Arystyp: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne techniczne |
m sz. dopracować |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|źródła=2020-04}} |
|||
{{Biogram infobox |
{{Biogram infobox |
||
|imię i nazwisko = Arystyp |
|imię i nazwisko = Arystyp |
||
Linia 18: | Linia 19: | ||
Był uczniem [[Sokrates]]a; wcześniej poznał poglądy [[Protagoras]]a. W wielu punktach pozostał wierny sofistom; sofistą nazwał go również [[Arystoteles]]. Arystyp powrócił do obyczaju sofistów brania opłaty za naukę. W przeciwieństwie do [[Antystenes]]a, wiódł żywot dworaka i światowca. |
Był uczniem [[Sokrates]]a; wcześniej poznał poglądy [[Protagoras]]a. W wielu punktach pozostał wierny sofistom; sofistą nazwał go również [[Arystoteles]]. Arystyp powrócił do obyczaju sofistów brania opłaty za naukę. W przeciwieństwie do [[Antystenes]]a, wiódł żywot dworaka i światowca. |
||
Uważany jest za założyciela szkoły [[cyrenaicy|cyrenaików]], którzy rozważali zagadnienie przyjemności, dochodząc do sformułowania, że szczęściem było osiągnięcie jak najwięcej zmysłowej przyjemności. Arystyp stworzył doktrynę [[hedonizm]]u; był możliwie najbardziej zdecydowanym i bezkompromisowym hedonistą, jakiego zna historia etyki. Jego hasłem było: |
Uważany jest za założyciela szkoły [[cyrenaicy|cyrenaików]], którzy rozważali zagadnienie przyjemności, dochodząc do sformułowania, że szczęściem było osiągnięcie jak najwięcej zmysłowej przyjemności. Arystyp stworzył doktrynę [[hedonizm]]u; był możliwie najbardziej zdecydowanym i bezkompromisowym hedonistą, jakiego zna historia etyki. Jego hasłem było: „Jedynym dobrem jest przyjemność, a jedynym złem – przykrość”. Kolejne tezy: „Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności”, „Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia. (Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności)”, „Przyjemności różnią się intensywnością, ale nie jakością”. |
||
Arystyp zaprzeczał, jakoby sam brak cierpienia i przykrości był już przyjemnością, bo, jak twierdził, przyjemność i przykrość są rodzajami ruchu dokonywującego się w nas, podczas gdy brak przyjemności jak i brak przykrości są właśnie brakiem takiego ruchu. Chciał rozwinąć sztukę życia polegającą na unikaniu wszelkiego bólu i przykrości. |
Arystyp zaprzeczał, jakoby sam brak cierpienia i przykrości był już przyjemnością, bo, jak twierdził, przyjemność i przykrość są rodzajami ruchu dokonywującego się w nas, podczas gdy brak przyjemności jak i brak przykrości są właśnie brakiem takiego ruchu. Chciał rozwinąć sztukę życia polegającą na unikaniu wszelkiego bólu i przykrości. |
||
Linia 24: | Linia 25: | ||
Jego poglądy wykorzystał [[Epikur]], kiedy tworzył szkołę epikurejczyków. |
Jego poglądy wykorzystał [[Epikur]], kiedy tworzył szkołę epikurejczyków. |
||
Jego córką była [[Arete z Cyreny]], również filozof; należała do jego szkoły, podobnie jak później wnuczka i wnuk |
Jego córką była [[Arete z Cyreny]], również filozof; należała do jego szkoły, podobnie jak później wnuczka i wnuk – [[Arystyp Młodszy]]. |
||
{{Kontrola autorytatywna}} |
{{Kontrola autorytatywna}} |
Wersja z 09:36, 17 kwi 2020
Ten artykuł od 2020-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Data i miejsce urodzenia |
ok. 435 p.n.e. |
---|---|
Data śmierci |
366 p.n.e. |
Zawód, zajęcie |
filozof |
Arystyp z Cyreny (ok. 435-366 p.n.e.) – filozof grecki.
Był uczniem Sokratesa; wcześniej poznał poglądy Protagorasa. W wielu punktach pozostał wierny sofistom; sofistą nazwał go również Arystoteles. Arystyp powrócił do obyczaju sofistów brania opłaty za naukę. W przeciwieństwie do Antystenesa, wiódł żywot dworaka i światowca.
Uważany jest za założyciela szkoły cyrenaików, którzy rozważali zagadnienie przyjemności, dochodząc do sformułowania, że szczęściem było osiągnięcie jak najwięcej zmysłowej przyjemności. Arystyp stworzył doktrynę hedonizmu; był możliwie najbardziej zdecydowanym i bezkompromisowym hedonistą, jakiego zna historia etyki. Jego hasłem było: „Jedynym dobrem jest przyjemność, a jedynym złem – przykrość”. Kolejne tezy: „Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności”, „Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia. (Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności)”, „Przyjemności różnią się intensywnością, ale nie jakością”.
Arystyp zaprzeczał, jakoby sam brak cierpienia i przykrości był już przyjemnością, bo, jak twierdził, przyjemność i przykrość są rodzajami ruchu dokonywującego się w nas, podczas gdy brak przyjemności jak i brak przykrości są właśnie brakiem takiego ruchu. Chciał rozwinąć sztukę życia polegającą na unikaniu wszelkiego bólu i przykrości.
Jego poglądy wykorzystał Epikur, kiedy tworzył szkołę epikurejczyków.
Jego córką była Arete z Cyreny, również filozof; należała do jego szkoły, podobnie jak później wnuczka i wnuk – Arystyp Młodszy.
- ISNI: 0000000104349830
- VIAF: 43436762, 5724469, 43158790508938850526, 208067969, 8347160667710603560006, 73950805, 207159474047327660457, 311009986, 70147905282579091774, 59151776746518011225, 274168049020538410007
- LCCN: n89239531
- GND: 118650114
- BnF: 124627959
- SUDOC: 068530900
- SBN: SBLV077547
- NTA: 073775460
- Open Library: OL4786643A
- PLWABN: 9810700059705606
- NUKAT: n00067802
- J9U: 987007288293105171
- ΕΒΕ: 139286
- WorldCat: lccn-n89239531, viaf-5724469