Pseudoclitocybe expallens
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Pseudoclitocybe expallens |
| Nazwa systematyczna | |
| Pseudoclitocybe expallens (Pers.) M.M. Moser Kl. Krypt.-Fl., Edn 3 (Stuttgart) 2b/2: 106 (1967) | |
Pseudoclitocybe expallens (Pers.) M.M. Moser) – gatunek grzybów z rodziny Pseudoclitocybaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pseudoclitocybe, Pseudoclitocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1801 r. Christian Hendrik Persoon nadając mu nazwę Agaricus expallens. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1967 r. Meinhard Michael Moser, przenosząc go do rodzaju Pseudoclitocybe[1]. Niektóre synonimy łacińskie[2]:
- Agaricus expallens Pers. 1801
- Cantharellula expallens (Pers.) P.D. Orton 1960
- Clitocybe expallens (Pers.) P. Kumm. 1871
- Omphalia expallens (Pers.) Kühner & Romagn. 1953
W niektórych atlasach grzybów opisywany jest pod polską nazwą jako lejkownik bezwonny[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2–4 cm, za młodu łukowaty, ale bardzo szybko staje się płasko rozpostarty i na środku wklęsły, czasami głęboko. Brzegi są prążkowane i u młodych okazów podwinięte, ale szybko rozprostowują się. Jest silnie higrofaniczny, skórzasty, gładki, nagi i cienki. W czasie wilgotnej pogody ma kolor jasnosiwobrązowy lub ciemnosiwobrązowy, w czasie suchej pogody staje się jaśniejszy[3].
Głęboko zbiegające na trzon, dość rzadkie, początkowo białe, później siwe[3].
Wysokość 3–6 cm, grubość 0,3–0,7 cm, kształt walcowaty, czasami zakrzywiony. Powierzchnia gładka,w kolorze od siwobrązowego do jasnoochrowego, pod kapeluszem białawo jedwabista[3].
Wodnisty, sprężysty, bardzo cienki, bez zapachu[3].
Biały. Zarodniki gładkie, bezbarwne, o rozmiarach 7,5–9 × 5,4–6,5 μm
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Opisano występowanie tego gatunku tylko w Europie oraz w Maroku[4]. W Polsce nie występuje[5].
Preferuje miejsca świetliste. Występuje na obrzeżach lasów i na polankach, łąkach, pastwiskach, trawnikach, w parkach, czy w świetlistych miejscach w lesie. Owocniki pojawiają się od września do listopada[3].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Bardzo podobny jest lejkownik kubkowatokapeluszowy (Pseudoclitocybe cyathiformis). Różni się rozmiarem (jest większy), jest też ciemniejszy i ma bardzo długo podwinięty brzeg kapelusza[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
- ↑ Species Fungorum. [dostęp 2013-04-15]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.