Przejdź do zawartości

Rezerwat przyrody Koryciny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Koryciny
rezerwat leśny
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Mezoregion

Wysoczyzna Drohiczyńska

Data utworzenia

1975

Akt prawny

Zarządzenie MLiPD z 26.03.1975 r. M.P. z 1975 r. nr 11, poz. 64

Powierzchnia

87,72 ha

Ochrona

czynna

Położenie na mapie gminy Grodzisk
Mapa konturowa gminy Grodzisk, u góry znajduje się punkt z opisem „Koryciny”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Koryciny”
Położenie na mapie województwa podlaskiego
Mapa konturowa województwa podlaskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Koryciny”
Położenie na mapie powiatu siemiatyckiego
Mapa konturowa powiatu siemiatyckiego, blisko górnej krawiędzi nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Koryciny”
Ziemia52°40′10″N 22°44′30″E/52,669444 22,741667

Rezerwat przyrody Korycinyleśny rezerwat przyrody położony na terenie gminy Grodzisk w województwie podlaskim[1]. Obejmuje kompleks lasów grabowo-dębowych na Wysoczyźnie Drohiczyńskiej[1][2]. Chroni naturalne grądy typowe i wilgotne z rzadkimi gatunkami roślin np. miodunką miękkowłosą, turówką leśną i fiołkiem przedziwnym[1][2]. Obszar rezerwatu jest objęty ochroną czynną[3].

Rezerwat przyrody „Koryciny” utworzony został Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 26 marca 1975 roku[4], wtedy powierzchnia obiektu wynosiła 89,06 ha. Powierzchnia rezerwatu na podstawie późniejszych pomiarów została zaktualizowana i zgodnie z Zarządzeniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Białymstoku[5] wynosi 87,72 ha[6]. Położony jest w leśnictwie Wdowin Nadleśnictwa Rudka[6]. Celem założenia rezerwatu było zachowanie fragmentu naturalnego starodrzewu dębowego, zachowanie naturalnych i zbliżonych do naturalnych ekosystemów lasu grądowego z pomnikowym drzewostanem dębowym[6].

Głównymi składnikami drzewostanudąb szypułkowy i grab pospolity[1][6]. Domieszkę stano­wią: brzoza brodawkowata, topola osika i świerk pospolity oraz sporadycznie kilka innych gatunków[1]. Łącznie na terenie rezerwatu występuje 15 gatunków drzew i 11 gatunków krzewów[1]. Charakterystyczna jest regeneracja lipy wytępionej tu przed laty w wyniku nadmiernego użytkowania jej łyka na wyrób sprzętów domowych, sznurów i obuwia[1]. W północnej i południowej części rezerwatu dęby osiągają średnicę 107 cm i wysokość 30 m[1]. Ogółem na terenie rezerwatu jest 15 dębów o średnicy pnia ponad 100 cm[1].

Na terenie rezerwatu rośnie dąb „Radosław”[2]. Wiek dębu szacowany jest na 460 lat[2]. Wysokość drzewa wynosi 35 m, obwód to 726 cm[2]. Należy on do najwyższych dębów będącymi pomnikami przyrody na Podlasiu[2].

W części środkowej rezerwatu w wielu miejscach występują ślady użytkowania rolniczego pochodzące najprawdopodobniej z przełomu XVIII i XIX wieku[1].

Głównym typem zbiorowiska leśnego na terenie rezerwatu jest zespół grądu miodownikowego Melitti-Carpinetum[1]. W południowej i północnej części rezerwatu, w miejscach obniżonych wzdłuż cieków występuje zespół grądu subkontynentalnego Tilio-Carpinetum zróżnicowany na dwa podzespoły: typowy Tilio-Carpinetum typicum i wilgotny T.-C. stachyetosum[1], ewentualnie poza typowym wyróżniono tu grąd czyśćcowy i trzcinnikowy[6]. Zróżnicowanie typów siedliskowych rezerwatu: las świeży, las mieszany świeży i las wilgotny[6].

Znajduje się tu ponad 70 gatunków roślin[6].

Spośród gatunków podlegających ochronie na terenie rezerwatu występują: wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum, gnieźnik leśny Neottia nidus-avis, podkolan biały Platanthera bifolia, widłak goździsty Lycopodium clavatum, widłak jałowcowaty L. annotinum[1]. Z innych rzadkich gatunków wymienić należy: miodunkę miękkowłosą Pulmonaria mollissima, gorysza sinego Peucedanum cervaria, fiołka przedziwnego Viola mirabilis, turówkę leśną Hierochloë australis[1]. Na terenie rezerwatu zlokalizowano ścieżkę edukacyjną „Dębowy las”[2] oraz Ośrodek Edukacji Leśnej „Dąbek”[6].

W rezerwacie stwierdzono występowanie 37 gatunków ptaków, wśród nich wszystkie występujące w kraju muchołówki: żałobna, szara, mała, białoszyja oraz cztery gatunki dzięciołów: duży, średni, czarny i dzięciołek[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n Stowarzyszenie na Rzecz Ekorozwoju "AGRO-GROUP", ZIELONE WROTA [online], www.zielonewrota.pl [dostęp 2018-03-24].
  2. a b c d e f g Rezerwat przyrody Koryciny [online], www.polska.travel [dostęp 2018-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-25].
  3. Rezerwat przyrody Koryciny. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-12-07].
  4. Mon. Pol. Nr 11, poz. 64 z 8 kwietnia 1975 r.
  5. z dnia 25 maja 2015 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Koryciny” (Dz. U. Województwa Podlaskiego z 2015 r. poz. 1868)
  6. a b c d e f g h i Rezerwaty przyrody - Nadleśnictwo Rudka - Lasy Państwowe [online], www.rudka.bialystok.lasy.gov.pl [dostęp 2018-03-24] (pol.).