Mieczysłau Hryb: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
j. polski |
poprawa archaicznych danych |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
|data śmierci = |
|data śmierci = |
||
|miejsce śmierci = |
|miejsce śmierci = |
||
|funkcja = |
|funkcja = [[Rada Najwyższa Republiki Białorusi|2. Przewodniczący Rady Najwyższej Republiki Białorusi]] |
||
|partia = |
|partia = |
||
|od = 28 stycznia 1994 |
|od = [[28 stycznia]] [[1994]] |
||
|do = stycznia 1996 |
|do = [[10 stycznia]] [[1996]] / [[20 lipca]] [[1994]] (jako głowa państwa) |
||
|poprzednik = [[Stanisłau Szuszkiewicz]] |
|poprzednik = [[Stanisłau Szuszkiewicz]] |
||
|następca = [[Siamion Szarecki]] |
|następca = [[Siamion Szarecki]] / [[Alaksandr Łukaszenka]] (jako głowa państwa) |
||
|2 funkcja = Deputowany do [[Rada Najwyższa Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej|Rady Najwyższej Białoruskiej SRR]] / [[Rada Najwyższa Republiki Białorusi|Rady Najwyższej Republiki Białorusi]] XII i XIII kadencji |
|||
|2 partia = |
|||
|2 od = 1990 |
|||
|2 do = 1996 (formalnie do 2000) |
|||
|2 poprzednik = |
|||
|2 następca = |
|||
|odznaczenia = |
|odznaczenia = |
||
|commons = |
|commons = |
||
Wersja z 19:53, 29 mar 2014
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 września 1938[1] |
|---|---|
| 2. Przewodniczący Rady Najwyższej Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 28 stycznia 1994 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Siamion Szarecki / Alaksandr Łukaszenka (jako głowa państwa) |
Mieczysłau Iwanawicz Hryb (biał. Мечыслаў Іванавіч Грыб, ros. Мечислав Иванович Гриб, Mieczisław Iwanowicz Grib, ur. 25 września 1938[1][2] w Sawiczach k. Zdzięcioła) – białoruski milicjant i polityk, w latach 1994–1996 przewodniczący Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji. Od momentu objęcia stanowiska przewodniczącego parlamentu do zaprzysiężenia Alaksandra Łukaszenki był głową Republiki Białorusi.
Życiorys
W 1959 ukończył Wyższą Szkołę Pożarniczą MSW ZSRR we Lwowie, a w 1967 studia prawnicze[3] w Białoruskim Uniwersytecie Państwowym.
Od 1959 służył w milicji. Początkowo był inspektorem ochrony przeciwpożarowej w Wydziale Spraw Wewnętrznych rejonu pliskiego w obwodzie witebskim. Od początku lat 60. pracował w organach milicji Witebska i obwodu witebskiego. W latach 1981–1985 pełnił funkcję naczelnika wydziału ochrony porządku publicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Białoruskiej SRR. Od 1985 do 1990 kierował Wydziałem Spraw Wewnętrznych obwodu witebskiego. W 1993 otrzymał nominację na generała-porucznika milicji.
W 1985 stał na czele grupy operacyjno-śledczej, która doprowadziła do zatrzymania sprawcy zabójstw 43 kobiet, popełnionych na terenie obwodu witebskiego w latach 1971–1985. Jednocześnie ustalono, że w toku wcześniejszych postępowań 13 osób zostało bezpodstawnie skazanych, w tym na jednej wykonano wyrok śmierci. Śledztwo wykazało szereg nieprawidłowości w działaniu wymiaru sprawiedliwości[3].
Od 1973 do 1981 zasiadał w rejonowych i miejskich radach deputowanych. Od 1985 był deputowanym rady obwodowej. W 1990 został wybrany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR, która w 1991 przekształciła się w Radę Najwyższą Republiki Białorusi. Zasiadał w Prezydium Rady, przewodniczył komisji bezpieczeństwa narodowego, obrony i walki z przestępczością oraz komisji praw człowieka przy Prezydium Rady Najwyższej. 28 stycznia 1994 został wybrany na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej. Pełnił obowiązki głowy państwa do momentu zaprzysiężenia pierwszego prezydenta. Pod jego przewodnictwem 15 marca 1994 Rada Najwyższa przyjęła Konstytucję Republiki Białorusi. W 1995 uzyskał reelekcję do Rady Najwyższej kolejnej kadencji.
W kolejnych latach związał się ze środowiskami opozycyjnymi wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki. Od 1996 członkiem Białoruskiej Socjaldemokratycznej Partii „Ludowa Hromada” (od 1999 do 2001 pełnił funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego). W wyborach prezydenckich w 2006 był członkiem sztabu wyborczego Alaksandra Kazulina[3].
Przewodniczy Białoruskiemu Stowarzyszeniu Euroatlantyckiemu. Zasiada w Radzie Nadzorczej Białoruskiego Komitetu Helsińskiego. W latach 2000–2004 kierował systemem koordynacji społecznej obserwacji wyborów na Białorusi.
W 1994 otrzymał tytuł Zasłużonego Prawnika Białorusi.
Jest katolikiem, ma żonę i dwoje dzieci.
Wybrane publikacje
- Biełaruś na szliachach niezależnasci, Mińsk 1994
- Na histarycznym skryżawanni, Mińsk 1996
- Ucziebnoje posobije po obszczej czasti ugołownogo prawa Riespubliki Biełarus´, Mińsk 1999
- Wybory dieputatow Pałaty priedstawitielej Nacionalnogo sobranija Riespubliki Biełarus´. Fakty i kommentarii, Mińsk 2000 (współaut.)
- Wybory priezidienta Riespubliki Biełarus´ w 2001 g. Fakty i kommentarii, Mińsk 2002 (współaut.)
- ↑ a b Руслан Горбачев. Мечеслав Гриб: «Да пошли они все». „Салiдарнасць”, 2011-09-25. (ros.).
- ↑ Мечыслаў Грыб: «Ды пайшлі яны ўсе…». „Наша Ніва”, 2011-09-28. (biał.).
- ↑ a b c Ihar Karniej: Мечыслаў Грыб: „Галоўнае – не спрабаваць дагадзіць”. Radio Swoboda, 8 lipca 2008. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).
Bibliografia
- ГРЫБ Мечаслаў Іванавіч. [w:] Хто ёсць хто ў Беларусі [on-line]. new.racyja.com. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).
- Мечыслаў Грыб. belhelcom.org. [dostęp 12 listopada 2011]. (biał.).
- Absolwenci Wydziału Prawa Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego
- Białoruscy funkcjonariusze rosyjskich i radzieckich służb specjalnych
- Białoruscy generałowie
- Deputowani do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji
- Deputowani do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji
- Funkcjonariusze rosyjskich i radzieckich służb specjalnych
- Przewodniczący Rady Najwyższej Republiki Białorusi
- Urodzeni w 1938