Rumian psi
|
||
 |
||
| Systematyka[1] | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | rośliny | |
| Klad | rośliny naczyniowe | |
| Klad | Euphyllophyta | |
| Klad | rośliny nasienne | |
| Klasa | okrytonasienne | |
| Klad | astrowe | |
| Rząd | astrowce | |
| Rodzina | astrowate | |
| Podrodzina | Asteroideae | |
| Rodzaj | rumian | |
| Gatunek | rumian psi | |
| Nazwa systematyczna | ||
| Anthemis cotula L. Sp. pl. 2:894. 1753 |
||
Rumian psi (Anthemis cotula L.) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych.
Spis treści
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Rodzimy obszar występowania to cała niemal Europa (bez Finlandii,Irlandii, Islandii), Azja Zachodnia, Kaukaz, Zakaukazie, Dagestan, Arabia Saudyjska, Afryka Północna, Madera i wyspy Kanaryjskie[2]. Obecnie jednak jest to gatunek o kosmopolitycznym zasięgu, rozprzestrzenił się bowiem jako uciekinier z upraw lub gatunek zawleczony również na Azorach, w niektórych rejonach Afryki, w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej[2]. W Polsce występuje na całym terenie, po niższe położenia górskie, częsty jest w południowo-zachodniej części kraju.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Roślina zielna o nieprzyjemnym zapachu, rzadko owłosiona.
- Łodyga
- W dole często krzaczkowato rozgałęziona.
- Liście
- Dwu- lub trzykrotnie pierzastosieczne, złożone z szczeciniastorównowąskich łatek.
- Kwiaty
- Zebrane w koszyczki o średnicy 12-26 mm. Kwiaty języczkowate białe, odginają się w dół po przekwitnieniu. Wąskolancetowate plewinki tylko w środkowej części koszyczka.
- Owoce
- Obłe niełupki z niewielkimi brodawkami, delikatnie żeberkowane.
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Roślina jednoroczna. Kwitnie od czerwca do września. Siedlisko: miejsca ruderalne, przydroża. Liście wydzielają dość silny zapach, przez wielu uważany za nieprzyjemny. Roślina jest lekko trująca.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- Jest uprawiany jako roślina ozdobna
- Dawniej wykorzystywany jako roślina lecznicza, obecnie zapomniany.
Uprawa[edytuj | edytuj kod]
Najlepiej rośnie w pełnym słońcu, na przepuszczalnej glebie. Można uprawiać z nasion. Łatwo rozmnaża się przez podział jesienią lub wiosną, można też przez sadzonki pobierane latem. Zakwita późnym latem. Po przekwitnieniu roślinę usuwa się.
Zagrożenia i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Gatunek umieszczony na polskiej czerwonej liście w kategorii VU (narażony)[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website (ang.). 2001–. [dostęp 2010-04-15].
- ↑ a b Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-05-27].
- ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
