Stylizacja: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Wycofano edycje użytkownika 217.149.254.131 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Vesihiisi. |
→Różne ujęcia stylizacji: merytoryczne, poprawa linków |
||
Linia 29: | Linia 29: | ||
== Różne ujęcia stylizacji == |
== Różne ujęcia stylizacji == |
||
[[Aleksander Bereza]] twierdzi, że stylizacja jest to nadanie utworowi literackiemu pewnych cech zewnętrznych, które można rozpoznać jako odrębne od cech stylu autora. W ten sposób elementy spoza dzieła przeciwstawiają się tym, które są właściwe dla niego<ref>A. Bereza, ''Problemy stylizacji w satyrze', Warszawa – Kraków – Wrocław 1966.</ref>. [[ |
[[Aleksander Bereza]] twierdzi, że stylizacja jest to nadanie utworowi literackiemu pewnych cech zewnętrznych, które można rozpoznać jako odrębne od cech stylu autora. W ten sposób elementy spoza dzieła przeciwstawiają się tym, które są właściwe dla niego<ref>A. Bereza, ''Problemy stylizacji w satyrze', Warszawa – Kraków – Wrocław 1966.</ref>. [[Ryszard Matuszewski]], [[Sławomir Mrożek]], [[Kazimierz Wyka]] postrzegają stylizację, jako zabieg artystyczny. Nie przeciwstawiali się dychotomicznemu pojmowaniu jej, stylizacja według nich to elementy wprowadzone do utworu i stojące w opozycji do tego co właściwe dziełu<ref>Por.R. Matuszewski,''Perspektywa wyobraźni'', [w:] R. Matuszewski, ''Literatura na przełomie'', Warszawa 1951. |
||
S. Mrożek, ''Jak napisać opowiadanie pozornie interesujące'', "Przegląd Kulturalny", 1962 |
S. Mrożek, ''Jak napisać opowiadanie pozornie interesujące'', "Przegląd Kulturalny", 1962</ref> [[Aleksander Wilkoń]] dokonuje innego podziału stylizacji. Wyraźnie rozgranicza stylizację językową od literackiej. |
||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
Wersja z 19:10, 14 sty 2012
Ten artykuł należy dopracować |
Stylizacja – przejaw intertekstualności, celowe naśladowanie w wypowiedzi będącej realizacją danego stylu wybranych cech stylu innego, wyraźnie odcinającego się, dającego rozpoznać jako cudzy i zewnętrzny. Styl ten jest tzw. wzorcem stylizacyjnym. Budowa utworu stylizowanego jest dwugłosowa. Występują w nim liczne napięcia pomiędzy cechami wzorca a cechami charakteryzującymi styl autora. Stylizacja pozwala na uwypuklenie pewnych właściwości wzorca, do którego się odwołuje oraz zdystansowanie się do niego. W ten sposób dzieło uzyskuje nowy kontekst i ulega reinterpretacji. Pewne składniki dzieła służą identyfikacji wzorca i jego ewokowaniu, inne odróżnieniu od niego, zdystansowaniu i budowie macierzystego stylu wypowiedzi. Utwór literacki może nawiązywać do kilku wzorców literackich jednocześnie. Najwyraźniej odznacza się stylizacja w języku dzieła literackiego. Może obejmować takie warstwy jak leksyka i brzmienie (stylizacja brzmieniowa).
Wzorce stylizacyjne
Wzorcami stylizacyjnymi w utworach literackich mogą być:
- style historyczne,
- styl charakterystyczny dla danego kręgu kulturowego,
- style różnych warstw społecznych,
- styl indywidualny pisarza, konkretnego utworu (pastisz).
Rodzaje stylizacji
Rodzaje stylizacji:
- ze względu na stosunek obejmowanego tekstu
- stylizacja całościowa – stylizowany jest cały tekst literacki,
- stylizacja fragmentaryczna – stylizowany jest tylko fragment wypowiedzi,
- ze względu na cel artystyczny
- stylizacja informacyjna – wzmocnienie komunikacyjności i wiarygodności tekstu,
- stylizacja manierystyczna – wywołująca wrażenie nienaturalności, manieryczności,
- ze względu na dobór leksemów,
- archaizacja – w tekst wplecione są elementy charakterystyczne dla języka minionych epok,
- dialektyzacja – wprowadzenie elementów języka charakterystycznych dla danej gwary,
- kolokwializacja – kształtowanie języka wypowiedzi na styl potoczny.
Funkcje stylizacji
Funkcje stylizacji:
- ocena stylu (wzorca stylizacyjnego),
- ośmieszenie, negacja stylu (parodia).
Różne ujęcia stylizacji
Aleksander Bereza twierdzi, że stylizacja jest to nadanie utworowi literackiemu pewnych cech zewnętrznych, które można rozpoznać jako odrębne od cech stylu autora. W ten sposób elementy spoza dzieła przeciwstawiają się tym, które są właściwe dla niego[1]. Ryszard Matuszewski, Sławomir Mrożek, Kazimierz Wyka postrzegają stylizację, jako zabieg artystyczny. Nie przeciwstawiali się dychotomicznemu pojmowaniu jej, stylizacja według nich to elementy wprowadzone do utworu i stojące w opozycji do tego co właściwe dziełu[2] Aleksander Wilkoń dokonuje innego podziału stylizacji. Wyraźnie rozgranicza stylizację językową od literackiej.