Przejdź do zawartości

Penicillium hirsutum

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Penicillium hirsutum
Ilustracja
Morfologia Penicillium sp.
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

workowce

Klasa

Eurotiomycetes

Rząd

kropidlakowce

Rodzina

kropidlakowate

Rodzaj

pędzlak

Gatunek

Penicillium hirsutum

Nazwa systematyczna
Penicillium hirsutum Diercx
Ann. Soc. Sci. Bruxelles 25: 89 (1901)

Penicillium hirsutum Diercx – gatunek grzybów z rodziny Aspergillaceae[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].

Neotyp: IMI 40213 (designated by Frisvad & Samson, Stud. Mycol. 49: 30. 2004)[1].

Synonimy:

  • Penicillium albocoremium (Frisvad) Frisvad, in Frisvad, Filtenborg, Lund & Samson 2000
  • Penicillium allii Vincent & Pitt 1989
  • Penicillium corymbiferum Westling 1911
  • Penicillium hirsutum var. albocoremium Frisvad 1990
  • Penicillium hirsutum var. allii (Vincent & Pitt) Frisvad 1990
  • Penicillium hirsutum var. venetum Frisvad 1990
  • Penicillium venetum (Frisvad) Frisvad, in Frisvad, Filtenborg, 2000
  • Penicillium verrucosum var. corymbiferum (Westling) Samson, Stolk & Hadlok 1976[2].

Morfologia i rozwój

[edytuj | edytuj kod]

Hodowla na różnych podłożach jest jedną z metod identyfikacji gatunków rodzaju Penicillium[3]. Kolonia P. hirsutum na podłożu CYA przy 25 °C po 7 dniach ma średnicę 23–26 mm, jest gęsta, promieniowo bruzdkowana, aksamitna, z nieco wzniesionym środkiem i wąskim brzegiem, luźna, kłaczkowata. Grzybnia biała lub jasnożółta do czerwonawożółtej, obficie zarodnikująca, żółtawoszara z przejrzystym, biało-żółtawym wysiękiem zawierającym rozpuszczalny pigment o barwie od żółtawoszarej do szarej. Na odwrocie jest brązowawo pomarańczowa. Na podłożu MEA przy 25 °C po 7 dniach kolonia ma średnicę 27–29 mm. Kolonia jest płaska, aksamitna, z cienkim brzegiem. Grzybnia biała do żółtawo pomarańczowej, obficie zarodnikująca, szarozielona, bez wysięku i rozpuszczalnego pigmentu. Na odwrocie jest żółta do oliwkowożółtej lub żółtawo-białej. Na podłożu G25N przy 25 °C po 7 dniach średnica kolonii wynosi 10–15 mm. Grzybnia jest gęsta, w środku nieco wzniesiona, promieniowo bruzdkowana, wełnista z szerokim brzegiem, cała. Grzybnia biała, podczas zarodnikowania o barwie od jasnej do umiarkowanie szarozielonej. Brak wysięku i rozpuszczalnego pigmentu. Na odwrocie szarawo-żółta, żółtawo biała lub prawie biała. Na podłożu CYA przy 5 °C po 7dniach: kiełkowanie lub brak wzrostu, na podłożu CYA przy 37 °C po 7 dniach: brak kiełkowania[4].

Trzonki konidialne na MEA wyrastają głównie z powierzchownej grzybni. Mają rozmiary 38–240 × 3,2–5,6 μm, są wyraźnie chropowate, przeważnie cienkościenne. Gałązki (penicilli) przeważnie trzygałęziste, sporadycznie dwugałęziste; lub czterogałęziste, chropowate. Metule w pionach po 3-6, szorstkie, o wymiarach 9,5-13,5 × 2,4–3,2 μm. Fialidy w pionach po 5–9, ampułkowate, gładkie, o wymiarach 7,5-8,7 × 2,4–3,6 μm, stożkowato stopniowo zwężające się. Konidia od kulistych do prawie kulistych, rzadziej elipsoidalne, o wymiarach 2,8-3,6 × 2,8–3,2 μm, gładkie do drobno chropowatych, cienkościenne. Powstają w długich i zwartych kolumnach[4].

Występowanie i znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Penicillium hirsutum jest jednym z wielu gatunków Penicillium wywołujących chorobę o nazwie penicilioza cebul (zgnilizna pędzlakowa). Jest najczęściej występującym gatunkiem powodującym tę chorobę. W czasie badań nad porażonymi cebulkami szafirka armeńskiego uprawianych w okolicach Lublina w różnych latach stanowił on od 53,7 do 92% stwierdzonych gatunków patogenów[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-20] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2020-10-20] (ang.).
  3. Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
  4. a b Penicillium hirsutum [online], Mycobank [dostęp 2020-10-20] (ang.).
  5. Agnieszka Piwoni, Występowanie grzybów na bulwach sparaksisu uprawianego w okolicach Lublina, „Acta Agrobotanica”, vol. 58 (2), 2005, s. 243–254.