Pirjo Wilmi-Rokkanen
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1951 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
165 cm | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Airi Pirjo Maritta Wilmi-Rokkanen z domu Wilmi, po mężu Häggman (ur. 8 czerwca 1951 w Sotkamo[1]) – fińska lekkoatletka, sprinterka, medalistka mistrzostw Europy w 1974.
Zajęła 8. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach[2]. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium odpadła w ćwierćfinale biegu na 200 metrów i eliminacjach sztafety 4 × 100 metrów, a w sztafecie 4 × 400 metrów zajęła 7. miejsce[1].
Zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 400 metrów (która biegła w składzie: Marika Eklund, Mona-Lisa Pursiainen, Wilmi i Riitta Salin) oraz odpadła w eliminacjach biegu na 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1974 w Rzymie[3]. Zdobyła złote medale w biegach na 200 metrów i na 400 metrów na uniwersjadzie w 1975 w Rzymie[4].
Na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu Häggman zajęła 4. miejsce w finale biegu na 400 metrów oraz 6. miejsce w sztafecie 4 × 400 metrów (która biegła w tym samym składzie, co na mistrzostwach Europy w 1974)[1]. Na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze zajęła 7. miejsce w biegu na 400 metrów i odpadła w eliminacjach sztafety 4 × 400 metrów[5]. Zajęła 7. miejsce w biegu na 400 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie[1].
Była mistrzynią Finlandii w biegu na 200 metrów w latach 1972, 1976–78 i 1980 oraz w biegu na 400 metrów w latach 1972, 1973 i 1978–1980[6].
Pięciokrotnie poprawiała rekord Finlandii w sztafecie 4 × 400 metrów do czasu 43,95 s (30 sierpnia 1975 w Helsinkach) i sześciokrotnie w sztafecie 4 × 400 metrów do rezultatu 3:25,7 (8 września 1974 w Rzymie)[7]. Ten ostatni rezultat jest obecnym (listopad 2019) rekordem Finlandii[8].
W 1981 została jedną z dwóch pierwszych kobiet członkiń Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego (drugą była Flor Isava-Fonseca z Wenezueli). Działała w nim w wielu komisjach. Złożyła rezygnację z członkostwa MKOl w 1999, gdy wyszło na jaw, że jej ówczesny mąż Bjarne Häggman był płatnym konsultantem komitetu organizacyjnego Salt Lake City przy wyborze gospodarza zimowych igrzysk olimpijskich w 2002[1]. Pirjo Häggman była również członkiem Fińskiego Komitetu Olimpijskiego w latach 1981–1999 oraz wiceprzewodniczącą Fińskiej Federacji Lekkoatletycznej w latach 1982–1988[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Pirjo Wilmi-Häggman [online], olympedia.org [dostęp 2021-04-26] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 537 [dostęp 2019-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 551, 553 [dostęp 2019-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ World Student Games (Universiade – Women) [online], GBRAthletics [dostęp 2019-11-24] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 558, 561 [dostęp 2019-11-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Finnish Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2019-11-23] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 360 i 371. ISBN 978-83-62033-30-0.
- ↑ Yleisurheilun Suomen parhaat kautta aikojen [online], apulanta.fi [dostęp 2019-11-24] (fiń.).
- ↑ Jouko Kokkonen, Wilmi-Rokkanen (o. s. Wilmi ent. Häggman), Pirjo (1951–) [online], suhs.fi, 2017 [dostęp 2019-11-24] (fiń.).
|
|