Edward Wittig: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Bot: Dodanie tytułów do linków w przypisach (patrz FAQ); zmiany kosmetyczne |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Edward Wittig wykształcenie zdobył w [[Wiedeń|Wiedniu]] pod kierunkiem J. Tautenheima ([[1897]]-[[1900]]) oraz w [[École nationale supérieure des beaux-arts|École des Beaux-Arts]] w [[Paryż]]u, w pracowni M. Jouvray. W latach [[1914]]-[[1920]] profesor [[Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie|Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie]] oraz [[Politechnika Warszawska|Politechniki Warszawskiej]]. |
Edward Wittig wykształcenie zdobył w [[Wiedeń|Wiedniu]] pod kierunkiem J. Tautenheima ([[1897]]-[[1900]]) oraz w [[École nationale supérieure des beaux-arts|École des Beaux-Arts]] w [[Paryż]]u, w pracowni M. Jouvray. W latach [[1914]]-[[1920]] profesor [[Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie|Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie]] oraz [[Politechnika Warszawska|Politechniki Warszawskiej]]. |
||
We wczesnym okresie swoje twórczości tworzył rzeźby symboliczne - wykazujące pewne wpływy [[August Rodin|Auguste Rodina]], widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły, z czasem jednak zdecydował się na klarowny układ kompozycji oparty na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Od [[1910]] roku artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu [[klasycyzm]]owi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Swe artystyczne credo zawarł w "Odczycie o rzeźbie" z [[1915]] roku - piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji. Jego monumentalny styl cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. W [[1936]] został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]] ''za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle'' |
We wczesnym okresie swoje twórczości tworzył rzeźby symboliczne - wykazujące pewne wpływy [[August Rodin|Auguste Rodina]], widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły, z czasem jednak zdecydował się na klarowny układ kompozycji oparty na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Od [[1910]] roku artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu [[klasycyzm]]owi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Swe artystyczne credo zawarł w "Odczycie o rzeźbie" z [[1915]] roku - piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji. Jego monumentalny styl cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. W [[1936]] został odznaczony Złotym [[Wawrzyn Akademicki|Wawrzynem Akademickim]] [[Polska Akademia Literatury|Polskiej Akademii Literatury]] ''za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle''<ref>Rocznik Polskiej Akademii Literatury, [[Warszawa]] [[1937]], s. 263.</ref>. |
||
Został pochowany na warszawskim [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarzu Powązkowskim]] (kw. 64, rz. 3). |
Został pochowany na warszawskim [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarzu Powązkowskim]] (kw. 64, rz. 3). |
||
Wersja z 11:54, 2 wrz 2011
Edward Wittig (ur. 22 września 1879 r. w Warszawie, zm. 3 marca 1941 r. w Warszawie) – znany polski rzeźbiarz, członek grupy artystycznej "Rytm", wolnomularz.
Edward Wittig wykształcenie zdobył w Wiedniu pod kierunkiem J. Tautenheima (1897-1900) oraz w École des Beaux-Arts w Paryżu, w pracowni M. Jouvray. W latach 1914-1920 profesor Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie oraz Politechniki Warszawskiej.
We wczesnym okresie swoje twórczości tworzył rzeźby symboliczne - wykazujące pewne wpływy Auguste Rodina, widoczne we wrażliwym modelunku powierzchni bryły, z czasem jednak zdecydował się na klarowny układ kompozycji oparty na mocnych kontrastach jasno rozgraniczonych brył. Od 1910 roku artysta począł się już programowo skłaniać ku tak zwanemu nowemu klasycyzmowi, ogólnoeuropejskiej tendencji stanowiącej reakcję na rodinizm w rzeźbie. Swe artystyczne credo zawarł w "Odczycie o rzeźbie" z 1915 roku - piętnował tam szerzące się w polskiej sztuce naśladownictwa Rodina i wzywał do nawiązania do tradycji. Jego monumentalny styl cieszył się w dwudziestoleciu międzywojennym wielkim uznaniem. W dziełach Wittiga upatrywano "złotego środka" pomiędzy tradycją akademicką a nowatorskimi, dążącymi do syntezy prądami artystycznymi. W 1936 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury za wybitne zasługi dla polskiej sztuki w ogóle[1].
Został pochowany na warszawskim Cmentarzu Powązkowskim (kw. 64, rz. 3).
Najważniejsze prace
- Rzeźba Ewa w Parku Ujazdowskim (1911)
- Grupa rzeźbiarska "Walka" (1916)
- Pomnik Lotnika w Warszawie (na Placu Unii Lubelskiej 1932, odbudowany na Trasie Łazienkowskiej 1967)
- Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego na Cmentarzu Powązkowskim (1926, kw. 195)[2] (prototyp pomnika PeOWiaka, z wykorzystaniem fragmentu "Walki")
- Pomnik PeOWiaka w Warszawie (1921, zniszczony 1940, zrekonstruowany w 1999)
- Pomnik Juliusza Słowackiego w Warszawie (1932, przeznaczony dla Lwowa, odsłonięty w 2001)
- Popiersie Gabriela Narutowicza w Warszawie (powiększona kopia rzeźby z roku 1923, odsłonięta w 2002)
- ↑ Rocznik Polskiej Akademii Literatury, Warszawa 1937, s. 263.
- ↑ Galeria Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie - Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego (kw. 195)/Nagrobek Jana Wojsznar-Opielińskiego (kw. 195)