Drugi rząd Nadżiba Mikatiego

Rząd Nadżiba Mikatiego – rząd Republiki Libańskiej utworzony w czerwcu 2011 roku przez stronnictwa polityczne, związane z prosyryjskim Hezbollahem.

Powstanie

W styczniu 2011 roku ministrowie z Sojuszu 8 Marca i reprezentant prezydenta Michela Sulaimana opuścili rząd jedności narodowej, kierowany przez Sada al-Hariririego^[1]^[2]. 25 stycznia prezydent Libanu powierzył misję sformowania nowego rządu Nadżibowi Mikatiemu, popieranemu przez Hezbollah i jego sojuszników (szyicki Ruch Amal, chrześcijański Blok Zmian i Reform, druzyjską Socjalistyczną Partię Postępu oraz opozycyjnych sunnitów). Nadżib Mikati, przedsiębiorca, centrowy polityk i zwolennik współpracy z Syrią uzyskał poparcie 65 z 128 członków Izby Deputowanych^[3].

Nowy premier napotkał duże trudności w tworzeniu rządu ze względu na bojkot ze strony polityków Sojuszu 14 Marca oraz rywalizację przy obsadzaniu poszczególnych tek ministerialnych^[4].

13 czerwca, po prawie pięciu miesiącach od nominacji Nadżib Mikati ogłosił skład rządu. W trzydziestoosobowym gabinecie trzy miejsca przeznaczono dla ministrów prezydenckich, sześć dla osób związanych z premierem, trzy dla członków SPP Walida Dżumblatta, zaś osiemnaście tek ministerialnych objęli przedstawiciele Sojuszu 8 Marca (w tym aż dziesięć z Bloku Zmian i Reform pod przywództwem Michela Aouna). Zgodnie z zasadą konfesjonalizmu równą liczbę miejsc w gabinecie otrzymali muzułmanie i chrześcijanie (po piętnaście). Jednak sunnici otrzymali siedem miejsc stanowisk, a szyici jedynie pięć (tradycyjnie przysługuje im taka sama liczba miejsc)^[5]^[6]^[7]. W przeciwieństwie do dwóch poprzednich rządów libańskich w gronie ministrów nie znalazła się żadna kobieta^[8]. Wkrótce po ogłoszeniu nominacji druzyjski lider Talal Arslan zrezygnował ze stanowiska sekretarza stanu, niezadowolony ze składu rządu^[9].

Gabinet Nadżiba Mikatiego został wsparty przez nowego patriarchę maronickiego, Biszarę Butrosa al-Rai’ego, który zwrócił się do społeczeństwa by dać rządowi szansę^[10]. Natomiast chrześcijańscy liderzy opozycji zarzucają nowemu rządowi, że jest zdominowany przez Syrię i Hezbollah^[11].

7 lipca 2011 r. rząd Nadżiba Mikatiego uzyskał wotum zaufania. Wsparło go 68 deputowanych, spośród 128 członków libańskiego parlamentu. Większość członków opozycyjnego Sojuszu 14 Marca opuściło salę obrad. Nie było również byłego premiera, Sada al-Haririrego, który w obawie o własne bezpieczeństwo pozostał w Paryżu^[12]^[13].

Skład

Stanowisko	Imię i nazwisko	Wyznanie	Powiązania polityczne
Premier	Nadżib Mikati	Sunnita
Min. finansów	Mohammad Safadi	Sunnita	premier Mikati
Min. edukacji	Hassan Dijab	Sunnita	premier Mikati
Sekretarz stanu	Ahmad Karami	Sunnita	premier Mikati
Min. informacji	Walid Daouk	Sunnita	premier Mikati
Min. sportu i młodzieży	Fajsal Karami	Sunnita	Arabska Partia Wyzwolenia
Min. ds. uchodźców	Alaaddin Terro	Sunnita	Socjalistyczna Partia Postępu
Min. rolnictwa	Hussein Hadżdż Hassan	Szyita	Hezbollah
Min. ds. reformy administracji	Mohammed Fneisz	Szyita	Hezbollah
Min. spraw zagranicznych	Adnan Mansur	Szyita	Ruch Amal
Min. zdrowia	Ali Hassan Chalil	Szyita	Ruch Amal
Sekretarz stanu	Ali Kansuh	Szyita	Syryjska Partia Socjal-Nacjonalistyczna
Min. robót publicznych i transportu	Ghazi al-Aridi	Druz	Socjalistyczna Partia Postępu
Min. spraw socjalnych	Wael Abu Faour	Druz	Socjalistyczna Partia Postępu
Sekretarz stanu	Talal Arslan (rezygnacja)	Druz	Libańska Partia Demokratyczna
Min. spraw wewnętrznych	Marwan Szarbel	Katolik-Maronita	prezydent Sulaiman / WRP
Min. środowiska	Nazim al-Churi	Katolik-Maronita	prezydent Sulaiman
Min. sprawiedliwości	Szakib Kortbawi	Katolik-Maronita	Wolny Ruch Patriotyczny
Min. turystyki	Fadi Abboud	Katolik-Maronita	Wolny Ruch Patriotyczny
Min. energii i wody	Dżubran Bassil	Katolik-Maronita	Wolny Ruch Patriotyczny
Sekretarz stanu	Salim Karam	Katolik-Maronita	Marada
Wicepremier	Samir Mokbel	Prawosławny	prezydent Sulaiman
Min. ekonomii i handlu	Nicolas Nahhas	Prawosławny	premier Mikati
Min. kultury	Gaby Layoun	Prawosławny	Wolny Ruch Patriotyczny
Min. obrony	Fajez Ghosn	Prawosławny	Marada
Min. pracy	Szarbel Nahhas	Katolik-Melchita	Wolny Ruch Patriotyczny
Min. telekomunikacji	Nicolas Sehnawi	Katolik-Melchita	Wolny Ruch Patriotyczny
Min. ds. parlamentu	Nicolas Fattusz	Katolik-Melchita	Niezależny/Sojusz 8 Marca
Min. przemysłu	Wreż Sabondżjan	Prawosławny Ormianin	Dasznak
Sekretarz stanu	Panos Mandżjan	Prawosławny Ormianin	Dasznak

