Ta Prohm: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m uzup przypis Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z aplikacji mobilnej |
m int. |
||
Linia 16: | Linia 16: | ||
|stopniE = 103 |minutE = 53 |sekundE = 21 |
|stopniE = 103 |minutE = 53 |sekundE = 21 |
||
}} |
}} |
||
'''Ta Prohm''' ([[Język khmerski|khm.]] {{J|km|ប្រាសាទតាព្រហ្ម}}) |
'''Ta Prohm''' ([[Język khmerski|khm.]] {{J|km|ប្រាសាទតាព្រហ្ម}}) – współczesna nazwa jednej ze świątyń w kompleksie [[Angkor]] znajdującym się w prowincji [[Siem Reap]] w [[Kambodża|Kambodży]], zbudowanej w stylu [[Bajon (świątynia)|Bayon]] w 2. poł. XII i XIII w., pierwotnie nazywanej Rajavihara. Świątynia znajduje się około 1 km na wschód od [[Angkor Thom]] na południowym brzegu [[East Baray]]. Została założona przez króla [[Khmerowie|Khmerów]] [[Dżajawarman VII|Dżajawarmana VII]] jako świątynia [[buddyzm]]u [[mahajana]] oraz uniwersytet. Dżajawarman VII zadedykował tę świątynię swojej matce<ref>{{cytuj książkę |tytuł= Angkor. Blask Khmerów |imię = Marilia| nazwisko = Albanes| miejsce= |rok= 2009|isbn= 978-84-413-2752-8| strony= 45}}</ref>. Od 1992 roku znajduje się na [[Lista światowego dziedzictwa UNESCO|Liście światowego dziedzictwa UNESCO]]. |
||
W odróżnieniu od większości kamiennych budowli kompleksu Angkor, Ta Prohm zachowała się w stanie zbliżonym do tego, w jakim została odnaleziona. Malownicze połączenie korzeni drzew porastających ruiny świątynne w środku dżungli powoduje, że Ta Prohm jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji całego kompleksu Angkor. |
W odróżnieniu od większości kamiennych budowli kompleksu Angkor, Ta Prohm zachowała się w stanie zbliżonym do tego, w jakim została odnaleziona. Malownicze połączenie korzeni drzew porastających ruiny świątynne w środku dżungli powoduje, że Ta Prohm jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji całego kompleksu Angkor. |
Wersja z 19:00, 27 lip 2017
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
{{{opis grafiki}}} | |
Państwo |
{{{państwo}}} |
---|---|
Typ |
architektura |
Spełniane kryterium |
i |
Numer ref. | |
Region[b] | |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
{{{data wpisu}}} |
Dokonane zmiany |
{{{dokonane zmiany}}} |
Położenie na mapie Kambodży Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Ta Prohm (khm. ប្រាសាទតាព្រហ្ម) – współczesna nazwa jednej ze świątyń w kompleksie Angkor znajdującym się w prowincji Siem Reap w Kambodży, zbudowanej w stylu Bayon w 2. poł. XII i XIII w., pierwotnie nazywanej Rajavihara. Świątynia znajduje się około 1 km na wschód od Angkor Thom na południowym brzegu East Baray. Została założona przez króla Khmerów Dżajawarmana VII jako świątynia buddyzmu mahajana oraz uniwersytet. Dżajawarman VII zadedykował tę świątynię swojej matce[1]. Od 1992 roku znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.
W odróżnieniu od większości kamiennych budowli kompleksu Angkor, Ta Prohm zachowała się w stanie zbliżonym do tego, w jakim została odnaleziona. Malownicze połączenie korzeni drzew porastających ruiny świątynne w środku dżungli powoduje, że Ta Prohm jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji całego kompleksu Angkor.
Inskrypcja na odnalezionej w Ta Prohm steli głosi, że w przeszłości zamieszkiwało tu 18 arcykapłanów, 2740 celebrujących kapłanów, ponad 2002 asystentów oraz 61 niebiańskich tancerek. W zamkniętym skarbcu świątyni przechowywano 5 ton srebra, 35 diamentów, 45 tysięcy pereł oraz 4500 drogocennych kamieni[2].
Ruiny kompleksu świątynnego posłużyły w 2001 r. jako tło do akcji filmu Lara Croft: Tomb Raider.
Galeria
-
Ta Prohm oraz drzewo Banyan -
Korzenie dyniowca Tetrameles nudiflora porastają wewnętrzne korytarze. -
Świątynny dziedziniec -
Ta Prohm z góry -
Porośnięte mury Ta Prohm -
Zdobne reliefy -
Ruiny -
Zawiłe drogi -
Gopura IV -
Plan świątyni Ta Prohm
Bibliografia
- Ta Prohm. W: Pałkiewicz J.: Angkor. Poznań: 2007, s. 202-225. (pol.).
- ↑ Marilia Albanes: Angkor. Blask Khmerów. 2009, s. 45. ISBN 978-84-413-2752-8.
- ↑ Coèdes, George. "La stèle de Ta-Prohm," in Bulletin de l'École française d'Extrême-Orient, Vol.6, No.1-2 (1906), pp. 44–86.