Sirène (1925)
 Jednostka bliźniacza „Sirène” – „Galatée” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
luty 1923 |
| Wodowanie |
6 sierpnia 1925 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
1927 |
| Zatonął |
27 listopada 1942 |
| Los okrętu |
zatopiony powtórnie w lutym 1944 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
64 m |
| Szerokość |
5,2 m |
| Zanurzenie |
4,3 m |
| Zanurzenie testowe |
80 m |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1300 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
powierzchnia: 3500 Mm przy 9 w. |
| Uzbrojenie | |
| 13 torped, 1 działo kal. 75 mm, 2 km kal. 8 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
7 × 550 mm |
| Załoga |
41 |
Sirène (Q123) – francuski okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jednostka prototypowa swojego typu. Okręt został zwodowany 6 sierpnia 1925 roku w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes, a do służby w Marine nationale wszedł w 1927 roku. Jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 27 listopada 1942 roku „Sirène” została samozatopiona w Tulonie. Podniesiona przez Włochów, została ponownie zatopiona przez alianckie samoloty w lutym 1944 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Sirène” zamówiona została na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1922 roku[1][2]. Konstruktorem okrętu był inż. Jean Simonot[3][4]. Jednostka charakteryzowała się wysoką manewrowością i silnym uzbrojeniem, lecz miała zbyt długi czas zanurzenia, a ciasnota wnętrza powodowała trudności w obsłudze mechanizmów okrętowych przez załogę[1][3].
„Sirène” zbudowana została w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes[5][6]. Stępkę okrętu położono w lutym 1923 roku[2], został zwodowany 6 sierpnia 1925 roku[3][5], a do służby w Marine nationale przyjęto go w 1927 roku[2]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q123. Koszt budowy okrętu wyniósł 8 500 000 franków[4].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Sirène” była średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[1][3]. Długość całkowita wynosiła 64 metry, szerokość 5,2 metra i zanurzenie 4,3 metra[1][7]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 609 ton, a w zanurzeniu 757 ton[3][5][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 1300 koni mechanicznych (KM)[4][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM[5][6]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 7,5 węzła w zanurzeniu[3][5][b]. Zasięg wynosił 3500 Mm przy prędkości 9 węzłów (2300 Mm przy 13 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 75 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[3][5][c]. Zbiorniki paliwa mieściły 60 ton oleju napędowego[2][5], a energia elektryczna magazynowana była w bateriach akumulatorów typu D liczących 140 – 144 ogniwa[8][9]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś autonomiczność 20 dób[2][9].
Okręt wyposażony był w 7 wyrzutni torped kalibru 550 mm: dwie wewnętrzne i dwie zewnętrzne na dziobie, jedną wewnętrzną na rufie oraz jeden podwójny obrotowy zewnętrzny aparat torpedowy za kioskiem, z łącznym zapasem 13 torped[1][3][d]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 75 mm L/35 M1925 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm (2 x I)[2][5].
Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 38 podoficerów i marynarzy[5][6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 19. dywizjonu 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie[10]. Dowódcą jednostki był w tym okresie kpt. mar. A.J.M. Hamon[10]. W czerwcu 1940 roku okręt nadal stacjonował w Tulonie[11]. Po zawarciu zawieszenia broni między Francją a Niemcami „Sirène” znalazła się pod kontrolą rządu Vichy (rozbrojona w Tulonie)[12]. 27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, okręt został samozatopiony[3][6]. Jednostka została później podniesiona przez Włochów, lecz w lutym 1944 roku została ponownie zatopiona przez amerykańskie samoloty[2][5][e].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jane's Fighting Ships 1934 podaje wyporność 552/745 ton[4]; J. Lipiński 548/744 tony[7], zaś Jane's Fighting Ships 1940 i Jane’s Fighting Ships of World War II – 548/764 tony[8][9].
- ↑ Według J. Labayle-Couhata prędkość nawodna wynosiła 13,5 węzła[6].
- ↑ J. Labayle-Couhat i Navypedia podają, że zasięg 3500 Mm był osiągany przy prędkości 7,5 węzła[2][6]; zaś według Jane's Fighting Ships 1940 i Jane’s Fighting Ships of World War II zasięg nawodny wynosił 2000 Mm przy 10 węzłach, a podwodny 90 Mm przy 5 węzłach[8][9].
- ↑ Według J. Labayle-Couhata okręt posiadał trzy wyrzutnie dziobowe, dwie rufowe i podwójną wyrzutnię zewnętrzną[6].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręt został zatopiony przez alianckie lotnictwo 24 listopada 1943 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 273.
- ↑ a b c d e f g h i j Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 183.
- ↑ a b c d Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: 1934, s. 204.
- ↑ a b c d e f g h i j k Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 272.
- ↑ a b c d e f g Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: 1971, s. 80.
- ↑ a b Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, s. 540.
- ↑ a b c Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: 1941, s. 194.
- ↑ a b c d Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989, s. 131.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SIRÈNE submarines (1927). Navypedia. [dostęp 2017-03-24]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-24]. (ang.).
- Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-24]. (ang.).
- Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1940 (Part 2 of 2) Friday 15th – Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-24]. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
- Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
- Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).