Zmiany w składzie:

18 lipca 2011 roku, po rezygnacji Talala Arslana, nowym sekretarzem stanu został związany z poprzednikiem Marwan Chajr ad-Din^[14].
24 lutego 2012 roku, po rezygnacji Szabela Nahhasa, tekę ministra pracy objął Salim Dżereissati^[15].

Dymisja

22 marca 2013 premier Nadżib Mikati złożył dymisję swojego gabinetu^[16].

Przypisy

↑ Hizbollah will not support Lebanon’s Hariri. www.telegraph.co.uk, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
↑ Sytuacja w Libanie po upadku rządu Saada Haririego. www.bbn.gov.pl, 11 lutego 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
↑ Liban bliżej przepaści gdy Hezbollah zaznacza swoją siłę. www.stosunkimiedzynarodowe.info, 27 stycznia 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
↑ Update on Lebanon cabinet formation. www.yalibnan.com, 5 maja 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
↑ Większość Hezbollahu w nowym gabinecie Libanu. www.bliskiwschod.info, 14 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
↑ Polska The Times: Liban ma nowy rząd. Po pięciu miesiącach negocjacji. www.polskatimes.pl, 13 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
↑ The Daily Star Lebanon: Mikati forms 30-member Lebanon Cabinet. 13 czerwca 2011. [dostęp 2017-09-17]. (ang.).
↑ Aoun: We did not have any women candidates to nominate. www.yalibnan.com, 14 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
↑ Arslans resignation accepted. www.yalibnan.com, 15 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).
↑ Patriarcha Maronitów wspiera nowy rząd Libanu. www.ekumenizm.pl, 20 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).
↑ Geagea: How can Christians benefit from restoring Syria’s hegemony over Lebanon. www.yalibnan.com, 17 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-21)]. (ang.).
↑ Mikati’s cabinet secures Vote of Confidence. www.yalibnan.com, 7 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. (ang.).
↑ Lebanese government wins confidence vote. www.nowlebanon.com, 7 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. (ang.).
↑ Kheireddine appointed as new state minister. www.nowlebanon.com, 18 lipca 2011. [dostęp 2011-07-25]. (ang.).
↑ Salim Jreissati new labor minister, Cabinet Monday. www.dailystar.com.lb, 24 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (ang.).
↑ Lebanese PM announces resignation of his government. www.dailystar.com.lb, 22 marca 20131. [dostęp 2013-03-31]. (ang.).

[1] Hizbollah will not support Lebanon’s Hariri. www.telegraph.co.uk, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).

[2] Sytuacja w Libanie po upadku rządu Saada Haririego. www.bbn.gov.pl, 11 lutego 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).

[3] Liban bliżej przepaści gdy Hezbollah zaznacza swoją siłę. www.stosunkimiedzynarodowe.info, 27 stycznia 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).

[4] Update on Lebanon cabinet formation. www.yalibnan.com, 5 maja 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).

[5] Większość Hezbollahu w nowym gabinecie Libanu. www.bliskiwschod.info, 14 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).

[6] Polska The Times: Liban ma nowy rząd. Po pięciu miesiącach negocjacji. www.polskatimes.pl, 13 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).

[7] The Daily Star Lebanon: Mikati forms 30-member Lebanon Cabinet. 13 czerwca 2011. [dostęp 2017-09-17]. (ang.).

[8] Aoun: We did not have any women candidates to nominate. www.yalibnan.com, 14 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).

[9] Arslans resignation accepted. www.yalibnan.com, 15 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (ang.).

[10] Patriarcha Maronitów wspiera nowy rząd Libanu. www.ekumenizm.pl, 20 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. (pol.).

