Piotr Karol Bontemps

Piotr Bontemps
Pierre Charles Francois Bontemps
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1777 ; Paryż
Data i miejsce śmierci	20 sierpnia 1840 ; Petersburg
	Odznaczenia

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 1 mar 2020, była oparta na tej wersji.

Piotr Karol Bontemps (ur. 3 listopada 1777 w Paryżu, zm. 20 sierpnia 1840 w Petersburgu^[1]) – polski generał francuskiego pochodzenia, generał brygady Królestwa Kongresowego, dyrektor Materiału Artylerii, dowódca Korpusu Rakietników^[2].

Życiorys

Był Francuzem, oficerem artylerii, od 1809 roku był majorem armii Księstwa Warszawskiego. W 1810 roku mianowany pułkownikiem. Odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari. Od 1807 kawaler, a od 1813 oficer Legii Honorowej. W 1814 roku powrócił do wojska francuskiego^[3].

W Królestwie Polskim był organizatorem artylerii i inżynierii wojskowej.

W 1819 roku był pierwszym dozorcą loży wolnomularskiej Tarcza Północy, posiadał piąty stopień tzw. Kawalera Szkockiego^[4]. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I i II klasy w latach 1829 i 1825^[5]^[6]. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 15 lat służby^[7].

Podczas powstania listopadowego generał Piotr Bontemps powołany został do Rady Wojennej, organizował polski przemysł wojenny w Warszawie, Białogonie, Suchedniowie, Końskich, Ostrowcu, Denkowie, Odrowążu i Ćmielowie. Zajmował się przygotowaniami do obrony Warszawy i brał w niej udział. Pełniąc służbę w garnizonie Warszawskim, jako Dyrektor Materiałów Artyleryjskich i Arsenału odpowiedzialny był za formację rakietników, którzy to walczyli pod Olszynką Grochowską.

Po upadku powstania ponownie złożył przysięgę carowi. Od 1832 roku pełnił służbę w Rosji, w przemyśle zbrojeniowym. Zginął przy próbie z pociskami rakietowymi w Petersburgu w 1840 roku.

Ciało generała rodzina sprowadziła do swego majątku Gulczewo koło Płocka i pochowała w rodzinnej krypcie w kościele pw. św. Jakuba Apostoła w Imielnicy. W 1935 po ukończeniu budowy i konsekracji nowego kościoła, rozebrano kościół pw. św. Jakuba Apostoła pozostawiając kryptę grobową. W 2013 przeprowadzono badania archeologiczne w miejscu po rozebranym kościele, odkrywając zasypaną kryptę grobową, a w niej 2 trumny, które po badaniach zidentyfikowano jako szczątki generała i jego żony. 23 sierpnia 2014 odbył się ponowny pogrzeb generała wraz z małżonką Różą w krypcie kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Płocku-Imielnicy^[8].

Przypisy

↑ Piotr Karol Franciszek de Bontemps (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2017-11-26] .
↑ Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego. Na rok 1830, s. 9.
↑ Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t. I Warszawa 1995, s. 228.
↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
↑ Stanisław Łoza: Kawalerowie orderu Św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, r. IX. Nr 5/1930, s. 100.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa, 2006 s. 222.
↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędników wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
↑ Drugi pogrzeb gen. Bontempsa. napoleon.org.pl. [dostęp 2014-09-13]. Cytat: Dnia 23 sierpnia [2014] generał i jego polska małżonka - Róża Bontemps (z domu Monfreull) znaleźli nowe miejsce wiecznego spoczynku w krypcie kościoła p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Płocku-Imielnicy. (pol.).

Bibliografia

Adam Skałkowski: Bontemps Piotr. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan–Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności–Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, s. 305–306. ISBN 83-04-03291-0.

[1] Piotr Karol Franciszek de Bontemps (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2017-11-26] .

[2] Rocznik Woyskowy Królestwa Polskiego. Na rok 1830, s. 9.

[3] Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t. I Warszawa 1995, s. 228.

[4] Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.

[5] Stanisław Łoza: Kawalerowie orderu Św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, r. IX. Nr 5/1930, s. 100.

[6] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa, 2006 s. 222.

[7] Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędników wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]

[8] Drugi pogrzeb gen. Bontempsa. napoleon.org.pl. [dostęp 2014-09-13]. Cytat: Dnia 23 sierpnia [2014] generał i jego polska małżonka - Róża Bontemps (z domu Monfreull) znaleźli nowe miejsce wiecznego spoczynku w krypcie kościoła p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Płocku-Imielnicy. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]