Eduardo Francisco Pironio
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja |
16 grudnia 2023 |
|
| |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data urodzenia | |||
| Data śmierci | |||
| Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich | |||
| Okres sprawowania |
1984–1996 | ||
| Biskup Mar del Plata | |||
| Okres sprawowania |
1972–1975 | ||
| Wyznanie | |||
| Prezbiterat |
5 grudnia 1943 | ||
| Nominacja biskupia |
24 marca 1964 | ||
| Sakra biskupia |
31 maja 1964 | ||
| Kreacja kardynalska |
24 maja 1976 | ||
| Kościół tytularny | |||
| Data konsekracji |
31 maja 1964 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Eduardo Francisco Pironio (ur. 3 grudnia 1920 w Nueve de Julio, zm. 5 lutego 1998 w Rzymie) – argentyński duchowny katolicki, kardynał, przewodniczący Papieskiej Rady do spraw Świeckich, Błogosławiony Kościoła katolickiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w ubogiej rodzinie włoskich emigrantów jako ostatnie dwudzieste drugie dziecko. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w seminarium duchownym w San José de la Plata, oraz na Papieskim Uniwersytecie św. Tomasza z Akwinu Angelicum w Rzymie. 5 grudnia 1943 w bazylice Matki Bożej z Luján otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie był wykładowcą w seminarium duchownym w diecezji Mercedes. W 1958 został mianowany wikariuszem generalnym tej diecezji. W 1960 objął stanowisko rektora Metropolitalnego Seminarium Duchownego Villa Devoto w Buenos Aires. W następnych latach piastował funkcje wizytatora apostolskiego uniwersytetów katolickich w Argentynie i dziekana wydziału teologicznego tamtejszego Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego. Brał udział w pracach Soboru Watykańskiego II.
24 marca 1964 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym w archidiecezji La Plata, sakrę biskupią otrzymał 31 maja 1964. W 1967 został powołany na stanowisko administratora apostolskiego diecezji Avellaneda. W tym samym roku wybrano go na sekretarza generalnego CELAM. W 1968, z nominacji Pawła VI, został sekretarzem generalnym II Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej. W 1970 ponownie wybrano go na stanowisko sekretarza generalnego CELAM, a w dwa lata później został przewodniczącym tej Rady. 19 kwietnia 1972 otrzymał nominację na stolicę biskupią w Mar del Plata. 20 września 1975 Paweł VI podniósł go do godności arcybiskupiej i powierzył mu stanowisko proprefekta Kongregacji do spraw Zakonów i Instytutów Świeckich. Na Konsystorzu 24 maja 1976 Paweł VI mianował go kardynałem diakonem Santi Cosma e Damiano, powierzając mu urząd prefekta Kongregacji do spraw Zakonów i Instytutów Świeckich. Papież mianował go także członkiem kilku kongregacji i papieskich komisji. 9 kwietnia 1984 Jan Paweł II mianował go na przewodniczącego Papieskiej Rady do spraw Świeckich.
Kardynał był organizatorem dwóch spotkań młodych w Rzymie 1984 i 1985 oraz kolejnych Światowych Dni Młodzieży: na placu św. Piotra w Watykanie 1986, w Buenos Aires w Argentynie 1987, w Santiago de Compostela w Hiszpanii 1989, w Częstochowie 1991, w Denver w USA 1993 i w Manilli na Filipinach 1995. 11 lipca 1995 Jan Paweł II włączył go do grona kardynałów-biskupów. Z urzędu ustąpił 20 sierpnia 1996 ze względu na stan zdrowia i podeszły wiek.
Zmarł w Rzymie 5 lutego 1998, został pochowany w bazylice Matki Bożej w Luján, w której 55 lat wcześniej przyjął święcenia kapłańskie.
23 czerwca 2006 w Rzymie rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny na poziomie diecezjalnym zaś w Bienos Aires 22 lutego 2007. 18 lutego 2022 papież Franciszek podpisał dekret o heroiczność cnót i odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego[1][2], zaś 8 listopada 2023 podpisał dekret uznający cud za wstawiennictwem argentyńskiego kardynała, co otwiera drogę do jego beatyfikacji[3][4].
16 grudnia 2023 podczas uroczystej eucharystii w narodowym sanktuarium maryjnym Argentyny w Luján koło Buenos Aires reprezentant papieża Franciszka arcybiskup Jorge Scheinig, metropolita Mercedes-Luján, dokonał aktu beatyfikacji, włączając kardynała Eduardo Francisco Pironiego w poczet błogosławionych Kościoła katolickiego[5][1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W imieniu papieża Franciszka, ceremonii beatyfikacji przewodniczył kard. Jorge Scheinig, metropolita Mercedes-Luján.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Argentyna: 16 grudnia – beatyfikacja kard. Pironio. deon.pl. [dostęp 2023-11-11].
- ↑ Promulgazione di Decreti della Congregazione delle Cause dei Santi, 18.02.2022. press.vatican.va, 18 lutego 2022. [dostęp 2022-03-06].
- ↑ Promulgazione di Decreti del Dicastero delle Cause dei Santi, 08.11.2023. press.vatican.va. [dostęp 2023-11-08].
- ↑ Watykan: zgoda Ojca Świętego na beatyfikację kard. Pironio. niedziela.pl. [dostęp 2023-11-08].
- ↑ Beatyfikacja kard. Pironia, współpracownika św. Jana Pawła II. vaticannews.va. [dostęp 2023-12-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Encyklopedia Jana Pawła II, Grzegorz Polak, Warszawa: Edipresse, 2005, ISBN 83-60160-09-0, OCLC 62896569.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Eduardo Francisco Pironio [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2023-11-08] (ang.).
- Eduardo Francisco Pironio w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy [dostęp 2023-11-08] (ang.)