Pojezierze Suwalskie

Szablon:Kategoria Pojezierzem Suwalskim nazywa sie zwykle polską część Pojezierza Litewskiego, rozciagajacego sie na wschód od właściwych Mazur. Odrębność tego terenu polega na innym kierunku ułożenia form polodowcowych ostatniego zlodowacenia, większym kontynentalizmie klimatu oraz innym położeniu hydrograficznym. Połnocno-wschodni skrawek Polski leży w dorzeczu Niemna. Różnice klimatyczne zadecydowały o odmienności geobotanicznej Mazur i Pojezierza Litewskiego. Pojezierze Suwalskie bezpośrednio graniczy od zachodu z Pojezierzem Ełckim, a od południa z Równiną Augustowską. Najbardziej na wschód wysuniętym fragmentem omawianego terenu jest Pojezierze Sejneńskie. Spośród około 250 jezior powyżej jednego hektara, wiekszość jest jeziorami rynnowymi. Spotyka się także jeziora morenowe, owalne , charakteryzujące się nieregularną linią brzegową. Wiekszość jezior odznacza się czystymi wodami. Pod wzgledem troficznym występują tutaj jeziora oligotroficzne, eutroficzne i dystroficzne. Mimo, że większość jezior Pojezierza Suwalskigo należy do zbiorników płytkich, to właśnie tutaj znajdują się dwa z najgłębszych jezior w kraju - Hańcza i Wigry. Do najpiękniejszych pod względem krajobrazowych uważane są jeziora: Wigry, Szelment, Boczne, Rospuda.

Pojezierze Suwalskie ma wiele północnych cech klimatycznych. We florze dominują gatunki borealne, subborealne oraz arktyczne i subarktyczne. W XVI wieku obszar Pojezierza Suwalskiego pokryty był niemal w całości lasami. Pośród olbrzymiej puszczy znajdowały się osady Jaćwingów zwanymi też Sudawami. Obecnie brak jest wiekszych kompleksów leśnych. Jedynie okolice Wigier i Puszcza Augustowska tworzą zwarty i duży obszar leśny.

Bibliografia

1. Stanisław Herz, Pojezierze Suwalskie, Wydawnictwo Kraj, Warszawa 1983