Ugo Frigerio: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Addbot (dyskusja | edycje)
m Bot: Przenoszę linki interwiki (16) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:q360649
m lit.
Linia 29: Linia 29:
Kontrowersje związane z sędziowaniem zawodów w chodzie sprawiły, że na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1928|igrzyskach olimpijskich w 1928]] w [[Amsterdam]]ie nie rozgrywano tych konkurencji. Frigerio zrezygnował z wyczynowego uprawiania sportu. Powrócił jednak, gdy ogłoszono, że na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1932|igrzyskach olimpijskich w 1932]] w [[Los Angeles]] będzie rozegrany [[chód na 50 kilometrów]], tym razem na szosie, a nie na stadionie. W 1931 zdobył mistrzostwo Włoch na 10 km i Wielkiej Brytanii na 7 mil.
Kontrowersje związane z sędziowaniem zawodów w chodzie sprawiły, że na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1928|igrzyskach olimpijskich w 1928]] w [[Amsterdam]]ie nie rozgrywano tych konkurencji. Frigerio zrezygnował z wyczynowego uprawiania sportu. Powrócił jednak, gdy ogłoszono, że na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1932|igrzyskach olimpijskich w 1932]] w [[Los Angeles]] będzie rozegrany [[chód na 50 kilometrów]], tym razem na szosie, a nie na stadionie. W 1931 zdobył mistrzostwo Włoch na 10 km i Wielkiej Brytanii na 7 mil.


Na igrzyskach w 1932 miał już ponad 30 lat. Nie był w stanie wygrać chodu, ale zdobył brązowy medal. Z czterema medalami olimpijskimi jest obok [[Robert Korzeniowski|Roberta Korzeniowskiego]] i [[Wołodymyr Hołubnyczyj|Wołodymyra Hołubnyczego]] najbardziej utytułowanym chodziarzem w historii.
Na igrzyskach w 1932 miał już ponad 30 lat. Nie był w stanie wygrać chodu, ale zdobył brązowy medal. Z czterema medalami olimpijskimi jest obok [[Robert Korzeniowski|Roberta Korzeniowskiego]] i [[Wołodymyr Hołubnyczy|Wołodymyra Hołubnyczego]] najbardziej utytułowanym chodziarzem w historii.


Opublikował autobiografię ''Marciando nel nome dell’Italia'' (''Chodząc w imieniu Włoch'') w 1934.
Opublikował autobiografię ''Marciando nel nome dell’Italia'' (''Chodząc w imieniu Włoch'') w 1934.

Wersja z 21:40, 22 lip 2014

Ugo Frigerio
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 września 1901
Mediolan

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1968
Garda

Dyscypliny

lekkoatletyka

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
złoto Antwerpia 1920 lekkoatletyka
(chód na 3000 m)
złoto Antwerpia 1920 lekkoatletyka
(chód na 10 km)
złoto Paryż 1924 lekkoatletyka
(chód na 10 km)
brąz Los Angeles 1932 lekkoatletyka
(chód na 50 km)

Ugo Frigerio (ur. 16 września 1901 w Mediolanie, zm. 7 lipca 1968 w Garda) – włoski chodziarz.

Rozpoczął uprawianie chodu sportowego w 1918, w wieku 17 lat. W następnym roku zdobył po raz pierwszy mistrzostwo Włoch w chodzie na 10 kilometrów. W 1920 został mistrzem Włoch na 10 km i wicemistrzem na 3000 m.

Na igrzyskach olimpijskich w 1920 w Antwerpii zwyciężył na obu dystansach chodu: na 3000 m i na 10 km. Przed finałem chodu na 3000 m podszedł do dyrygenta orkiestry grającej na środku stadionu i wręczył mu zestaw nut do zagrania. Maszerując w rytm muzyki oderwał się od konkurentów i wygrał o 20 metrów, zatrzymując się raz pod koniec, gdy zwrócił uwagę orkiestrze, że gra w niewłaściwym tempie. W chodzie na 10 km zwyciężył z przewagą ponad półtorej minuty.

Przez następne 4 lata regularnie zdobywał mistrzostwo Włoch, a w 1922 został również mistrzem Wielkiej Brytanii (AAA) w chodzie na 2 mile.

Na igrzyskach olimpijskich w 1924 w Paryżu rozgrywano tylko chód na 10 km. Frigerio zdobył w tej konkurencji swój trzeci złoty medal olimpijski. W 1925 z sukcesami startował w Stanach Zjednoczonych.

Kontrowersje związane z sędziowaniem zawodów w chodzie sprawiły, że na igrzyskach olimpijskich w 1928 w Amsterdamie nie rozgrywano tych konkurencji. Frigerio zrezygnował z wyczynowego uprawiania sportu. Powrócił jednak, gdy ogłoszono, że na igrzyskach olimpijskich w 1932 w Los Angeles będzie rozegrany chód na 50 kilometrów, tym razem na szosie, a nie na stadionie. W 1931 zdobył mistrzostwo Włoch na 10 km i Wielkiej Brytanii na 7 mil.

Na igrzyskach w 1932 miał już ponad 30 lat. Nie był w stanie wygrać chodu, ale zdobył brązowy medal. Z czterema medalami olimpijskimi jest obok Roberta Korzeniowskiego i Wołodymyra Hołubnyczego najbardziej utytułowanym chodziarzem w historii.

Opublikował autobiografię Marciando nel nome dell’Italia (Chodząc w imieniu Włoch) w 1934.

Linki zewnętrzne