Raymond Voegeli
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1894 |
| Data i miejsce śmierci |
1 grudnia 1980 |
| Miejsce pochówku |
Artolsheim |
| Proboszcz parafii Fréland | |
| Okres sprawowania |
1938–1952 |
| Wyznanie |
katolicyzm |
| Kościół |
rzymskokatolicki |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
29 lutego 1920 |
| Odznaczenia | |
| |
Raymond Voegeli (ur. 14 sierpnia 1894 w Artolsheim[1], zm. 1 grudnia 1980 w Kaysersbergu[2]) – francuski duchowny katolicki zaangażowany w pomoc Polakom podczas II wojny światowej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Raymond Voegeli urodził się w 1894 roku w Artolsheim. Wstąpił do zakonu kamilianów, którego główną misję była opieka nad chorymi. 29 lutego 1920 roku przyjął święcenia kapłańskie. Posługiwał w swojej rodzinnej Alzacji, w diecezji Strasburg. Od 21 października 1938 roku był proboszczem parafii Fréland[1]. Po pokonaniu Francji w 1940 roku, Alzacja została włączona do III Rzeszy. Voegeli od samego początku okupacji zaangażował się w miejscowy ruch oporu. Pomagał Alzatczykom w unikaniu wcielenia do Wehrmachtu[3].
W 1941 roku w Ursprung pod Fréland Niemcy założyli obóz dla 30 polskich jeńców wojennych (Arbeitskommando Lager nr 491)[4]. Za zgodą strażników mogli oni uczestniczyć w mszach odprawianych przez Voegelego w jego kościele. Voegeli poznał wówczas Polaków, szczególnie bliską relację nawiązał z Franciszkiem Urbanikiem[5].
W 1944 roku, po lądowaniu aliantów w Normandii w czerwcu 1944 roku, Niemcy planowali zlikwidować obóz. Voegeli postanowił zorganizować ucieczkę Polaków. O planach poinformował Franciszka Urbanika oraz rodzinę Gorius ze swojej parafii, którą przekonał do przyjęcia jeńców. Innych mieszkańców namawiał do dzielenia się żywnością, kiedy zwracał się do nich z ambony „Wiecie, o co chcę was prosić”. Polacy uciekli obozu w nocy 26/27 sierpnia 1944 roku. Gestapo, które włączyło się w poszukiwanie, za udzielanie pomocy uciekinierom groziło surowymi karami. Przebywający u Goriusów Polacy doczekali wyzwolenia przez Amerykanów na początku grudnia 1944 roku[5].
Po zakończeniu wojny Voegeli został pierwszym merem Fréland[5]. 1 października 1952 roku zakończył posługę we Fréland. Następnie był kapelanem sióstr dominikanek[1]. Od 1972 roku przebywał na emeryturze w niedalekim Kaysersbergu[5]. Zmarł w 1980 roku. Pochowany został w rodzinnym Artolsheim[1].
W 2019 roku na wniosek Stanisława Urbanika, syna Franciszka Urbanika, we Fréland odsłonięto sfinansowaną przez Instytut Pamięci Narodowej tablicę upamiętniającą pomoc udzieloną Polakom przez mieszkańców gminy[4].
7 czerwca 2022 roku został odznaczony Medalem Virtus et Fraternitas[6]. Wraz z nim wyróżnionych zostało sześcioro innych mieszkańców Fréland: Marie Gorius, Eugène Gorius, Rosalie Fogel, Jeanine Humbert, Léon Humbert, Hélène Pionstka[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Kinga Kuźniar, Życie Rzeszowa: Francuzi dla Polaków podczas II Wojny Światowej [online], Życie Rzeszowa, 3 września 2019 [dostęp 2023-04-14].
- ↑ Raymond Voegeli (1894-1980) [online], data.bnf.fr [dostęp 2023-04-14] (fr.).
- ↑ Alfred Kyc, Upamiętniono Francuzów pomagającym polskim jeńcom wojennym [online], dzieje.pl, 8 września 2019 [dostęp 2023-04-14] (pol.).
- ↑ a b Osłonięcie tablicy poświęconej mieszkańcom Fréland we Francji, pomagającym polskim jeńcom wojennym – 8 września 2019 [online], Instytut Pamięci Narodowej - Rzeszów, wrzesień 2019 [dostęp 2023-04-14] (pol.).
- ↑ a b c d Raymond Voegeli - Instytut Pileckiego [online], instytutpileckiego.pl [dostęp 2023-04-14] (pol.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 czerwca 2022 r. nr rej. 233/2022 o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2022 r. poz. 864).
- ↑ Gala wręczenia Medali „Virtus et Fraternitas” 2022 - Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 15 czerwca 2022 [dostęp 2023-04-14] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozmowa ze Stanisławem Urbanikiem, synem Franciszka Urbanika, uczestnika bitwy pod Borownicą. 2021-10-12. [dostęp 2023-07-23].