Manuel Álvarez Bravo

Manuel Álvarez Bravo (ur. 2 lutego 1902 w Meksyku, zm. 19 października 2002) – meksykański fotograf.

Biografia

Pochodził z rodziny w której interesowano się sztuką. Początkowo wybrał zawód ekonomisty. Zdawał jednak na studia do Akademii Sztuk Pięknych w San Sebastian. Pierwsze kroki jako fotograf Manuel wykonał pod protekcją Hugo Brehma, który wprowadził go w tajniki ciemni i namówił na zakup pierwszego aparatu. W 1925 przeprowadził się do Oaxaca, gdzie dwa lata później w 1925 roku doceniono jego prace w lokalnym konkursie. W tym samym roku wszedł w związek małżeński z Lolą Alvarez Bravo, (jej prawdziwe imię brzmi Dolores Martinez de Anda), którą uczył pracy fotografa. W 1927 roku powraca do Ciudad de Mexico gdzie otwiera galerię i wystawia prace twórców takich jak Rufino Tamayo, José Clemente Orozco, Diego Rivera i Frida Kahlo.

Po rewolucji w latach 30, licznie przybywali do Meksyku zagraniczni artyści w pogoni za polityczną i twórczą wolnością. Z Europy powrócił Diego Rivera, wokół którego organizowało się życie artystycznej bohemy. Jose Vasconcelos minister edukacji w rządzie prezydenta Obregóna oficjalnie sponsorował program powstawania murali w który zaangażowany byli Diego Rivera, David Alfora Siqueiros i José Clemente Orozco. Starał się by ustanowiono jednolitą tożsamość kulturową Meksykanów, a miasto Meksyk było centrum wymiany artystów i intelektualistów z całego świata. Już na początku lat trzydziestych do stolicy Meksyku zaczęli ściągać artyści róznież z Ameryki Północnej, m.in. Edward Weston wraz z Tiną Modotti.

Pierwszą profesjonalną pracą Alvareza jako fotografa była praca freelancera dla Mexican Folkways, magazynu poświęconego kulturowej historii Meksyku i skupiającego się na tematach takich jak tradycyjna muzyka i rytuały pogrzebowe. Manuel uzyskał tę posadę dzięki wysiłkom jego przyjaciółki i koleżanki po fachu Tinie Modotti. Oboje Modotti i Weston byli zatrudnieni przez Mexican Folkways, ale gdy Modotti w 1930 została deportowana z politycznych powodów, Manuel sam kontynuował jej działalność, fotografując murale oraz portrety artystów i muzyków.

W latach dwudziestych Alvarez Bravo przyglądał się eksperymentom fotograficznym Edwarda Westona. Ten pokazywał, że fotografia mogłaby pretendować do statusu sztuki wtedy, kiedy czerpiemy korzyści z bezpośredniego opisywania dyskretnych elementów świata materialnego. Alvarez Bravo zrealizował idee Westona w późnych latach 20 jego fotografie z tego okresu pokazują zbliżenia na architekturę, naturę, życie codzienne aż do dramatycznych kompozycji. W latach 30 swoje zainteresowania skierował w stronę miejskiego krajobrazu. Chętniej niż abstrakcje wolał fotografować sceny z ówczesnego życia w mieście Meksyk.

W 1932 roku zrealizował swoją pierwszą wystawę indywidualną w Galeria Posada, którą Xavier Villaurrutia opatrzył tekstami. W salach Pałacu Sztuk Pięknych w Meksyku dzielił wystawę z Cartierem Bresson.

W 1934 realizuje długometrażowy film Tehuantepec, i którtkometrżowe Lon tigres de Coyoacan, La vida cotidiana de los peros, Cuanta sera la oscuridad? i El obrero.

Przyjaźnił się z Andre Bretonem, co zaowocowało wydaniem katalogu z wystawy Surrealista Internacional w 1939 roku z tekstami Bretona o surrealizmie. W 1936 roku wystawiał w galerii Hipocampo poety Xaviera Villaurrutia. W tym okresie twórczości Manuel Alvarez Bravo odkrywał nowe rozwiązania fotograficzne, które oddalały go od drogi wypracowanej przez jego poprzedników. Posługiwał się elementami które np. poprzez sugestywne tytuły – opierające sie na tradycji i kulturze meksykańskiej- wpływały na odbiorcę.

W 1943- 1959 zostaje przyjęty do organizacji producentów kinomatograficznych (Sección de Tecnicos y Manuales del Sindicato de Trabajadores de la Producción Cinematografica de Mexico), gdzie pracował z reżyserami takimi jak John Ford, Luis Bunuel.

