Minotaur

Minotaur

Μινώταυρος

Tezeusz zabijający Minotaura
Występowanie	mitologia grecka
Rodzina
Ojciec	byk kreteński
Matka	Pazyfae

Minotaur (stgr. Μινώταυρος Minṓtauros, łac. Minotaurus) – postać z mitologii greckiej. Zazwyczaj przedstawiany jako człowiek z głową byka, jednak czasem w postaci istoty z torsem i głową człowieka, od pasa w dół zaś z ciałem byka.

Został zrodzony ze związku Pazyfae, żony Minosa, i byka zesłanego przez Posejdona. Minos obiecał złożyć zwierzę w ofierze, jednak tej obietnicy nie dotrzymał. Posejdon zemścił się, sprawiając, że Pazyfae zapałała do byka miłością.

Groźny Minotaur został zamknięty przez króla Krety Minosa w zaprojektowanym przez Dedala Labiryncie, który znajdował się pod pałacem w Knossos.

Minos pokonał Ateńczyków i zażądał, żeby co 9 lat (według innych wersji – co roku, co 3 lata), 7 młodzieńców i 7 panien było przysyłanych w ofierze Minotaurowi (w jednej z wersji mitu jako kara za śmierć Androgeosa, syna Minosa). Za trzecią ofiarą zgłosił się królewicz Tezeusz, który miał za zadanie zabić potwora. Minotaur strzegł labiryntu. Pomogła mu córka Minosa, Ariadna, zauroczona odwagą młodzieńca, która za pomocą kłębka nici ułatwiła mu powrót z Labiryntu, a magiczny miecz pozwolił zabić Minotaura. W ten sposób Tezeusz wyprowadził Ateńczyków żywych z Labiryntu, w którym zabił Minotaura.

Podobizna Minotaura stanowiła jeden ze znaków legionów rzymskich w okresie republiki.

Wyprawa po wolność i niespodziewana pomoc

Za­mknię­te­mu w La­bi­ryn­cie nie­szczę­sne­mu dziec­ku Pa­si­fae, co roku lub, we­dle in­nych wa­rian­tów opo­wie­ści, co dzie­więć albo co trzy lata da­wa­no na po­żar­cie sie­dem dziew­cząt i sied­miu chłop­ców. Kon­tyn­gent ów wy­sy­łać mu­sia­ły po­ko­na­ne przez Mi­no­sa Ate­ny. Przy­czy­ną woj­ny było za­bi­cie przez Pal­lan­ti­de­sa syna Mi­no­sa An­dro­ge­osa. Przy­był on do Aten na igrzy­ska, a bę­dąc do­sko­na­łym atle­tą od­niósł wie­le zwy­cięstw, zy­sku­jąc po­pu­lar­ność. Po za­bój­stwie syna przez za­zdro­sne­go kon­ku­ren­ta, Mi­nos po­słał prze­ciw­ko mia­stu swe okrę­ty. Wa­run­kiem oca­le­nia Aten było wy­da­nie mor­der­cy, jed­nak król Egeus nie znał spraw­ców za­bój­stwa, za­tem by ra­to­wać lud­ność, pod­dał się, li­cząc na ła­skę wład­cy Kre­ty. Karą na­ło­żo­ną przez Mi­no­sa był wła­śnie nie­szczę­sny kon­tyn­gent naj­dziel­niej­szych mło­dzień­ców i naj­pięk­niej­szych dziew­cząt. Te­ze­usz po­sta­no­wił po­ło­żyć kres owej da­ni­nie krwi, przy­łą­cza­jąc się do trze­cie­go kon­tyn­gen­tu. Na Kre­tę przy­był po­ta­jem­nie, bez bro­ni, jako jed­na z ofiar dla Mi­no­tau­ra.

Tam na­po­tkał nową so­jusz­nicz­kę - Ariad­nę, cór­kę Mi­no­sa i Pa­si­fae. W kla­sycz­nej wer­sji mitu, zo­ba­czyw­szy Te­ze­usza, za­pa­ła­ła gwał­tow­nym uczu­ciem. Pra­gnąc oca­lić he­ro­sa, zwró­ci­ła się o po­moc do De­da­la. Wy­na­laz­ca pod­su­nął jej po­mysł z kłęb­kiem nici, któ­ry roz­wi­ja­ny w mia­rę po­su­wa­nia się w głąb sie­ci ko­ry­ta­rzy po­zwo­li na bez­piecz­ny po­wrót. Prze­ka­za­ła też po­ucze­nie De­da­la, by Te­ze­usz po­ru­szał się w La­bi­ryn­cie tyl­ko przed sie­bie i w dół, ni­g­dy zaś nie skrę­cał w pra­wo ani w lewo.