Lane Kirkland: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m regeneracja szablonu {{Biogram infobox}} + WP:SK |
poprawa linków do ujedn. i przek., drobne redakcyjne |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|podpis = |
|podpis = |
||
|data urodzenia = [[12 marca]] [[1922]] |
|data urodzenia = [[12 marca]] [[1922]] |
||
|miejsce urodzenia = [[Camden |
|miejsce urodzenia = [[Camden (Karolina Południowa)|Camden]] |
||
|imię przy narodzeniu = |
|imię przy narodzeniu = |
||
|data śmierci = [[14 sierpnia]] [[1999]] |
|data śmierci = [[14 sierpnia]] [[1999]] |
||
|miejsce śmierci = [[Waszyngton |
|miejsce śmierci = [[Waszyngton]] |
||
|przyczyna śmierci = |
|przyczyna śmierci = |
||
|miejsce spoczynku = |
|miejsce spoczynku = |
||
| Linia 26: | Linia 26: | ||
W czerwcu [[1944]] ożenił się z Edith Draper Hollyday. Z małżeństwa tego do rozwodu w [[1972]] miał 5 córek. Rok później ponownie ożenił się z Ireną Neumann. |
W czerwcu [[1944]] ożenił się z Edith Draper Hollyday. Z małżeństwa tego do rozwodu w [[1972]] miał 5 córek. Rok później ponownie ożenił się z Ireną Neumann. |
||
Po [[II wojna światowa|wojnie]] zdobył tytuł [[ |
Po [[II wojna światowa|wojnie]] zdobył tytuł [[A.B.|bakałarza]] w prestiżowej Szkole Służby Zagranicznej (''School of Foreign Service'') przy [[Georgetown University|Uniwersytecie Georgetown]], jednak zdecydował się podjąć pracę w Oddziale Badań centrali AFL. Z ramienia centrali układał przemówienia kandydata na wiceprezydenta [[Partia Demokratyczna (USA)|Partii Demokratycznej]] w wyborach [[1948]] oraz dla prezydenckiego kandydata Demokratów, [[Adlai Ewing Stevenson II|Adlaia Stevensona]] w [[1952]] i [[1956]]. W [[1960]] został zastępcą szefa AFL-CIO George'a Meany'ego i wspierał politykę prezydenta [[Lyndon B. Johnson|Lyndona Johnsona]] znaną jako ''Wojna z Ubóstwem'' ([[język angielski|ang.]] ''War on Poverty'') oraz na rzecz równouprawnienia rasowego, koordynując związkową kampanię. Dzięki zaangażowaniu związków przepisy dotyczące antyrasistowskiej polityki zatrudnienia znalazły się w przyjętej w [[1964]] ustawie ''Civil Rights Act''. |
||
W [[1969]] został sekretarzem i skarbnikiem centrali. Wspierał [[wojna wietnamska|wojnę w Wietnamie]] i przyczynił się do odmowy poparcia związków zawodowych dla prezydenckiego kandydata Demokratów, senatora [[George McGovern| |
W [[1969]] został sekretarzem i skarbnikiem centrali. Wspierał [[wojna wietnamska|wojnę w Wietnamie]] i przyczynił się do odmowy poparcia związków zawodowych dla prezydenckiego kandydata Demokratów, senatora [[George McGovern|George'a McGoverna]] w wyborach [[1972]]. Po odejściu w [[1979]] George'a Meany'ego został prezesem AFL-CIO. |
||
W sprawach międzynarodowych AFL-CIO nadal wspierała politykę kolejnych administracji. Związkowy ''Free Trade Union Committee'' popierający w czasach wojny wietnamskiej amerykańską obecność w [[Indochiny|Indochinach]] został przemianowany na ''Free Trade Union Institute'', który współpracował z rządową agencją ''National Endowment for Democracy'' oraz [[CIA]] wspierając proreżimowe związki zawodowe w autorytarnych krajach [[Ameryka Łacińska|Ameryki Łacińskiej]]. We współpracy z administracją [[Ronald Reagan|Reagana]] Kirkland zaangażował centralę w pomoc polskiemu ruchowi Solidarności, łącznie przekazując ponad 6 milionów dolarów amerykańskich w gotówce i wyposażeniu. W [[1994]] za tą działalność prezydent [[ |
W sprawach międzynarodowych AFL-CIO nadal wspierała politykę kolejnych administracji. Związkowy ''Free Trade Union Committee'' popierający w czasach wojny wietnamskiej amerykańską obecność w [[Indochiny|Indochinach]] został przemianowany na ''Free Trade Union Institute'', który współpracował z rządową agencją ''National Endowment for Democracy'' oraz [[Central Intelligence Agency|CIA]] wspierając proreżimowe związki zawodowe w autorytarnych krajach [[Ameryka Łacińska|Ameryki Łacińskiej]]. We współpracy z administracją [[Ronald Reagan|Reagana]] Kirkland zaangażował centralę w pomoc polskiemu ruchowi Solidarności, łącznie przekazując ponad 6 milionów dolarów amerykańskich w gotówce i wyposażeniu. W [[1994]] za tą działalność prezydent [[Bill Clinton]] przyznał mu Prezydencki Medal Wolności, najwyższe amerykańskie odznaczenie cywilne. |
||
W czasie jego kadencji branżowe związki zawodowe, które wcześniej odeszły z centrali, ponownie do niej przystąpiły (Teamsters, United Auto Workers, United Mine Workers, Brotherhood of Locomotive Engineers, International Longshore and Warehouse Union). |
W czasie jego kadencji branżowe związki zawodowe, które wcześniej odeszły z centrali, ponownie do niej przystąpiły (Teamsters, United Auto Workers, United Mine Workers, Brotherhood of Locomotive Engineers, International Longshore and Warehouse Union). |
||
Wersja z 01:53, 9 lip 2011
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
| |
Lane Kirkland (ur. 12 marca 1922, zm. 14 sierpnia 1999), amerykański działacz związkowy, w latach 1979-1995 przewodniczący centrali American Federation of Labor – Congress of Industrial Organizations (AFL-CIO). W czasie jego kadencji centrala ta była mocno zaangażowana we wspieranie "Solidarności" w Polsce, pośredniczyła także w przekazywaniu związkowi funduszy od rządu amerykańskiego.
