Prestauroneis integra

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Prestauroneis integra
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Supergrupa

Chromalveolata

Królestwo

protisty

Gromada

Bacillariophyta

Klasa

Bacillariophyceae

Podklasa

Fragilariophycidae

Rząd

Naviculales

Podrząd

Naviculineae

Rodzina

Stauroneidaceae

Rodzaj

Prestauroneis

Gatunek

Prestauroneis integra

Nazwa systematyczna
Prestauroneis integra (W. Smith) K. Bruder i L. K. Medlin 2008
Morphological and molecular investigations of naviculoid diatoms. II. Selected genera and families. Diatom Research 23(2): 283-329.
Synonimy
  • Pinnularia integra W.Smith 1856
  • Navicula integra (W.Smith) Ralfs 1861
  • Cymbella integra (W.Smith) A.W.F.Schmidt 1881, Schizonema integrum (W.Smith) Kuntze 1898, Placoneis integra (W.Smith) Mereschkowsky 1903

Prestauroneis integra (syn. Navicula integra[2]) – gatunek okrzemki preferujący wody o wysokiej zawartości minerałów i dlatego często spotykana jest w wodach zanieczyszczonych. Jest gatunkiem słodkowodnym, ale spotykany jest w wodach śródlądowych o naturalnym zasoleniu.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Jednokomórkowe osobniki tego gatunku charakteryzują się wymiarami: szerokością 8-10 µm oraz długością 25-45 µm[3]. Natomiast Diatoms of North America podaje dokładniejsze wymiary: długość 26,6-43,0 µm oraz szerokość 9,3-12,6 µm[4]. Okrzemka charakteryzuje się okrywą od lancetowatej do lancetowato-eliptycznej z trójfalistymi krawędziami, a także z krótko i szeroko wyciągniętymi końcami. W pobliżu biegunów okrywa lekko faluje i tworzy gładki garb wokół okrzemki. Liczba prążków wynosi 17-23 na 10 µm[3]. Dokładniejsze dane podaje portal Diatoms of North America: w 10 µm w środku liczba prążków wynosi 9,9-15, a przy biegunach 15,7-20,8[4]. Prążki w środku okrywy układają się promieniście, a przy brzegach niemal równolegle. Są one rozmieszczone szerzej w środku, a bardziej gęsto przy brzegach. Mogą być też odchylone lub symetryczne po obu stronach pola osiowego. Pole środkowe jest małe i okrągławe do eliptycznego. Pole osiowe jest liniowe. Na biegunach widoczne są krótkie pseudosepta. Rafa okrzemki jest nitkowata. Zewnętrzne proksymalne końce rafy są rozszerzone, a terminalne końce rafy są dobrze wykształcone i zaginają się w tę samą stronę. Areole są ułożone rzędami i mają kształty od okrągłych do eliptycznych. Ich liczba w środku okrywy dochodzi do około 20 w 10 µm jednakże w tej strefie są najczęściej niewyraźne. Im dalej od środka okrywy tym areole się bardziej zagęszczają. Prestauroneis integra charakteryzuje się występowaniem podłużnego rowka zwanego szwem. W wewnętrznej części okrywy zakończenie szwu jest małe i zakrzywione, a im dalej od środka tym szew staje się prostszy i rozszerza się, a jego odległe końce odchylają się jednostronnie[3]. Nazwa integra odnosi się do prążków przebiegających przez całą okrywę, mimo pozornie zauważalnego w pewnych ustawieniach mikroskopu stauros[5].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

Prestauroneis integra ma charakterystyczny zarys okrywy, przez co przez specjalistów jest uważana za gatunek niemożliwy do pomylenia[3].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Okrzemka ta żyje jako element fitobentosu[3]. Występuje w wodach o wysokiej zawartości minerałów, a w tym w wodach zanieczyszczonych[1]. Ponad to występuje często do masowo również w wodach brachicznych oraz naturalnie zasolonych siedliskach wód śródlądowych. Gatunek spotykany często również w typowych wodach słodkich ze średnią zawartością elektrolitów chociaż z mniejszą liczebnością, (co może być spowodowane podwyższonym ciśnieniem osmotycznym w takich wodach) czyli przede wszystkim w strumieniach i rzekach nizinnych. Bardzo rzadko, a praktycznie wcale nie jest obserwowana w wysokich górach, a także w wodach stojących[3].

