Stille Hilfe: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m r2.6.4) (Robot dodał bs:Stille Hilfe |
|||
Linia 25: | Linia 25: | ||
[[Kategoria:Narodowy socjalizm]] |
[[Kategoria:Narodowy socjalizm]] |
||
[[Kategoria:Organizacje w Niemczech]] |
[[Kategoria:Organizacje w Niemczech]] |
||
[[bs:Stille Hilfe]] |
|||
[[cs:Tichá pomoc]] |
|||
[[de:Stille Hilfe für Kriegsgefangene und Internierte]] |
|||
[[en:Stille Hilfe]] |
|||
[[fr:Stille Hilfe]] |
|||
[[fi:Stille Hilfe]] |
Wersja z 07:50, 15 mar 2013
Stille Hilfe (pol. Cicha Pomoc) oficj. Stille Hilfe für Kriegsgefangene und Internierte - Cicha Pomoc dla Jeńców Wojennych i Internowanych - niemiecka organizacja wspierająca po zakończeniu II wojny światowej byłych funkcjonariuszy III Rzeszy.
Organizacja została założona przez księżną Helenę Elisabeth von Isenburg, żonę nazistowskiego naukowca Wilhelma Prinza von Isenburga i Büdingena. Aktywność rozpoczęto od 1946. Pierwotnie jej działalność była utajniona i skupiała się na pomocy dawnym nazistom w ucieczce do krajów Ameryki Południowej. Cicha Pomoc została oficjalnie zarejestrowana w 1951, co umożliwiło jej przeprowadzanie zbiórek pieniędzy "na więźniów wojennych i inne osoby internowane".
Cicha Pomoc prowadziła działania w celu ratowania nazistów przed grożącymi im wyrokami (m.in. pokrywała koszty prawne, sądowe) oraz opiekowała się nimi na starość po opuszczeniu przez nich więzień (staranie o miejsca w domach starców, zapewnienie utrzymania i opieki lekarskiej).
Obecnie działalność organizacji aktywnie wspiera Gudrun Burwitz, córka Heinricha Himmlera, szefa SS[1].
Wśród osób, które chroniono i wspierano byli: Adolf Eichmann, Anton Malloth, Erich Priebke, Erna Wallisch, Josef Mengele, Josef Schwammberger, Klaus Barbie, Walter Rauff.
Bibliografia
- "Cicha Pomoc i brunatni towarzysze", oprac. Oliver Schröm i Andrea Röpke, wyd. 2002.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- Córka Himmlera wspiera byłych hitlerowców [dostęp 01.12.2010]
- Artykuł z Franfurter Rundschau, 2001