Wojna francusko-austriacka: Różnice pomiędzy wersjami

Wojna francusko-austriacka
	; {{{opis grafiki}}}
Czas	{{{czas}}}
Miejsce	Lombardia i Wenecja
Przyczyna	dążenie do wyparcia Austriaków z Włoch
Wynik	zwycięstwo połączonych sił francusko-piemonckich, utrata Lombardii przez Austrię na rzecz Sardynii
Strony konfliktu
II Cesarstwo Francuskie; Królestwo Piemontu i Sardynii	Cesarstwo Austrii
Dowódcy
Napoleon III; Wiktor Emanuel II	Franciszek Józef I
Siły
ok. 206 000	ok. 242 000
	Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|}
	[[commons:{{{commons}}}\|Multimedia w Wikimedia Commons]]

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:54, 22 sty 2018

Wojna francusko-austriacka toczyła się w 1859 pomiędzy II Cesarstwem Francuskim i Królestwem Piemontu i Sardynii a Cesarstwem Austrii.

W roku 1859 stojący na czele rządu piemonckiego Camillo Cavour zamierzał wypowiedzieć wojnę Austrii, co miało na celu wyparcie jej wpływów z Włoch i doprowadzenie do zjednoczenia pod rządami dynastii sabaudzkiej.

Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on Napoleona III, zawierając z nim w czerwcu 1858 roku Układ z Plombières, w którym uzgadniono wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem sardyńsko-piemonckim, królestwa środkowych Włoch i Mediolanu oraz Sycylii. Pieczę nad całym państwem miał sprawować papież. Za pomoc w wojnie i Lombardię Francja miała otrzymała od Królestwa Piemontu i Sardynii Niceę i Sabaudię.

W odpowiedzi na ogłoszoną przez Piemont mobilizację Austriacy wystosowali 23 kwietnia 1859 ultimatum, żądające rozbrojenia armii piemonckiej. Żądania austriackie zostały przez Cavoura odrzucone, w związku z czym Franciszek Józef I wypowiedział Piemontowi wojnę. Dnia 29 kwietnia 1859 wojska austriackie przekroczyły granicę z Piemontem. W dwóch wielkich bitwach pod Magentą 4 czerwca 1859 oraz Solferino 24 czerwca 1859 Austriacy ponieśli klęski, co zmusiło ich do zawarcia zawieszenia broni w Villafranca w dniu 11 lipca 1859.

W wyniku zawartego porozumienia Austria zrzekła się na rzecz Napoleona III Lombardii, zatrzymując jednak Wenecję. Austria odmówiła bowiem cesji swojego terytorium na rzecz Wiktora Emanuela II, którego Franciszek Józef nazwał kieszonkowcem i złodziejem (Taschen- und Landräuber). Zawarty 10 listopada układ pokojowy w Zurychu potwierdził ustalenia zawarte w rozejmie z Villafranca .

Zobacz też

Bibliografia

Stanisław Grodziski: Franciszek Józef I, Wyd. Ossolineum, Wrocław 2006, ISBN 83-04-04777-2

@@ Linia 24: / Linia 24: @@
 W roku [[1859]] stojący na czele rządu piemonckiego [[Camillo Cavour]] zamierzał wypowiedzieć wojnę Austrii, co miało na celu wyparcie jej wpływów z [[Włochy|Włoch]] i doprowadzenie do zjednoczenia pod rządami dynastii sabaudzkiej.
-Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on [[Napoleon III Bonaparte|Napoleona III]], zawierając z nim w czerwcu [[1858]] roku [[Układ z Plombières]], w którym uzgadniono wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem sardyńsko-piemonckim, królestwa środkowych Włoch i [[Mediolan]]u oraz [[Sycylia|Sycylii]]. Pieczę nad całym państwem miał sprawować [[papież]]. Francuzom przypaść miała [[Nicea]] i [[Sabaudia]].
+Jako sprzymierzeńca w tym przedsięwzięciu pozyskał on [[Napoleon III Bonaparte|Napoleona III]], zawierając z nim w czerwcu [[1858]] roku [[Układ z Plombières]], w którym uzgadniono wspólne działania przeciwko Austrii. Celem obu stron było wyparcie Austriaków z Włoch, założenie trzech państw na ziemiach Italii: Górnej Italii pod przewodnictwem sardyńsko-piemonckim, królestwa środkowych Włoch i [[Mediolan]]u oraz [[Sycylia|Sycylii]]. Pieczę nad całym państwem miał sprawować [[papież]]. Za pomoc w wojnie i Lombardię Francja miała otrzymała od Królestwa Piemontu i Sardynii [[Nicea|Niceę]] i [[Sabaudia|Sabaudię]].
 W odpowiedzi na ogłoszoną przez Piemont mobilizację Austriacy wystosowali [[23 kwietnia]] [[1859]] ultimatum, żądające rozbrojenia armii piemonckiej. Żądania austriackie zostały przez Cavoura odrzucone, w związku z czym [[Franciszek Józef I]] wypowiedział Piemontowi wojnę. Dnia [[29 kwietnia]] 1859 wojska austriackie przekroczyły granicę z Piemontem. W dwóch wielkich bitwach pod [[bitwa pod Magentą|Magentą]] [[4 czerwca]] 1859 oraz [[bitwa pod Solferino|Solferino]] [[24 czerwca]] 1859 Austriacy ponieśli klęski, co zmusiło ich do zawarcia [[Traktat w Villafranca|zawieszenia broni w Villafranca]] w dniu [[11 lipca]] 1859.