Przejdź do zawartości

Pierre Capdevielle

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pierre Capdevielle
Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1906
Paryż

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

9 lipca 1969
Bordeaux

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Pierre Capdevielle (ur. 1 lutego 1906 w Paryżu, zm. 9 lipca 1969 w Bordeaux[1][2]) – francuski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1924–1926 studiował w Konserwatorium Paryskim u André Gedalge’a (kontrapunkt i fuga), Paula Vidala (kompozycja) oraz Isidora Philippa i Armanda Fertégo (fortepian)[1]. Później uczył się prywatnie u Maurice’a Emmanuela i Vincenta d’Indy’ego[1]. Przez wiele lat pisał jako krytyk muzyczny[2], współpracując z czasopismami Le Monde Musical i La Revue Musicale[1]. Prowadził też klasę muzyki kameralnej w Konserwatorium Paryskim[1]. W 1944 roku objął funkcję dyrektora działu muzyki kameralnej przy ORTF, a od 1952 roku prowadził działającą przy ORTF orkiestrę kameralną[1][2].

Działacz Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, od 1948 roku był przewodniczącym jego sekcji francuskiej[1]. Był członkiem Rady Muzycznej UNESCO[1]. W 1949 roku założył Centre de Documentation de Musique Internationale[1].

W 1961 roku został odznaczony Legią Honorową[1].

Ważniejsze kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 3 symfonie (I 1936, II 1942, III „da camera” 1953)
  • poemat symfoniczny Incantation pour la mort d’un jeune Spartiate (1931, wersja zrewidowana 1939)
  • uwertura do Le pédant joué Cyrano de Bergeraca (1943)
  • 4 obrazy symfoniczne Éspaves retrouvées (1945)
  • suita symfoniczna Moliera (1947)
  • Concerto del dispetto na fortepian i orkiestrę (1959)
  • Les silences de Paris (1947–1966)

Utwory kameralne

  • 3 pièces brèves na skrzypce i fortepian (1930)
  • Sonata da camera na skrzypce i wiolonczelę (1941)
  • Sonatina pastorale na flet i altówkę (1942, wersja zrewidowana 1964)
  • Sonate concertante na puzon i fortepian (1963)
  • Exorcisme na saksofon (1936)
  • Ludes na fortepian (1942)

Utwory wokalno-instrumentalne

Utwory sceniczne

  • legenda liryczna Les amants captifs w 2 aktach do libretta Paula Gutha (1958, wyst. Bordeaux 1960)
  • tragedia liryczna Fille de l’homme w 3 aktach do libretta Jeana de Beera (1966, wyst. Bordeaux 1967)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 24. ISBN 83-224-0223-6.
  2. a b c d Musiklexikon. T. 1. A–E. Stuttgart-Weimar: Verlag J.B. Metzler, 2006, s. 426. ISBN 978-3-476-02087-1.