Rząd Tymczasowy Rosji
.jpg)
Rząd Tymczasowy Rosji (ros. Временное правительство России) został utworzony w Rosji w wyniku rewolucji lutowej (1917) w dniu 15 marca 1917 r., w wyniku porozumienia Komitetu Tymczasowego Dumy i Piotrogrodzkiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich.
Pierwszym premierem był konstytucyjny demokrata, książę Gieorgij Lwow, od 21 lipca premierem i ministrem wojny był eserowiec Aleksander Kiereński.
Rząd Tymczasowy nie zdecydował się na wystąpienie z Ententy i jednostronne zakończenie wojny. Podjęte decyzje: zniesienie cenzury, zniesienie kary śmierci, rozwiązanie policji politycznej (Ochrany).
14 września 1917 r. Rząd Tymczasowy proklamował w Rosji republikę.
Atak bolszewików na Pałac Zimowy i aresztowanie członków Rządu Tymczasowego w nocy z 24 na 25 października (z 6 na 7 listopada według kalendarza gregoriańskiego) położyło kres jego istnieniu i rozpoczęło rewolucję październikową.
Rozłam w Rządzie Tymczasowym[edytuj | edytuj kod]
Osobny artykuł: Do rozłamu w rządzie doszło na skutek sporu wobec propozycji przyznania niepodległości poszczególnym narodom Imperium. Przeciwko niepodległości wypowiadała się prawica, za niepodległością natomiast lewica. Poparcie dla lewicy rządu bolszewicy zorganizowali jednodniowy strajk generalny[1]. Po stronie prawicy opowiedział się Ławra Korniłowa który w lecie 1917 zażądał od Kiereńskiego przywrócenia kary śmierci oraz zlikwidowania komitetów żołnierskich[2]. W sierpniu Korniłow przesunął wojska do Wielkich Łuków aby jak sam twierdził w przypadku wybuchu zamieszek w stolicy mógł zbudować w kraju "nową, silną władzę"[3].
Konflikt między Korniłowem a Kiereńskim nasiliła ingerencja Władimira Lwowa z dawnego Świątobliwego Synodu Rządzącego. Fałszywie podając się za wysłannika premiera oznajmił on Korniłowowi iż zgadza się na objęcie władzy w Rosji przez wojskowego, zaraz po tym Lwow powiadomił premiera że Korniłow szykuje pucz militarny[4] w wyniku czego premier zdymisjonował Korniłowa[5].
Korniłow w obliczu utraty stanowiska zbuntował się przeciw rządowi i rozpoczął marsz ku stolicy kraju. Oddziały wierne Korniłowi nie dotarły jednak do Piotrogrodu na skutek strajku i braków w zaopatrzeniu. Dowodzący korpusem Aleksandr Krymow popełnił samobójstwo[6]. Po klęsce Korniłow został aresztowany[7].
Przypisy
- ↑ Paweł Chmielewski, Marian Wilk Zarys dziejów ZSRR s. 38-39
- ↑ Pipes R.: Rewolucja rosyjska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 351-352. ISBN 978-83-233-2615-1.
- ↑ Pipes R.: Rewolucja rosyjska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 354-355. ISBN 978-83-233-2615-1.
- ↑ Pipes R.: Rewolucja rosyjska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 360-361. ISBN 978-83-233-2615-1.
- ↑ Pipes R.: Rewolucja rosyjska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 364. ISBN 978-83-233-2615-1.
- ↑ Pipes R.: Rewolucja rosyjska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 400. ISBN 978-83-233-2615-1.
- ↑ Pipes R.: Rewolucja rosyjska. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1994, s. 368. ISBN 978-83-233-2615-1.
Bibliografia, literatura[edytuj | edytuj kod]
- Richard Pipes Rewolucja Rosyjska Warszawa 1994; Wyd. PWN; ISBN 83-01-11521-1
- Orlando Figes, Tragedia narodu. Rewolucja rosyjska 1891-1924 Wrocław 2009, Wydawnictwo Dolnośląskie, ISBN 978-83-245-8764-3
| Poprzednik Michał Aleksandrowicz Romanow |
 |
Cesarz Rosji 1917 |
|
Następca - |
