Tomasz Słowianin: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne
został straceny przez nabicie na pal
Linia 18: Linia 18:
Swym zasięgiem objęło prowincje położone w Azji Mniejszej oraz dzięki słowiańskiej pomocy prowincje bałkańskie. Przyczyną zrywu było żądanie przywrócenia [[kult obrazów|kultu obrazów]], który 6 lat wcześniej ponownie został zakazany przez cesarza [[Leon V Armeńczyk|Leona V Armeńczyka]]. Chłopstwo domagało się także ochrony państwa przed warstwą nowych właścicieli ziemskich, zwanych ''[[dynatoi]]''{{fakt|data=2009-10}}.
Swym zasięgiem objęło prowincje położone w Azji Mniejszej oraz dzięki słowiańskiej pomocy prowincje bałkańskie. Przyczyną zrywu było żądanie przywrócenia [[kult obrazów|kultu obrazów]], który 6 lat wcześniej ponownie został zakazany przez cesarza [[Leon V Armeńczyk|Leona V Armeńczyka]]. Chłopstwo domagało się także ochrony państwa przed warstwą nowych właścicieli ziemskich, zwanych ''[[dynatoi]]''{{fakt|data=2009-10}}.


Owi dynatoi ujarzmiali wolnych rolników zmuszając ich do udzielania świadczeń oraz podporządkowując ich własnemu sądownictwu. Na skutek ataku [[chan (władca)|chana]] Bułgarów [[Omurtag]]a w [[823]] roku i nieudanemu atakowi na [[Konstantynopol]] powstanie upadło. Po klęsce spotkało się z ogromnymi i krwawymi represjami na wsi wśród buntowników i ich rodzin{{fakt|data=2009-10}}.
Owi dynatoi ujarzmiali wolnych rolników zmuszając ich do udzielania świadczeń oraz podporządkowując ich własnemu sądownictwu. Na skutek ataku [[chan (władca)|chana]] Bułgarów [[Omurtag]]a w [[823]] roku i nieudanemu atakowi na [[Konstantynopol]] powstanie upadło. Po klęsce spotkało się z ogromnymi i krwawymi represjami na wsi wśród buntowników i ich rodzin{{fakt|data=2009-10}}. Tomasz Słowianin został straceny przez [[nabicie na pal]]<ref>{{cytuj książkę|autor =А.А. Васильев|tytuł=Византия и арабы. Политические отношения Византии и арабов за время Аморийской династии|miejsce=Санкт-Петербург|data=1900|strony=408|język=RU}}</ref>.

{{przypisy}}
{{przypisy}}


Linia 25: Linia 24:


[[Kategoria:Bizantyńscy uzurpatorzy]]
[[Kategoria:Bizantyńscy uzurpatorzy]]
[[Kategoria:Straceni przez nabicie na pal]]

Wersja z 04:06, 19 mar 2016

Tomasz Słowianin
Θωμᾶς ὁ Σλάβος
{{{alt grafiki}}}
Tomasz w stroju cesarza bizantyjskiego negocjuje z Arabami, grafika madryckiego rękopisu kroniki Jana Skylitzesa
Data i miejsce urodzenia

ok. 760
Gaziura w Poncie

Data i miejsce śmierci

październik 823
Arkadiopolis

Zawód, zajęcie

przywódca powstania, samozwańczy cesarz Konstantyn VI[1]

Tomasz Słowianin (także zwany Tomasz z Giazury) – przywódca powstania antyfeudalnego, które wybuchło w 821 roku na terenie Cesarstwa Bizantyjskiego. Oficer armii bizantyjskiej, potomek słowiańskich przesiedleńców do Azji Mniejszej[2].

Swym zasięgiem objęło prowincje położone w Azji Mniejszej oraz dzięki słowiańskiej pomocy prowincje bałkańskie. Przyczyną zrywu było żądanie przywrócenia kultu obrazów, który 6 lat wcześniej ponownie został zakazany przez cesarza Leona V Armeńczyka. Chłopstwo domagało się także ochrony państwa przed warstwą nowych właścicieli ziemskich, zwanych dynatoi[potrzebny przypis].

Owi dynatoi ujarzmiali wolnych rolników zmuszając ich do udzielania świadczeń oraz podporządkowując ich własnemu sądownictwu. Na skutek ataku chana Bułgarów Omurtaga w 823 roku i nieudanemu atakowi na Konstantynopol powstanie upadło. Po klęsce spotkało się z ogromnymi i krwawymi represjami na wsi wśród buntowników i ich rodzin[potrzebny przypis]. Tomasz Słowianin został straceny przez nabicie na pal[3].

  1. Katarzyna Kobylecka rozmawia z prof. Władysławem Duczko, Tomasz Słowianin i inni, czyli jak podbijaliśmy Europę, audycja Polskiego Radia, zapis audio.
  2. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 459. ISBN 83-85719-85-7.
  3. А.А. Васильев: Византия и арабы. Политические отношения Византии и арабов за время Аморийской династии. Санкт-Петербург: 1900, s. 408. (ros.).