W tym okresie pokazał swoją dojrzałość artystyczną. Posługiwał się takimi sposobami umacniania obrazu jak: ostre kontrasty, odosobnienie detali, uporządkowanie z geometrycznym rygorem. Manipulował w obraz, prowadził dwuznaczną grę z odbiorcą, nakłaniał go do ujrzenia rzeczy codziennych "nowymi oczami" i do nadania im własnych znaczeń.

W 1959 porzuca świat kina i organizuje Fondo Editorial de la Plastica Mexicana, w której współpracuje do roku 1980.

Wystawy i nagrody

Podczas ponad 80 letniej twórczości Manuel Alvarez Bravo miał wiele wystaw i publikacji, otrzymał również liczne nagrody:

• 1932 roku zrealizował swoją pierwszą wystawę indywidualną w Galeria Posada,
• 1936 roku wystawiał w galerii Hipocampo poety Xaviera Villaurrutia,
• 1945 realizuje wystawę La fotografia como arte w Centrum Sztuki Współczesnej w Meksyku (Centro del arte moderno),
• 1968 wystawa w Pałacu Sztuk Pięknych (Pallacio de Bellas Artes),
• 1971 redaguje książkę Lo efimero y eterno en el arte popular mexicano,
• 1972 galeria Witkin w Nowym Jorku zaprasza go do wystawiania aż do 2000 roku,
• 1973 przekazuje zdjęcia do Instytutu Narodowego Sztuk Pięknych, Państwo meksykańskie nabywa 400 zdjęć,
• 1975 i w 1977 roku wystawia w galerii Juan Martin w Meksyku, gdzie otrzymuje nagrode Nacional de Artes w Meksyku,
• 1978 wystawia w Corconan Gallery of Art, Waszyngtonie,
• 1980 przygotował kolekcje zdjęć dla Fundación Cultural Televisa, są to prace najważniejsze które powstawały podczas jego podróży. Kolekcja zostaje pokazana na otwarciu muzeum fotografii w 1986 roku (Museum de Fotografia) w Meksyku, a następnie została opublikowana w trzech tomach pod tytułem Luz y tiempo w 1995 roku,
• 1981 roku uczestniczył z spotkaniu w Arles, otrzymuje nagrodę rządu francuskiego i Order des Arts el Lettres,
• 1982 roku publikuje książkę Aparición de Instante y Revelación wraz z 32 wierszami Octavia Paza i 71 zdjęciami Alvareza Bravo,
• 1983 Suenos, visones, metaforas wystawa w muzeum w Jerozolimie w Izraelu,
• 1984 otrzymuje Miedzynarodową Nagrodę przyznawaną przez Fundację Hasselblad w Szwecji,
• 1986 wystawa w Muzeum sztuki w Paryżu,
• 1987 otrzymuje nagrodę Mistrza fotografii ICP w Nowym Jorku w 1987 roku,
• 1990 Muzeum Fotografii w San Diego, California,
• 1992 Por puro placer w Galerii Juan Martin, Retrospektywa organizowana przez Musée de l'Elysée w Lozannie,
• 1997 wystawa retrospektywna w Muzeum Sztuki Współczesnej w Nowym Jorku "Variaciones 1995- 1997". Centrum obrazu w Meksyku, oraz retrospektywa prac w Galerii Agathe Gaillard w Paryżu,
• 1998 El gran tianguis w Galerii Juan Martin w Meksyku,
• 2001 En el umbral del signo w Galerii Juan Martin w Meksyku,
• 2002 retrospektywa prac w Narodowym Instytucie Sztuk Pięknych.

Mestizaje

Hiszpański termin mestizaje nawiązuje do źródeł jego inspiracji fotograficznej i oddaje charakterystykę wielowarstwowości znaczeń, którymi posługuje się Manuel Alvarez Bravo. Historycznie słowo mestizaje nawiązuje do rasowej i kulturowej mieszanki europejskich i amerykańskich elementów połączonych z rodzimą tradycją meksykańską lat 20 i 30.

Octavio Paz, laureat Nagrody Nobla i wieloletni przyjaciel artysty, opisywał zdjęcia Alvareza Bravo jako momenty objawienia a nie historie. Są to „rzeczywistości w rotacji, chwilowe trwałości” na krawędzi zniknięcia (The Museum of Modern Art, New York).

Linki zewnętrzne

• Galeria fotografii
• Biografia Manuela Álvareza Bravo (ang.)