Łukasz Górka (zm. 1475): Różnice pomiędzy wersjami

Łukasz I Górka
	; Płyta nagrobna Łukasz I Górki w poznańskiej katedrze
	; Łodzia
Data śmierci	11 kwietnia 1475
Ojciec	Jakub I Górka
Matka	Dorota Górczyna
Żona	Katarzyna Dobrogostówna Szamotulska
Dzieci	Uriel Górka; Jan Górka; Jakub II Górka; Mikołaj II Górka; Małgorzata Stanisławowa Zbąska

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 14:36, 18 paź 2017

Łukasz I Górka herbu Łodzia – starosta generalny wielkopolski oraz wojewoda poznański i dyplomata.

Życiorys

Syn Jakuba I z Górki (Miejskiej Górki) i jego żony Doroty. W młodości został dworzaninem królewskim (prawdopodobnie za wstawiennictwem Mikołaja I z Górki i Kórnika - kanclerza kapituły poznańskiej).

W 1428 został łożnym Władysława Jagiełły, przed 1434 otrzymał (prawdopodobnie w zastaw) starostwo kościańskie, a w 1437 lub 1438 urząd podczaszego poznańskiego. W 1440 towarzyszył Władysławowi Warneńczykowi w wyprawie na Węgry, doprowadzając posiłki z Wielkopolski, jednak przed bitwą pod Warną powrócił do ojczyzny. Po śmierci Władysława III posłował zarówno do Kazimierza Jagiellończyka jak i Bolesława IV - księcia mazowieckiego w sprawie sukcesji. Szybko został zaufanym nowego króla, w latach 1447-1448 sprawował urząd wielkopolskiego starosty generalnego (ponownie w 1451-1454 i 1456-1457), a w 1449 został wojewodą poznańskim.

Jako aktywny członek rady królewskiej popierał Kazimierza w walce z Zbigniewem Oleśnickim i małopolską opozycją. Jako zwolennik inkorporacji Prus kontaktował się z Związkiem Pruskim a w 1454 brał udział w hołdzie Gdańska. Był jednym z głównodowodzących w bitwie pod Chojnicami (18 IX 1454), a po klęsce trafił do niewoli. Więziono go w Malborku, skąd został zwolniony w 1455 roku.

Od tego momentu działał wyłącznie jako dyplomata, choć podczas wojny trzynastoletniej udzielał wojskom królewskim wsparcia finansowego. Był sygnatariuszem aktu pokoju toruńskiego 1466 roku^[1]. Po wojnie rokował z Maciejem Korwinem - królem Węgier o tron czeski dla synów Kazimierza.

W 1474 brał udział w nieudolnym pospolitym ruszeniu mającym bronić południowej Wielkopolski przed najazdem Jana II Szalonego - księcia żagańskiego.

Do śmierci sprawował urząd starosty kościańskiego (jego bezwzględne ściąganie podatków wywołało bunt mieszczan w 1447) oraz pobiedziskiego. Zmarł nagle 11 kwietnia 1475, pochowano go w poznańskiej katedrze.

Żonaty z Katarzyną, córką Dobrogosta Szamotulskiego, miał synów: Uriela, Jana, Jakuba II i Mikołaja II oraz córkę Małgorzatę - żonę Stanisława Zbąskiego.

Zobacz też

Górkowie

↑ Volumina Legum, t. I, Petersburg 1859, s. 101.

Bibliografia

Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.) Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa-Poznań 1983, PWN ISBN 83-01-02722-3

[1] Volumina Legum, t. I, Petersburg 1859, s. 101.

[1]

@@ Linia 36: / Linia 36: @@
 Od tego momentu działał wyłącznie jako dyplomata, choć podczas [[wojna trzynastoletnia|wojny trzynastoletniej]] udzielał wojskom królewskim wsparcia finansowego. Był sygnatariuszem aktu [[pokój toruński 1466|pokoju toruńskiego 1466]] roku<ref>Volumina Legum, t. I, Petersburg 1859, s. 101.</ref>. Po wojnie rokował z [[Maciej Korwin|Maciejem Korwinem]] - królem Węgier o tron [[Czechy|czeski]] dla synów Kazimierza.
-W [[1474]] brał udział w nieudolnym pospolitym ruszeniu mającym bronić południowej [[Wielkopolska|Wielkopolski]] przed najazdem Jana - księcia [[Żagań|żagańskiego]]. Do śmierci sprawował urząd starosty kościańskiego (jego bezwzględne ściąganie podatków wywołało bunt mieszczan w [[1447]]) oraz [[Pobiedziska|pobiedziskiego]]. Zmarł nagle [[11 kwietnia]] [[1475]], pochowano go w [[Bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|poznańskiej katedrze]].
+W [[1474]] brał udział w nieudolnym pospolitym ruszeniu mającym bronić południowej [[Wielkopolska|Wielkopolski]] przed najazdem [[Jan II Szalony|Jana II Szalonego]] - księcia [[Żagań|żagańskiego]].
+Do śmierci sprawował urząd starosty kościańskiego (jego bezwzględne ściąganie podatków wywołało bunt mieszczan w [[1447]]) oraz [[Pobiedziska|pobiedziskiego]]. Zmarł nagle [[11 kwietnia]] [[1475]], pochowano go w [[Bazylika archikatedralna Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Poznaniu|poznańskiej katedrze]].
 Żonaty z Katarzyną, córką Dobrogosta Szamotulskiego, miał synów: [[Uriel Górka|Uriela]], Jana, Jakuba II i Mikołaja II oraz córkę Małgorzatę - żonę Stanisława Zbąskiego.