Mirosław Okoński: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
błędy ortograficzne i stylistyczne |
dzien dzisiejszy - bledna konstrukcja |
||
| Linia 33: | Linia 33: | ||
Jako trener pracował z [[Górnik Łęczyca|Górnikiem Łęczyca]], [[Czarni Żagań|Czarnymi Żagań]], a od [[28 września]] [[2007]] jest trenerem napastników w [[Warta Poznań (piłka nożna)|Warcie Poznań]]. |
Jako trener pracował z [[Górnik Łęczyca|Górnikiem Łęczyca]], [[Czarni Żagań|Czarnymi Żagań]], a od [[28 września]] [[2007]] jest trenerem napastników w [[Warta Poznań (piłka nożna)|Warcie Poznań]]. |
||
"Oko" słynął również z rozrywkowego trybu życia. Mawiano, że gdy Okoński bawił się w Poznaniu, bawiło się całe miasto. Był urodzonym futbolistą. Uznawany |
"Oko" słynął również z rozrywkowego trybu życia. Mawiano, że gdy Okoński bawił się w Poznaniu, bawiło się całe miasto. Był urodzonym futbolistą. Uznawany do dziś za jednego z najlepszych techników polskiej piłki nożnej. |
||
'''Źródła:''' |
'''Źródła:''' |
||
Wersja z 13:59, 16 sty 2009
| [[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}} | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
{{{pełne imię i nazwisko}}} | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
{{{data urodzenia}}} | ||||||||
| Data i miejsce śmierci |
{{{data śmierci}}} | ||||||||
| Wzrost |
171 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||
| Klub |
{{{klub}}} | ||||||||
| Numer w klubie |
{{{numer w klubie}}} | ||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||
| |||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||
| |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||
| |||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||
|
{{{medale}}}
| |||||||||
| Odznaczenia | |||||||||
| {{{odznaczenia}}} | |||||||||
| [{{{www}}} Strona internetowa] | |||||||||
Mirosław Marian Okoński (ur. 8 grudnia 1958 w Koszalinie), piłkarz polski, mistrz Polski i zdobywca Pucharu Polski, reprezentant Polski.
Występował na boisku głównie jako lewoskrzydłowy i rozgrywający, nosił przydomki boiskowe "Mundek", "Oko", "Okoń". Uważany za jeden z największych talentów w piłce polskiej, nie spełniał oczekiwań szczególnie w zespole narodowym, był natomiast popularny wśród kibiców niemieckich w okresie występów w Bundeslidze.
Treningi piłkarskie rozpoczynał w Gwardii Koszalin, gdzie występował w latach 1969-1977. W 1977 przeszedł do Lecha Poznań; był zawodnikiem poznańskiego klubu do 1980, ponownie 1982-1986 i w 1992. Łącznie wystąpił w 200 meczach ekstraklasy (jako piłkarz Lecha), strzelając 69 goli; osiągnął trzy tytuły mistrzowskie (1983, 1984, 1993) oraz miał udział w zdobyciu dwóch Pucharów Polski (1982, 1984). Jest najstarszym piłkarzem Lecha z tytułem mistrzowskim (prawie 35 lat w 1993). Kibice Lecha uznali go w plebiscycie "Gazety Wyborczej" za piłkarza 80-lecia klubu.
W latach 1980-1982 z racji odbywania służby wojskowej, a w rzeczywistości praktykowanego wówczas nagminnie podbierania utalentowanych piłkarzy z całej polskiej ligii przez warszawską Legię został przymusowo piłkarzem tego klubu (52 mecze ligowe, 15 bramek, dwa Puchary Polski - 1980, 1981). W Niemczech reprezentował barwy Hamburger SV (1986-1988 62-15), w 1987 w plebiscycie na piłkarza roku Bundesligi zajął 2. miejsce za Uwe Rahnem. Ponadto był zawodnikiem Olimpii Poznań (1992-1993), Astry Krotoszyn (1994-1995), Lipnie Stęszew (1995), Klubie Piłkarskim Poznań (2001-2002), Concordia Hamburg (1993), SV Raspo Elmhorn (1993-1994). W latach 1988-1992 występował w lidze greckiej (AEK Ateny 77-22, Korintos 18-4). W rundzie wiosennej sezonu 1996/97 powrócił do macierzystego klubu - Gwardii Koszalin i rozegrał kilka spotkań na szczeblu trzecioligowym.
Grał w zespołach narodowych w różnych kategoriach wiekowych. W reprezentacji seniorów występował w latach 1977-1987, zaliczył 29 spotkań.
Jako trener pracował z Górnikiem Łęczyca, Czarnymi Żagań, a od 28 września 2007 jest trenerem napastników w Warcie Poznań. "Oko" słynął również z rozrywkowego trybu życia. Mawiano, że gdy Okoński bawił się w Poznaniu, bawiło się całe miasto. Był urodzonym futbolistą. Uznawany do dziś za jednego z najlepszych techników polskiej piłki nożnej.
Źródła:
- Andrzej Gowarzewski, Jan Rędzioch, Lech Poznań, wydawnictwo GiA, Katowice 2003 (8. część cyklu Kolekcja Klubów)
<ref> dla grupy o nazwie „infobox”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="infobox"/>