Pałac Biskupów Krakowskich w Warszawie

Pałac Biskupów Krakowskich

nr rej. 298 z 1 lipca 1965
Pałac Biskupów Krakowskich
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Adres	Miodowa 5
Typ budynku	pałac przyuliczny
Styl architektoniczny	późny barok
Ukończenie budowy	1642
Ważniejsze przebudowy	1761
Zniszczono	1939, 1944
Odbudowano	1948-1950
Pierwszy właściciel	Jakub_Zadzik
Kolejni właściciele	Edward Piotrowski
Położenie na mapie Warszawy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}

{{Budynek infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | plan budynku = | alt zdjęcia = | współrzędne = | nazwa oryginalna = Nieznane pola: "sekundN", "sekundE", "stopniN", "minutE", "stopniE", "minutN" oraz "pozycja".

Pałac Biskupów Krakowskich w Warszawie mieści się przy ul. Miodowej 5 w Warszawie (róg ul. Miodowej i Senatorskiej).

Jego budowę rozpoczęto już w 1622 r. dla biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika. Był oficjalną rezydencją miejską biskupów krakowskich, którzy jako senatorowie duchowni musieli brać udział w pracach senatu Rzeczypospolitej.

Po zniszczeniach w czasie wojen szwedzkich odbudowany w 1668 r. dla biskupa Andrzeja Trzebickiego. W połowie XVIII w. pałac był już bardzo zniszczony.

Pałac na obrazie Canaletta z 1777 r.

W latach 1760-1762 uległ gruntownej przebudowie z inicjatywy biskupa Kajetana Sołtyka najprawdopodobniej według projektu Jakuba Fontany. Pałac przybrał szatę późnobarokową. Należy on do stosunkowo mało rozpowszechnionego w Warszawie typu pałacu przyulicznego – zbudowanego w linii zabudowy ulicy. Po przebudowie pałac był budowlą jednopiętrową. Pierwsze piętro bardzo wysokie – mieściło sale reprezentacyjne. W tym stanie pałac utrwalił Canaletto w obrazie przedstawiającym widok ulicy Miodowej namalowanym w 1777 r.

Od końca XVIII w. mieściła liczne urzędy. Po III Rozbiorze Polski w 1795 roku stał się siedzibą prezydenta Prus Południowych von Hoyma. Po 1828 został przebudowany na kamienicę czynszową dzieląc pomieszczenia frontowego budynku stropem. Po 1910 roku częściowo wyburzony od strony Pałacu Teppera w związku z budową nowej kamienicy. Spalony we wrześniu 1939 roku, zburzony w powstaniu warszawskim. Odbudowany po wojnie w latach 1948-1950 według projektu Wacława Podlewskiego i Władysława Borawskiego na siedzibę Zjednoczenia Przemysłu Lotniczego i Silnikowego. Elewacji od strony ul. Miodowej przywrócono wygląd jaki otrzymała w latach 1760-1762 pozostawiając jednak podział pierwszego piętra na dwie kondygnacje. Przy rekonstrukcji posłużono się obrazem Canaletta.

W elewację skrzydła od ul. Senatorskiej wmurowana została tablica upamiętniająca śmierć kilkudziesięciu Polaków rozstrzelanych w tym miejscu 15 lutego 1944.

W 2010 pałac wrócił do spadkobierców Edwarda Piotrowskiego, jego ostatniego przedwojennego właściciela.