Urodził się 12 marca 1922 w Camden w stanie Południowa Karolina w starej rodzinie z Południa. W 1940 zaciągnął się na statek handlowy, a rok później do Akademii Morskiej Floty Handlowej USA, którą ukończył w 1942. Pływał jako oficer na statkach w wojennych konwojach na Atlantyku i Pacyfiku. W tym czasie wstąpił do związku zawodowego marynarzy skonfederowanego w AFL.
W czerwcu 1944 ożenił się z Edith Draper Hollyday. Z małżeństwa tego do rozwodu w 1972 miał 5 córek. Rok później ponownie ożenił się z Ireną Neumann.
Po wojnie zdobył tytuł bakałarza w prestiżowej Szkole Służby Zagranicznej (School of Foreign Service) przy Uniwersytecie Georgetown, jednak zdecydował się podjąć pracę w Oddziale Badań centrali AFL. Z ramienia centrali układał przemówienia kandydata na wiceprezydenta Partii Demokratycznej w wyborach 1948 oraz dla prezydenckiego kandydata Demokratów, Adlaia Stevensona w 1952 i 1956. W 1960 został zastępcą szefa AFL-CIO George'a Meany'ego i wspierał politykę prezydenta Lyndona Johnsona znaną jako Wojna z Ubóstwem (ang. War on Poverty) oraz na rzecz równouprawnienia rasowego, koordynując związkową kampanię. Dzięki zaangażowaniu związków przepisy dotyczące antyrasistowskiej polityki zatrudnienia znalazły się w przyjętej w 1964 ustawie Civil Rights Act.
W 1969 został sekretarzem i skarbnikiem centrali. Wspierał wojnę w Wietnamie i przyczynił się do odmowy poparcia związków zawodowych dla prezydenckiego kandydata Demokratów, senatora George'a McGoverna w wyborach 1972. Po odejściu w 1979 George'a Meany'ego został prezesem AFL-CIO.
W sprawach międzynarodowych AFL-CIO nadal wspierała politykę kolejnych administracji. Związkowy Free Trade Union Committee popierający w czasach wojny wietnamskiej amerykańską obecność w Indochinach został przemianowany na Free Trade Union Institute, który współpracował z rządową agencją National Endowment for Democracy oraz CIA wspierając proreżimowe związki zawodowe w autorytarnych krajach Ameryki Łacińskiej. We współpracy z administracją Reagana Kirkland zaangażował centralę w pomoc polskiemu ruchowi Solidarności, łącznie przekazując ponad 6 milionów dolarów amerykańskich w gotówce i wyposażeniu. W 1994 za tą działalność prezydent Bill Clinton przyznał mu Prezydencki Medal Wolności, najwyższe amerykańskie odznaczenie cywilne.
W czasie jego kadencji branżowe związki zawodowe, które wcześniej odeszły z centrali, ponownie do niej przystąpiły (Teamsters, United Auto Workers, United Mine Workers, Brotherhood of Locomotive Engineers, International Longshore and Warehouse Union).
W 1981 AFL-CIO zorganizowała Dzień Solidarności przeciwko polityce społecznej administracji Ronalda Reagana. Mimo tego przez cały okres jego przewodnictwa liczba robotników zrzeszonych w związkach zawodowych spadała. W 1981 centrala przegrała kampanię strajkową wśród kontrolerów ruchu powietrznego, a w 1985 klęską zakończył się strajk pakowaczy mięsa w Hormel.
Zmarł w Waszyngtonie w wieku 77 lat. 17 sierpnia 1999 (pośmiertnie) został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego najwyższym polskim odznaczeniem, Orderem Orła Białego.