Frak: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Luckas-bot (dyskusja | edycje)
m r2.7.1) (Robot dodał ko:연미복
Kerim44 (dyskusja | edycje)
kat.
Linia 23: Linia 23:


[[Kategoria:Ubrania męskie]]
[[Kategoria:Ubrania męskie]]
[[Kategoria:Umundurowanie wojskowe]]

[[bjn:Dasi putih]]
[[bjn:Dasi putih]]
[[bg:Фрак]]
[[bg:Фрак]]

Wersja z 21:58, 22 cze 2012

Frak, rycina z 1912 r.
dyrygent C. Lamoureux we fraku
rok 1830, mężczyzna z prawej w zielonym fraku

Frak – najbardziej elegancki męski strój wieczorowy, używany tylko przy szczególnie uroczystych okazjach, jak np. ślub[1] lub uroczysty bal.

Składa się z charakterystycznej marynarki o długich połach, porównywanych z ogonem jaskółki. Pomimo że ma z przodu równoległe rzędy guzików, frak nie jest z przodu zapinany. Wyłogi fraka są ozdobione błyszczącą satyną. Do fraka nosi się spodnie bez mankietów, z dwoma lampasami ozdabiającymi szew boczny. Ważnym elementem stroju jest biała kamizelka z pikowej bawełny i biała usztywniona z przodu koszula z zagiętymi rożkami kołnierzyka. Całość uzupełniać powinna biała muszka, również z pikowej bawełny, czarne lakierki i długie, czarne skarpetki. Do fraka nosi się zegarek na łańcuszku. W kieszonce marynarki biała poszetka[2].

Zwyczajowo, fraki noszą dyrygenci, zawodowi tancerze podczas turniejów tańca towarzyskiego oraz kelnerzy w eleganckich restauracjach (dla odróżnienia od gości, używają czarnych muszek).

Około roku 1740 frak stanowił ubiór dzienny, był rozwinięciem ubioru żołnierskiego i angielskiej mieszczańskiej peleryny sukiennej. Od połowy wieku XIX szyje się go niemal wyłącznie z czarnego sukna, od tego czasu frak stał się wyłącznie strojem wieczorowym.

Frak z czarną kamizelką jest najelegantszym dziennym strojem męskim noszonym w najbardziej uroczystych okazjach (np. oficjalna wizyta składana głowie państwa)[3].

  1. Black tie guide. [dostęp 27 stycznia 2010].
  2. zob. J. Turbasa, ABC męskiej elegancji, Kraków 2001, s. 75
  3. E. Pietkiewicz, Protokół dyplomatyczny, MSZ, Warszawa 1998, s. 260

Zobacz też