Polskie osadnictwo na Filipinach
| Populacja |
93 (2010) |
|---|---|
| Język |
polski |
| Religia | |
| Grupa |
ludność pochodzenia polskiego |
Pierwsi polscy osadnicy na Filipinach pojawili się już w okresie kolonizacji kraju przez Hiszpanów, wraz z przybyciem duchowieństwa katolickiego w celu prowadzenia działalności misyjnej w krajach azjatyckich.
Według spisu z 2010 roku na Filipinach odnotowano 93 osoby, które zadeklarowały polskie pochodzenie[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Mimo tego iż istnieją dowody na to, że osadnicy polscy pojawili się na Filipinach w okresie panowania hiszpańskiego, historia narodu polskiego w tym kraju przed końcem XIX wieku jest praktycznie nieznana[2]. Wiadomo jednak że już wcześniej Polacy widywani byli w Manili[3].
Najprawdopodobniej pierwszym Polakiem który przybył na Filipiny był Wojciech Męciński, jezuita-misjonarz z Krakowa, który przebywał na misjach w Kambodży i Wietnamie[2]. W 1642 Męciński wraz z grupą jezuitów przybył do Manili, gdzie powitał ich gubernator generalny Sebastián Hurtado de Corenera. Męciński przebywał w stolicy Filipin przez kilka miesięcy, następnie wrócił do Japonii, gdzie został zamordowany 23 marca 1643 w Nagasaki[2].
Drugim Polakiem, który przybył na Filipiny, był inny jezuicki misjonarz, Jan Chryzostom Bąkowski z Częstochowy[2]. Bąkowski początkowo uczestniczył w działalności misyjnej w Chinach, szczególnie w Jiangsu. Został jednak aresztowany i wysłany do Kantonu, gdzie nie mogąc sobie poradzić z przymusową izolacją, wyjechał do Manili. Będąc tam, podjął się misji ewangelizacyjnej ludności chińskiej zamieszkującej Filipiny. Misję tę prowadził aż do swojej śmierci w 1731 roku[2].
Oprócz Bąkowskiego na Filipinach gościło także kilku innych przedstawicieli polskiego duchowieństwa, w tym Władysław Michał Zaleski, który był delegatem papieskim na Indie Wschodnie w latach 1886–1916 oraz Józef Wiśniewski, kapelan Wojska Polskiego, zabity w obozie koncentracyjnym w Dachau[2]. Z wizytą w tym kraju przebywali również prymas Polski, kardynał Józef Glemp oraz papież Jan Paweł II[2].
Pierwszym Polakiem niezwiązanym z duchowieństwem mógł być natomiast Maksymilian Teofil Gumplowicz z Krakowa, podróżnik i lekarz okrętowy w Holenderskich Indiach Wschodnich (współczesna Indonezja)[2]. Podczas swojej służby w holenderskiej marynarce wojennej Gumplowicz odwiedził nie tylko Holenderskie Indie Wschodnie, ale także Filipiny, Malaje i Nową Gwineę[2].
Podczas II wojny światowej znalazł się tu z kolei urodzony w Szanghaju Michał Sendzimir, podporucznik 98. Dywizji Piechoty, który walczył o wyzwolenie Filipin spod panowania japońskiego, syn przemysłowca Tadeusza Sendzimira[2].
Filipiny odwiedzili również inni wybitni Polacy, w tym pianista Artur Rubinstein[4] czy geolog Józef Zwierzycki, którego odkrycia dotyczące tektoniki Nowej Gwinei zostały opublikowane w Philippine Journal of Science w 1926 roku[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Table 1. Household Population by Country of Citizenship: 2010 [online], web.archive.org, 5 marca 2016 [dostęp 2020-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05].
- ↑ a b c d e f g h i j Marian Kaluski, Śladami Polaków po świecie: Polacy na Filipinach, „Przegląd Australijski” [dostęp 2020-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-18].
- ↑ Cornell University Library, The Philippine Islands, 1493-1803; explorations by early navigators, descriptions of the islands and their peoples, their history and records of the Catholic missions, as related in contemporaneous books and manuscripts, showing the political, economic, commercial and religious conditions of those islands from their earliest relations with European nations to the beginning of the nineteenthe century;, Cleveland, O., The A.H. Clark Company, 1903, s. 29 [dostęp 2020-04-30].
- ↑ Nie chcę burzyć legendy [online], Przegląd, 2 lutego 2003 [dostęp 2020-04-30] (pol.).
- ↑ Tectonic Features of New Guinea, „Nature”, grudzień 1926, s. 848 (ang.).