Jezioro Sędańskie
Położenie | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowości nadbrzeżne | |
Wysokość lustra |
129,8 m n.p.m. |
Morfometria | |
Powierzchnia |
1,68 km² |
Głębokość • średnia • maksymalna |
|
Hydrologia | |
Rzeki zasilające | |
Rzeki wypływające | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego | |
Położenie na mapie powiatu szczycieńskiego | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Szczytno | |
53°32′16,8″N 20°54′47,0″E/53,538000 20,913056 |
Jezioro Sędańskie[1] (Sędańsk, Sedańsk, Jezioro Sedańskie, niem. Seedanziger See[2]) – jezioro w Polsce położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie szczycieńskim, w gminie Szczytno, na południowy zachód od Szczytna.
- Pojemność – 4 650 tys. m³
- Zlewnia całkowita 219,1 km²
- Jezioro jest otwarte. Cieki wodne:
- na północy wpływają wspólnym korytem łączące się powyżej rzeki:
- Sawica z jeziora Natać
- Saska z jeziora Młyński Staw
- na południu wypływa rzeka Sawica, która następnie wpływa do jeziora Sasek Mały
- na północy wpływają wspólnym korytem łączące się powyżej rzeki:
Jezioro owalne, lekko wydłużone z północy na południe, bez wyraźnych zatok, półwyspów i wysp. Północne brzegi są płaskie i podmokłe, północno-zachodnie strome, pozostałe łagodnie wzniesione. Jezioro otacza las i niewielkie ilości pól uprawnych. Otoczenie stanowią bory sosnowe, a bezpośrednio przy brzegach olsy. W rejonie ujścia Sawicy teren jest zabagniony. Przy północnym brzegu znajduje się wieś Sędańsk. Jezioro położone jest ok. 3 km na południowy zachód od Szczytna, na terenie obszaru Natura 2000. Dojazd wyłącznie drogą gruntową, przedłużeniem ul. Partyzantów.
Jezioro typu leszczowego. Miękkie, muliste, bujna roślinność zanurzona (ramienice), łąki podwodne. Na brzegu pałka i trzcina. Jak w wielu jeziorach regionu zbyt duże połowy spowodowały znaczne ograniczenie ilości ryb. Jezioro jest częścią trasy spływu kajakowego o nazwie Sawica-Saska.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 308, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ Mapa z 1904 roku, m. wyd. Berlin. [dostęp 2016-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].