Italia (kraina historyczna)

Mapa starożytnej Italii

Italia – kraina geograficzna i historyczna położona na Półwyspie Apenińskim, której obszar zmieniał się na przestrzeni dziejów.

W V w. p.n.e. oznaczała tylko jego południową część, w III w. p.n.e. natomiast wszystkie tereny podległe Rzymowi. Za czasów Juliusza Cezara teren rozciągający się od Cieśniny Mesyńskiej do rzeki Rubikon. Wtedy za jej część jeszcze nie uważano Galii Przedalpejskiej leżącej w dolinie rzeki Pad oraz Ligurii. Około 27 p.n.e. za panowania Augusta, Italia już sięgnęła do podnóży Alp. Italia przez całą starożytność nie obejmowała natomiast Sycylii, Sardynii i Korsyki

Starożytna Italia dzieliła się na następujące regiony: Lacjum (łac. Latium) i Kampania (łac. Campania) (1), Kalabria (łac. Campania) i Apulia (2), Lukania, Bruttium (3), Picenum (5), Umbria et ager Gallicus (6), Etruria (7), Galia Przedalpejska (łac. Gallia Cisalpina) (8).

Południową część Italii wraz ze wschodnią częścią Sycylii w czasach starożytnych określano często mianem Magna Graecia (Wielka Grecja) ze względu na dużą ilość znajdujących się tam kolonii greckich.

Italię oblewają morza:

• Mare Tyrrhenum (Morze Tyrreńskie),
• Mare Adriaticum (Morze Adriatyckie),
• Mare Ionium (Morze Jońskie).

Obecnie nazwa Italia jest synonimem Włoch (po włosku i w większości innych języków).