Przejdź do zawartości

Piotr Stiefanowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Stiefanowski
Пётр Стефановский
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1903
Pokrowka, obwód homelski

Data i miejsce śmierci

23 lutego 1976
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1925–1954

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

6 pułk lotnictwa myśliwskiego obrony przeciwlotniczej

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

pilot doświadczalny

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945”

Piotr Michajłowicz Stiefanowski (ros. Пётр Михайлович Стефановский, biał. Пётр Міхайлавіч Стэфаноўскі, ur. 20 grudnia 1902?/2 stycznia 1903 we wsi Pokrowka w powiecie bobrujskim (obecnie w obwodzie homelskim), zm. 23 lutego 1976 w Moskwie) – radziecki pilot doświadczalny, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1948).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w białoruskiej rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu szkoły wiejskiej pracował w gospodarstwie rolnym, od 1925 służył w Armii Czerwonej. W 1927 skończył Leningradzką Szkołę Wojskowo-Teoretyczną, a w 1928 Kaczyńską Wyższą Wojskową Szkołę Lotniczą dla Pilotów, pracował jako lotnik-instruktor, potem jako lotnik doświadczalny Instytutu Naukowo-Badawczego Sił Wojskowo-Powietrznych ZSRR. Po ataku Niemiec na ZSRR został w stopniu podpułkownika dowódcą 402 lotniczego pułku myśliwskiego, sformowanego z pilotów-oblatywaczy[1]. Wkrótce potem został mianowany przez Stalina jednym z zastępców dowódcy 6 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego Obrony Przeciwlotniczej, którego zadaniem była obrona zachodniego sektora przestrzeni powietrznej Moskwy i udaremnianie masowych nalotów bombowych na stolicę. Późną jesienią i wczesną zimą 1941 lotnictwo obrony przeciwlotniczej osłaniało z powietrza lądowe wojska radzieckie, nie dopuszczając do przełamania obrony Moskwy przez wojska Guderiana. W maju 1942 został skierowany ponownie do Instytutu Naukowo-Badawczego celem testowania nowych myśliwców i bombowców, przetestował m.in. samoloty Jak-1, Jak-7b, Jak-3, Ła-5, Pe-2 i wiele innych. Otrzymał tytuł lotnika doświadczalnego 1 klasy. W 1954 został zwolniony do rezerwy w stopniu generała majora lotnictwa. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. A.N. Miedwied′, D.B. Chazanow, M.A. Masłow: Istriebitiel MiG-3. Moskwa: Rusawia, 2003, s. 131-135. ISBN 5-900078-24-8. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]