[11] Geagea: How can Christians benefit from restoring Syria’s hegemony over Lebanon. www.yalibnan.com, 17 czerwca 2011. [dostęp 2011-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-21)]. (ang.).

[12] Mikati’s cabinet secures Vote of Confidence. www.yalibnan.com, 7 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. (ang.).

[13] Lebanese government wins confidence vote. www.nowlebanon.com, 7 lipca 2011. [dostęp 2011-07-07]. (ang.).

[14] Kheireddine appointed as new state minister. www.nowlebanon.com, 18 lipca 2011. [dostęp 2011-07-25]. (ang.).

[15] Salim Jreissati new labor minister, Cabinet Monday. www.dailystar.com.lb, 24 lutego 2012. [dostęp 2012-02-24]. (ang.).

[16] Lebanese PM announces resignation of his government. www.dailystar.com.lb, 22 marca 20131. [dostęp 2013-03-31]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

Po uzyskaniu niepodległości	I rząd Rijada as-Sulha (1943–1944) II rząd Rijada as-Sulha (1944–1945) Rząd Abdula Hamida Karamiego (1945) II rząd Samiego as-Sulha (1945–1946) Rząd Saadiego Mounli (1946) III rząd Rijada as-Sulha (1946–1947) IV rząd Rijada as-Sulha (1947–1948) V rząd Rijada as-Sulha (1948–1949) VI rząd Rijada as-Sulha (1949–1951) I rząd Hussajna Oueiniego (1951) III rząd Abdallaha al-Jafiego (1951–1952) III Samiego as-Sulha (1952) Rząd Nazema Akkariego (1952) I rząd Saëba Salama (1952) Rząd Fuada Szihaba (wojskowy, 1952) II rząd Chalida Szihaba (1952–1953) II rząd Saëba Salama (1953) IV rząd Abdallaha al-Jafiego (1953–1954) V rząd Abdallaha al-Jafiego (1954) IV rząd Samiego as-Sulha (1954–1955) V rząd Samiego as-Sulha (1955) I rząd Raszida Karamiego (1955–1956) VI rząd Abdallaha al-Jafiego (1956) VII rząd Abdallaha al-Jafiego (1956) VI rząd Samiego as-Sulha (1956–1957) VII rząd Samiego as-Sulha (1957–1958) VIII rząd Samiego as-Sulha (1958) II rząd Raszida Karamiego (1958–1960) III rząd Raszida Karamiego (1960) II rząd Ahmada Daouka (1960) III rząd Saëba Salama (1960–1961) IV rząd Saëba Salama (1961) IV rząd Raszida Karamiego (1961–1964) II rząd Hussajna Oueiniego (1964) III rząd Hussajna Oueiniego (1964) IV rząd Hussajna Oueiniego (1964–1965) V rząd Raszida Karamiego (1965–1966) VIII rząd Abdallaha al-Jafiego (1966) VI rząd Raszida Karamiego (1966–1968) IX rząd Abdallaha al-Jafiego (1968) X rząd Abdallaha al-Jafiego (1968–1969) XI rząd Abdallaha al-Jafiego (1969) VII rząd Raszida Karamiego (1969–1970) VIII rząd Raszida Karamiego (1970) V rząd Saëba Salama (1970–1972) VI rząd Saëba Salama (1972–1973) Rząd Amin al-Hafiza (1973) Rząd Taki ad-Dina as-Sulha (1973–1974) I rząd Raszida as-Sulha (1974–1975) Rząd Nura ad-Dina Rifaïa (1975)
Podczas wojny domowej	IX rząd Raszida Karamiego (1975–1976) I rząd Salima al-Hussa (1976–1979) II rząd Salima al-Hussa (1979–1980) I rząd Szafika Wazzana (1980–1982) II rząd Szafika Wazzana (1982–1984) X rząd Raszida Karamiego (1984–1987) III rząd Salima al-Hussa (1987–1990) Rząd Michela Aouna – (wojskowy, 1988–1990) III rząd Salima al-Hussa (1989–1990)
Po porozumieniu z Taif	I rząd Umara Karamiego (1990–1992) II rząd Raszida as-Sulha (1992) I rząd Rafika al-Haririego (1992–1995) II rząd Rafika al-Haririego (1995–1996) III rząd Rafika al-Haririego (1996–1999) IV rząd Salima al-Hussa (1998–2000) IV rząd Rafika al-Haririego (2000–2003) V rząd Rafika al-Haririego (2003–2004) II rząd Umara Karamiego (2004–2005)
Po cedrowej rewolucji	I rząd Nażiba Mikatiego (2005) I rząd Fouada Siniory (2005–2008) II rząd Fouada Siniory (2008–2009) I rząd Sada al-Haririego (2009–2011) II rząd Nażiba Mikatiego (2011–2014) Rząd Tammama Salama (2014–2016) II rząd Sada al-Haririego (2016–2019) III rząd Sada al-Haririego (2019–2020) Rząd Hassana Dijaba (2020–2021) III rząd Nażiba Mikatiego (od 2021)