Pieczareczka borowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pieczareczka borowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

pieczarkowate

Rodzaj

pieczareczka

Gatunek

pieczareczka borowa

Nazwa systematyczna
Leucoagaricus nympharum (Kalchbr.) Bon
Docums Mycol. 7(nos 27-28): 19 (1977)

Pieczareczka borowa, czubajka żółknąca (Leucoagaricus nympharum (Kalchbr.) Bon) – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Leucoagaricus, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1873 r. Károly Kalchbrenner nadając mu nazwę Agaricus nympharum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Marcel Bon w 1977 r.[1]

Ma kilkanaście synonimów. Niektóre z nich[2]:

  • Lepiotophyllum rhacodes var. puellaris (Fr.) Locq. 1942
  • Leucocoprinus puellaris (Fr.) Locq. 1945
  • Macrolepiota nympharum (Kalchbr.) Wasser 1985
  • Macrolepiota puellaris (Fr.) M.M. Moser 1967[2].

Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r. nadali mu polską nazwę czubajka dziewczęca, w 2003 r. W. Wojewoda zarekomendował nazwę czubajka żółknąca[3], obydwie są niespójne z aktualną nazwą naukową[1]. W 2024 r. Komisja ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów przy Polskim Towarzystwie Mykologicznym zarekomendowała polską nazwę pieczareczka borowa, spójną z nazwą naukową[4].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kapelusz

Średnica 4–10 cm, początkowo niemal kulisty, potem jajowaty lub dzwonkowaty, na koniec płaski z niskim garbkiem. Powierzchnia sucha, biaława, pokryta koncentrycznie ułożonymi i dachówkowato na siebie zachodzącymi dużymi łuskami, początkowo białymi, potem brązowymi. Środek gładki, orzechowobrązowy[5].

Blaszki

Gęste, wolne, grube, początkowo białe, potem różowawe, po uciśnięciu oraz u starszych okazów brudnobrązowe[5].

Trzon

Wysokość 8–15 cm, łykowaty, grubość do 1,5 cm, niemal zdrewniały, trudny do wyłamania, walcowaty z bulwiastą podstawą o średnicy do 3 cm, wewnątrz pusty. Powierzchnia naga, gładka, początkowo biaława, potem brudnobrązowa. Pierścień watowaty, białawy, wolny, dający się przesuwać[5].

Miąższ

Cienki, watowaty, biały, w trzonie po przecięciu czerwieniejący. Smak i zapach słaby, podobny do rzodkwi[5].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 8–12 × 6–8 μm, w odczynniku Melzera dekstrynoidalne z wyraźnymi porami rostkowymi[6].

Gatunki podobne

Czubajnik czerwieniejący (Chlorophyllum rhacodes) i czubajka kania (Macrolepiota procera) odróżniają się większymi owocnikami i kapeluszem o większych łuskach[5].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Leucoagaricus nympharum znany jest głównie w Europie i Azji, podano także jedno jego stanowisko w Meksyku[7]. W opracowaniu W. Wojewody z 2003 roku jest wymieniony jako czubajka żółknąca Macrolepiota nympharum i przytoczone są 4 jego stanowiska[3]. Pod taką samą nazwą w późniejszych latach podano wiele nowych stanowisk[8], a najbardziej aktualne podaje internetowy atlas grzybów. Znajduje się w nim na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną[9].

Naziemny grzyb saprotroficzny występujący w różnego typu lasach i zaroślach na wapiennym podłożu[3].

Grzyb jadalny[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-05-07] (ang.).
  2. a b Species Fungorum [online] [dostęp 2023-05-07].
  3. a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 423, ISBN 83-89648-09-1.
  4. Rekomendacja nr 3/2024 Komisji ds. Polskiego Nazewnictwa Grzybów Polskiego Towarzystwa Mykologicznego [online] [dostęp 2024-04-02].
  5. a b c d e Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 19, ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. Gran-silkehat [online] [dostęp 2023-05-07] (duń.).
  7. Występowanie Leucoagaricus nympharum na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-05-07].
  8. Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-05-07].
  9. Aktualne stanowiska Leucoagaricus nympharum w Polsce [online] [dostęp 2023-05-07] (ang.).