Picus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Picus[1]
Linnaeus, 1758[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – dzięcioł zielonosiwy (P. canus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

dzięciołowe

Podrząd

dzięciołowce

Nadrodzina

Picoidea

Rodzina

dzięciołowate

Podrodzina

dzięcioły

Plemię

Picini

Rodzaj

Picus

Typ nomenklatoryczny

Picus viridis Linnaeus, 1758

Synonimy
Gatunki

13 gatunków – zobacz opis w tekście

Picusrodzaj ptaków z podrodziny dzięciołów (Picinae) w obrębie rodziny dzięciołowatych (Picidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Eurazji i północnej Afryce[7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 25–35 cm; masa ciała 57–250 g[7].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Picus: łac. picus „dzięcioł” (w rzymskiej mitologii Pikus (łac. Picus) był królem Lacjum, który poślubił piękną nimfę i śpiewaczkę Canens i został zmieniony w dzięcioła przez złośliwą Kirke, po odtrąceniu przez niego jej amorów)[8].
  • Gecinus: gr. γη „ziemia, grunt”; κινεω kineō „ruszać się” (por. γηινος gēinos „z ziemi”)[9]. Gatunek typowy: Picus viridis Linnaeus, 1758.
  • Chrysopterus: gr. χρυσοπτερος khrusopteros „złotoskrzydły”, od χρυσος khrusos „złoto”; πτερον pteron „skrzydło”[10]. Gatunek typowy: Picus viridis Linnaeus, 1758.
  • Callolophus: gr. καλλος kallos „piękno”, od καλος kalos „piękny”; λοφος lophos „czub”[11]. Gatunek typowy: Picus puniceus Horsfield, 1821.
  • Cirropicus: łac. cirrus, cirri „pukiel włosów, czub, frędzle”; picus „dzięcioł”[12]. Gatunek typowy: Picus chlorolophus Vieillot, 1818.

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[13]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Picus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 112. (łac.).
  3. F. Boie. Bemerkungen über Species und einige ornithologische Familien und Sippen. „Isis von Oken”. 1831, s. 542, 1831. (niem.). 
  4. W. Swainson: On the natural history and classification of birds. Cz. 1. London: John Taylor, 1836, s. 69, seria: Cabinet cyclopaedia. Natural history. (ang.).
  5. T. Salvadori. Catalogo sistematico degli uccelli di Borneo. „Annali del Museo civico di storia naturale di Genova”. 5, s. 49, 1874. (wł.). 
  6. E. Stresemann. Die Spechte der Insel Sumatra. Eine monographische Studie. „Archiv für Naturgeschichte. Abteilung A”. 87 (7), s. 71, 1921. (niem.). 
  7. a b D.W. Winkler, S.M. Billerman & I.J. Lovette: Woodpeckers (Picidae), version 1.0. W: S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (red.): Birds of the World. Ithaca, NY: Cornell Lab of Ornithology, 2020. DOI: 10.2173/bow.picida1.01. [dostęp 2020-06-24]. (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  8. The Key to Scientific Names, Picus [dostęp 2022-02-15].
  9. The Key to Scientific Names, Gecinus [dostęp 2022-02-15].
  10. The Key to Scientific Names, Chrysopterus [dostęp 2022-02-15].
  11. The Key to Scientific Names, Callolophus [dostęp 2022-02-15].
  12. The Key to Scientific Names, Cirropicus [dostęp 2022-02-15].
  13. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Picini Leach, 1820 (wersja: 2023-04-08). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).