Spahisi (Turcja)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drzeworyt Melchiora Lorcha, znajdujący się w Bibliothèque Nationale, w Paryżu

Spahisi (tur. Sipahi, per. سپاهی) – feudalne oddziały nieregularnej jazdy tureckiej za czasów imperium osmańskiego. Spahisi byli tureckimi odpowiednikami europejskiego rycerstwa. Zwani byli także timariotami, jako lennicy niewielkich posiadłości ziemskich zwanych "timar". Po raz pierwszy zorganizowane ok. 1326 roku. Od XVI wieku stopniowo tracili na znaczeniu, zaś w XIX wieku Mahmud II tę formację zlikwidował. Do służby wojskowej w kampaniach sułtana powoływani byli przez sandżakbejów – lokalnych namiestników, odpowiadających przed bejlerbejami.

Formacja ta tworzyła wraz z janczarami trzon tureckiej armii. Spahisi stanowili ciężką jazdę, stacjonującą na europejskich granicach sułtanatu tureckiego. Byli znakomicie wyszkoleni w działaniach bojowych i jeździe konnej, a także w walce wręcz. Żołnierce poświęcone było całe ich życie. Byli swoistą kastą wojowników, do pewnego stopnia porównywalną z europejskim rycerstwem. Spahisi byli wyposażeni w różnorodne uzbrojenie m.in.: kaftan z kolczugi lub zbroję perską typu "cztery zwierciadła", parę karwaszy, tarczę typu kałkan, łuk refleksyjny, krótką spisę, szablę, arkan, misiurkę lub szyszak perski.

Podczas wojen, naczelnicy spahisów zwali się bołukami (w radzie zasiadało ich siedmiu).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej MichałekWyprawy krzyżowe. Mehmed Zdobywca, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2003
  • Andrzej Michałek – Wyprawy krzyżowe. Armie ludów tureckich, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2003

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]