Skrajne Solisko
49°08′49″N 20°02′11″E/49,146944 20,036389 Skrajne Solisko (pod nim widoczne schronisko na Solisku, chmurą zakryte Młynickie Solisko i dalsza część grani Soliska) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2117 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
3 czerwca 1906 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°08′49″N 20°02′11″E/49,146944 20,036389
| |
Skrajne Solisko (słow. Predné Solisko, niem. Vorderer Solisko, węg. Elülső-Szoliszkó-kúp) – najdalej wysunięty na południe szczyt w Grani Soliska o wysokości 2093[1] lub 2119[2] lub 2117 m n.p.m. znajdujący się w słowackich Tatrach Wysokich. Skrajne Solisko od Młynickiego Soliska oddziela dwusiodłowa Smrekowicka Przełęcz[2].
Skrajne Solisko opada w kierunku Szczyrbskiego Jeziora długim stokiem. W środkowej części pokryty jest kosodrzewiną i piargami, natomiast w dolnej lasem. Na stoku tym, na wysokości 1820–1840 m znajduje się górna stacja kolejki, budynki wyciągu narciarskiego i schronisko na Solisku. Trasa narciarska o długości ok. 3 km prowadzi na południe, do północnych brzegów Szczyrbskiego Jeziora, gdzie znajduje się stacja dolna. Budowa wyciągu i trasy została ukończona w 1943 r.[2]
Na Skrajne Solisko turyści wchodzili od dawna, zarówno zimą, jak i latem. Wejścia te nie były jednak dokumentowane aż do 1906 r.[2] Obecnie na wierzchołek Skrajnego Soliska prowadzi znakowany czerwono szlak turystyczny[3]. Widok ze Skrajnego Soliska roztacza się w kierunku południowym, na Spisz i Liptów. Tatry są widoczne, jednak widok jest ograniczony do Doliny Furkotnej i Młynickiej[2]. Na wierzchołku od 5 października 2013 znajduje się drewniany krzyż wysokości około 3 m.
Pierwsze znane wejście turystyczne: Günter Oskar Dyhrenfurth i Hermann Rumpelt, 3 czerwca 1906 r. – letnie[2].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
– czerwony szlak rozpoczynający się przy schronisku na Solisku i prowadzący wzdłuż grani na Skrajne Solisko. Czas przejścia: 1 h, ↓ 30 min[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 113–116.
- ↑ a b Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.