Sicarius thomisoides

Sicarius thomisoides
Walckenaer, 1847
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	Sicariidae
Rodzaj	Sicarius
Gatunek	Sicarius thomisoides
Synonimy
Thomisoides terrosus Nicolet, 1849 Thomisoides rubripes Nicolet, 1849 Thomisoides minoratus Nicolet, 1849 Thomisoides nicoleti Keyserling, 1880 Sicarius terrosus (Nicolet, 1849) Sicarius nicoleti Petrunkevitch, 1911

Sicarius thomisoides – gatunek pająka z rodziny Sicariidae. Znany wyłącznie z Chile.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został w 1847 roku przez Charlesa A. Walckenaera na podstawie ilustracji autorstwa Hercule Nicoleta. Dwa lata później Nicolet opisał ten sam gatunek pod nazwami Thomisoides terrosus, Thomisoides rubripes i Thomisoides minoratus. Nazwy te zostały zsynonimizowane z S. thomisoides dopiero w 2017 roku przez Ivana Magalhaesa, Antonio Brescovita i Adalberto Santosa. Wcześniej pod nazwami Thomisoides terrosus i Sicarius terrosus często figurował w literaturze inny gatunek – Sicarius levii, formalnie opisany w 2017 przez wspomnianych trzech autorów. Ponadto autorzy ci wynieśli do rangi niezależnego gatunku Sicarius yurensis, wcześniej klasyfikowany jako podgatunek S. terrosus.

W obrębie S. thomisoides obserwowana jest znaczna zmienność w budowie aparatu kopulacyjnego samców jak i narządów rozrodczych samic, która może świadczyć, że jest to w rzeczywistości kompleks gatunków bliźniaczych.

Morfologia

Samce (n=5) osiągają od 4,72 do 7,7 mm długości karapaksu, a opistosoma jednego z nich ma 6,7 mm długości i 5,4 mm szerokości. U samic (n=5) karapaks osiąga od 5,58 do 8,17 mm długości, a opistosoma jednej z nich ma 6,58 mm długości i 6,25 mm szerokości. Ubarwienie karapaksu jest jasnorudobrązowe, szczękoczułków, wargi dolnej i endytów rudobrązowe, sternum i odnóży pomarańczowe, a opistosomy brązowawoszare. Rejon głowowy karapaksu jest wąski, węższy niż u S. yurensis, pozbawiony wzgórków ocznych. Szczecinki makroskopowe (makrochety) tworzą na brzegu karapaksu pojedynczy rządek. Kształt sternum podobnie jak u S. yurensis, natomiast odmiennie od reszty przedstawicieli rodzaju jest owalny, dłuższy niż szeroki. Uda obu płci mają 5 lub 6 cierni. Samiec ma uda pozbawione czarnych szczecin w części przednio-bocznej. Nogogłaszczki samca charakteryzuje delikatnie zakrzywiony bulbus, płynnie przechodzący w embolus. Narządy rozrodcze dorosłej samicy cechują spermateki o 8–20, zwykle zakrzywionych na szczycie odgałęzieniach, pozbawione zaokrąglonych rezerwuarów. U samic niedorosłych występują prespermateki z kilkoma cienkimi i krótkimi odgałęzieniami palczastego kształtu.

Biologia i występowanie

Gatunek neotropikalny, znany z chilijskich regionów Arica y Parinacota, Atakama, Coquimbo, Libertador, Metropolitana, Tarapacá i Valparaíso. Pojedynczy rekord z argentyńskiej prowincji Buenos Aires uznaje się za powstały w wyniku błędnego oznaczenia. Prawdopodobne jest natomiast jego występowanie w południowym Peru.

Pająk ten zamieszkuje suche siedliska wzdłuż chilijskiego wybrzeża: od suchych drzewostanów, przez formacje półpustynne i plaże po ekstremalnie suche pustynie. Jego ofiarami padają m.in. skolopendry, pająki z rodziny worczakowatych i z rodzaju Loxosceles oraz solfugi. Kokony jajowe przyczepia do powierzchni dużych głazów, pod którymi chętnie się też chroni.

Hodowla

Pająk ten wymaga terrarium typu pustynnego. Dla dorosłego osobnika potrzebny jest zbiornik o wymiarach podstawy 20×20 cm i wysokości 15 cm. Podłoże musi być sypkie i suche, dobrze sprawdza się wypłukany i wyprażony piasek. Temperatura w dzień może wynosić około 30°C, w nocy zaś 22°C. Wymagana jest niska wilgotność, 30–40%, stąd zraszanie powinno być sporadyczne. Pająk nie jest agresywny i nie potrafi wspinać się po szkle, jest jednak szybki i bardzo silnie jadowity, stąd zalecany jest tylko doświadczonym hodowcom.