Sicarius yurensis

	Sicarius yurensis
	(Nicolet, 1849)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	pająki wyższe
Rodzina	Sicariidae
Podrodzina	Sicariinae
Rodzaj	Sicarius
Gatunek	Sicarius yurensis
Synonimy
	Sicarius terrosus yurensis Strand, 1908;
	Sicarius terrosus yurensis Strand, 1908;

Sicarius yurensis – gatunek pająka z rodziny Sicariidae i podrodziny Sicariinae.

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Kladogram rodzaju wg
Magalhaesa i innych z 2017 roku

	S. thomisoides

	S. yurensis

S. andinus

	S. mapuche

	S. rupestris

	S. levii

	S. boliviensis

S. saci

S. tropicus

	S. ornatus

	S. jequitinhonha

	S. cariri

	S. diadorim

S. gracilis

	S. peruensis

	S. utriformis

S. rugosus

S. fumosus

	S. crustosus

	S. lanuginosus

Takson ten opisany został po raz pierwszy w 1908 roku przez Embrika Stranda jako podgatunek pod nazwą Sicarius terrosus yurensis. Jako lokalizację typową wskazano Yurę w peruwiańskim regionie Arequipa. Epitet gatunkowy pochodzi od miejsca typowego^[1]. Do rangi osobnego gatunku wyniesiony został w 2017 roku przez Ivana Magalhaesa, Antonio Brescovita i Adalberto Santosa^[2].

Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Magalhaesa, Brescovita i Santosa w 2017 roku gatunek ten zajmuje w obrębie rodzaju pozycję siostrzaną względem S. thomisoides^[2].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Samce osiągają od 6,3 do 8 mm, a samice od 7,2 do 8,8 mm długości prosomy. Karapaks jest rudobrązowy, zaopatrzony we wzgórki oczne i ma makroszczecinki rozmieszczone przy bocznych krawędziach w pojedynczym szeregu. Wyróżnia się na tle pozostałych przedstawicieli rodzaju bardzo szeroką częścią głowową, mającą szerokość wynoszącą około połowy jego długości. Ubarwienie szczękoczułków jest rudobrązowe, natomiast wargi dolnej i szczęk jasnobrązowe. Sternum jest owalne, ubarwione jasnobrązowo. Odnóża mają kolor jasnobrązowy. Uda u samców uzbrojone są w cztery lub pięć cierni, a u samic w pięć lub sześć cierni. Na udach brak jest czarnych szczecinek przednio-bocznych. Opistosoma (odwłok) ma barwę brązowawożółtą. Genitalia samicy cechują się spermatekami mającymi od dziesięciu do osiemnastu odgałęzień, w tym jedną parę prostych odgałęzień brzusznych. Odgałęzienia pozbawione są okrągłych zbiorniczków wierzchołkowych i w większości mają zakrzywione części szczytowe. U samic na wylinkę przed dorosłością obserwuje się prespermateki z co najmniej czterema krótkimi, palcowatymi odgałęzieniami. Nogogłaszczki samca mają długi i smukły bulbus z bardzo cienkim embolusem^[2].

Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]

Pająk ten zasiedla obszary pustynne. Występuje od poziomu morza do 3300 m n.p.m.^[2]

Gatunek neotropikalny, znany z południowego Peru i północnego Chile. Rozmieszczony jest wzdłuż suchych wybrzeży oceanicznych od regionu Lima przez regiony Ica, Ayacucho, Arequipa, Tacna, Arica y Parinacota, Tarapacá i Antofagasta po Atakamę^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ E. Strand. Exotisch-araneologisches. I. Amerikanische, hauptsächlich in Peru, Bolivien und Josemitetal in Californien gesammelte Spinnen. II. Spinnen aus Kamerun. III. Übersicht der bekannten Hysterocrates-Arten. IV. Zur Kenntnis der Aranea rufipalpis (Luc.). „Jahrbücher des Nassauischen Vereins für Naturkunde”. 61, s. 223-295, 1908.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.

[Strand-1] E. Strand. Exotisch-araneologisches. I. Amerikanische, hauptsächlich in Peru, Bolivien und Josemitetal in Californien gesammelte Spinnen. II. Spinnen aus Kamerun. III. Übersicht der bekannten Hysterocrates-Arten. IV. Zur Kenntnis der Aranea rufipalpis (Luc.). „Jahrbücher des Nassauischen Vereins für Naturkunde”. 61, s. 223-295, 1908.

[Magalhaes-2] I.L.F. Magalhaes, A.D. Brescovit, A.J. Santos. Phylogeny of Sicariidae spiders (Araneae: Haplogynae), with a monograph on Neotropical Sicarius. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 179 (4), s. 767-864, 2017. DOI: 10.1111/zoj.12442.

[1]

[2]