Portal Diatoms of North America podał, że okazy Prestauroneis integra pozyskane w Silver Lake, hrabstwo Dickinson, stan Iowa skupiały się w dolnej granicy obserwowanego zakresu wielkości (26-35 µm). Natomiast okazy pozyskane ze stanowiska w Bessy Creek, hrabstwo Cheboygan, stan Michigan rozmiarami były bliższe maksymalnemu zakresowi rozmiarów (37-43 µm). Obserwacje te pokazują, że populacja w ramach pojedynczego zbioru może nie obejmować całego zakresu wielkości osobników dla gatunku. Dane dystrybucyjne z USGS BioData wskazuje, że ten takson występuje w pobliżu Wielkich Jezior i północno-wschodniego wybrzeża od Masachusetts do Karoliny Północnej[4].

Według polskiego wskaźnika okrzemkowego do oceny stanu ekologicznego rzek (IO) dla indeksu trofii wartość wrażliwości taksonu (TI) wynosi 2,9 , a wartość wagowa taksonu (wTI) wynosi 2. Natomiast dla indeksu saprobii wartość wrażliwości taksonu (SI) wynosi 2,4 , a wartość wagowa taksonu (wSI) wynosi 2.[6]. Gatunek często spotykany w zanieczyszczonych wodach[3].

Stwierdzana w różnych regionach półkuli północnej, głównie w strefie umiarkowanych szerokości[1].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Gatunek pierwszy raz opisany ze stanowisk znajdujących się w Szkocji[1] przez Williama Gregory’ego jako Pinnularia rostrata, jednak William Smith zakwestionował jego opis jako właściwy, przemianowując gatunek na Pinnularia integra, i to on jest uznawany za pierwotnego autora nazwy[5]. Stosunkowo długo gatunek ten był uważany za przedstawiciela rodzaju Navicula, jako Navicula integra (W.Smith) Ralfs 1861. Na podstawie badań molekularnych Katrin Bruder i Linda Medlin ustaliły, że nie jest on blisko spokrewniony z Navicula, a raczej ze Stauroneis, proponując utworzenie nowego rodzaju, Prestauroneis[7], którego P. integra jest w związku z tym gatunkiem typowym[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e M.D. Guiry 2002 algaebase.org", National University of Ireland, Galway
  2. Teresa Noga, Aneks do klucz do oznaczania okrzemek w fitobentosie na potrzeby oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych w Polsce, Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2017, s. 29.
  3. a b c d e f g Małgorzata Bąk i inni, Klucz do oznaczania okrzemek w fitobentosie na potrzeby oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych w Polsce, wyd. I, Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012, s. 289, ISBN 978-83-61227-96-0.
  4. a b c Karen Neil, Diatoms of North America, Boulder: INSTAAR University of Colorado, 2014.
  5. a b William Smith, A synopsis of the British Diatomaceae; with remarks on their structure, functions and distribution; and instructions for collecting and preserving specimens [pdf], Londyn: John van Voorst, 1856, s. 96 (ang.).
  6. Aleksandra Zgrundo, Łukasz Peszek, Anita Poradowska, Podręcznik do monitoringu i oceny rzecznych jednolitych części wód powierzchniowych na podstawie fitobentosu, Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2018, s. 61.
  7. Katrin Bruder, Linda K. Medlin, Morphological and molecular investigations of naviculoid diatoms. II. Selected genera and families, „Diatom Research”, 23 (2), 2008, s. 283-329, DOI10.1080/0269249X.2008.9705759 (ang.).