Rosine Stoltz
 Fotografia Rosine Stoltz wykonana przez Nadara | |
| Imię i nazwisko |
Victoire/Victorine Noël |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Rosine Stoltz, właśc. Victoire lub Victorine Noël[1][2][3] (ur. 13 lutego 1815 w Paryżu, zm. 28 lipca 1903 tamże[1][2][3]) – francuska śpiewaczka operowa, mezzosopran.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką woźnego, objęta opieką przez księżną de Berri została posłana na nauki do konwentu żeńskiego[2]. Jej talent wokalny został dostrzeżony przez Alexandre’a-Étienne’a Chorona, który wykształcił ją i zapewnił debiut sceniczny w Paryżu i Brukseli w 1832 roku[1]. Na początku swojej kariery posługiwała się nazwiskiem Rosine Niva, później występowała pod nazwiskiem Ternaux i jako Héloise Stoltz[2]. W 1837 roku odniosła pierwszy wielki sukces w brukselskim Théâtre de la Monnaie rolą Racheli w Żydówce Jacques’a Fromentala Halévy’ego[1][2]. Następnie występowała w Paryżu, gdzie brała udział w premierach kolejnych oper Fromentala Halévy’ego: Guido et Ginevra (1838), La reine de Chypre (1841), Charles VI (1843) i Le lazzarone (1844)[1]. Wystąpiła także w prapremierowych przedstawieniach oper Hectora Berlioza Benvenuto Cellini (1838, jako Ascanio) oraz Gaetano Donizettiego Faworyta (1840, jako Leonora) i Dom Sébastien (1843, jako Zayda)[1][2][3]. Ze względu na burzliwy tryb życia, eliminowanie ze sceny rywalek i romans z dyrektorem Léonem Pilletem była atakowana przez prasę jako intrygantka i w 1847 roku w atmosferze skandalu odeszła z opery paryskiej[1][2][3]. W latach 1850–1859 występowała w Brazylii na osobiste zaproszenie cesarza Piotra II[1][2], otrzymując wówczas wynagrodzenie w kwocie 400 tysięcy franków za jeden sezon operowy[2]. W 1860 roku występem w Lyonie zakończyła karierę sceniczną[1][2].
Zasłynęła licznymi romansami i krótkotrwałymi małżeństwami, oskarżano ją o przyczynienie się do choroby umysłowej Gaetano Donizettiego[3]. Po przejściu na emeryturę stała się posiadaczką kilku tytułów arystokratycznych, pozbawionych jednak większego znaczenia[3]. W 1865 roku otrzymała z rąk księcia Ernesta II tytuł baronowej Stoltzenau i hrabiny Ketschendorf[2]. W 1872 roku po ślubie z księciem Karolem z Lesignano otrzymała tytuł księżnej Lesignano, w 1878 roku poślubiła natomiast hiszpańskiego księcia Manuela Godoi Bassano de la Paix[2]. Pod nazwiskiem księżnej Lesignano wydała w 1880 roku pracę Les Constitutions de tons les pays civilisés, opublikowała też sześć pieśni, żadnego z tych dzieł prawdopodobnie jednak nie napisała osobiście[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 126. ISBN 978-83-224-0866-7.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3490. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c d e f The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 467–468. ISBN 978-0-19-533765-5.