Rudolf Escher

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rudolf Escher
Ilustracja
Rudolf Escher, 1960
Imię i nazwisko

Rudolf George Escher

Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1912
Amsterdam

Pochodzenie

holenderskie

Data i miejsce śmierci

17 marca 1980
De Koog

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Rudolf George Escher[1][2][3][4] (ur. 8 stycznia 1912 w Amsterdamie[1][2][3], zm. 17 marca 1980 w De Koog[2][3]) – holenderski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1931–1937 studiował harmonię oraz grę na skrzypcach i fortepianie w konserwatorium w Rotterdamie[1][2][3]. Od 1934 roku uczył się także kompozycji u Willema Pijpera[1][2][3]. Był pracownikiem studia muzyki elektronicznej w Delfcie (1959–1960) i Utrechcie (1961)[2][3][4]. Wykładał w konserwatorium w Amsterdamie (1960–1961)[2][3] oraz w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu w Utrechcie (1964–1975)[1][2][3][4]. W 1977 roku otrzymał nagrodę im. Johana Wagenaara w dziedzinie kompozycji[2].

W swojej twórczości nawiązywał do tradycji francuskiego impresjonizmu[1][2][3]. Był autorem licznych artykułów i esejów naukowych oraz prac poświęconych Ravelowi, Debussy’emu i Toscaniniemu[1][4].

Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3][4])

Utwory orkiestrowe

  • Sinfonia in memoriam Maurice Ravel (1940)
  • Musique pour l’esprit en deuil (1941–1943)
  • Passacaglia (1945, odrzucona)
  • Koncert na smyczki (1947–1948, odrzucony)
  • Hymne de Grand Meaulnes (1950–1951)
  • 2 symfonie (I 1954, II 1958 zrewid. 1964 i 1971)
  • Summer Rites at Noon na 2 przeciwstawne orkiestry (1962–1968)
  • orkiestracja 6 épigraphes antiques Claude’a Debussy’ego (1976–1977)

Utwory kameralne

  • Sonata concertante na wiolonczelę i fortepian (1943)
  • Sonata na 2 flety (1944)
  • Sonata na wiolonczelę solo (1945)
  • Trio na obój, klarnet i fagot (1946)
  • Sonata na flet solo (1949)
  • Sonata skrzypcowa (1950)
  • Le Tombeau de Ravel na flet, obój, skrzypce, altówkę, wiolonczelę i klawesyn (1952)
  • Air pour charmer un lezard na flet (1953)
  • Trio na skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1959)
  • Kwintet dęty (1966–1967)
  • Monologue na flet (1969)
  • Sonata na klarnet solo (1973)
  • Sinfonia na 10 instrumentów (1976)
  • Sonata na flet (1975–1977)
  • Trio na klarnet, altówkę i fortepian (1978)

Utwory fortepianowe

  • Sonata (1935)
  • Arcana musae dona (1944)
  • Habanera (1945)
  • Due voci (1949)
  • Non troppo (1949)
  • Sonatina (1951)

Utwory wokalne i wokalno-instrumentalne

  • Nostalgies na tenora i orkiestrę (1951 zrewid. 1961)
  • Strange Meeting na baryton i fortepian (1952)
  • Le vrai visage de la paix na chór (1953 zrewid. 1957)
  • Song of Love and Eternity na chór (1955)
  • Ciel, air et vents na chór (1957)
  • The Persians na recytatora, głosy męskie i orkiestrę (1963)
  • Univers de Rimbaud na tenora i orkiestrę (1970)
  • Three Poems of W.H. Auden na chór (1975)

Opera

  • Protesilaos en Laodamia (1946)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 45–46. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1036. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d e f g h i j The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 251. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d e The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 271. ISBN 978-0-19-957854-2.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Escher&oldid=71630802”