Elastooptyka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne; nie można czegoś umieścić w polaryzatorze. Urządzenie do badań elastooptycznych nazywa się polaryskop |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Elastooptyka''' to zespół [[Eksperyment|metod doświadczalnych]] do badań stanu [[naprężenie|naprężeń]] i [[odkształcenie|odkształceń]] w [[ciało amorficzne|ciałach bezpostaciowych]], normalnie [[izotropowość|izotropowych]] (m.in. [[szkliwo|szkliwa]], [[polimery]], [[celuloid]]), wykazujących pod obciążeniem właściwości [[anizotropia|anizotropowe]], przejawiające się m.in. [[dwójłomność|dwójłomnością optyczną]]. Pod wpływem naprężeń materiały te nabierają cech optycznych [[kryształ]]u jednoosiowego o [[oś optyczna kryształu|osi optycznej]] skierowanej równolegle do kierunku [[rozciąganie|rozciągania]] lub [[ściskanie|ściskania]] i przy oświetleniu [[światło spolaryzowane|światłem spolaryzowanym]], w wyniku zjawiska dwójłomności następuje [[Rozszczepienie światła|rozszczepienie]] światła na dwie składowe i pojawienie się [[Prążki moiré|prążków interferencyjnych]], tworzących dwa charakterystyczne rodzaje linii: [[izoklin]]y i [[izochrom]]y. Na ich podstawie możliwe jest wyznaczenie naprężeń w dowolnym punkcie ciała. Elastooptykę stosuje się głównie do badania naprężeń w częściach maszyn o skomplikowanych kształtach; wykonuje się ich modele z materiału o właściwościach elastooptycznych i poddaje obciążeniom [[analogia|analogicznym]] do rzeczywistych. Elastooptykę wykorzystuje się także do wykrywania szkodliwych naprężeń w przedmiotach [[szkło|szklanych]] i do badania struktur polimerów. |
'''Elastooptyka''' to zespół [[Eksperyment|metod doświadczalnych]] do badań stanu [[naprężenie|naprężeń]] i [[odkształcenie|odkształceń]] w [[ciało amorficzne|ciałach bezpostaciowych]], normalnie [[izotropowość|izotropowych]] (m.in. [[szkliwo ceramiczne|szkliwa]], [[polimery]], [[celuloid]]), wykazujących pod obciążeniem właściwości [[anizotropia|anizotropowe]], przejawiające się m.in. [[dwójłomność|dwójłomnością optyczną]]. Pod wpływem naprężeń materiały te nabierają cech optycznych [[kryształ]]u jednoosiowego o [[oś optyczna kryształu|osi optycznej]] skierowanej równolegle do kierunku [[rozciąganie|rozciągania]] lub [[ściskanie|ściskania]] i przy oświetleniu [[światło spolaryzowane|światłem spolaryzowanym]], w wyniku zjawiska dwójłomności następuje [[Rozszczepienie światła|rozszczepienie]] światła na dwie składowe i pojawienie się [[Prążki moiré|prążków interferencyjnych]], tworzących dwa charakterystyczne rodzaje linii: [[izoklin]]y i [[izochrom]]y. Na ich podstawie możliwe jest wyznaczenie naprężeń w dowolnym punkcie ciała. Elastooptykę stosuje się głównie do badania naprężeń w częściach maszyn o skomplikowanych kształtach; wykonuje się ich modele z materiału o właściwościach elastooptycznych i poddaje obciążeniom [[analogia|analogicznym]] do rzeczywistych. Elastooptykę wykorzystuje się także do wykrywania szkodliwych naprężeń w przedmiotach [[szkło|szklanych]] i do badania struktur polimerów. |
||
Zwykle płaski model badanego obiektu, wykonany z materiału przeźroczystego, izotropowego i wykazującego własności wymuszonej anizotropii optycznej umieszcza się w tak zwanym [[polaryskop]]ie, gdzie odpowiednio się go obciąża i przepuszcza przez niego strumień spolaryzowanego światła. Rezultatem jest obraz [[izoklin]] i [[izochrom]] związanych ze stanem naprężeń i ich rozkładem. |
Zwykle płaski model badanego obiektu, wykonany z materiału przeźroczystego, izotropowego i wykazującego własności wymuszonej anizotropii optycznej umieszcza się w tak zwanym [[polaryskop]]ie, gdzie odpowiednio się go obciąża i przepuszcza przez niego strumień spolaryzowanego światła. Rezultatem jest obraz [[izoklin]] i [[izochrom]] związanych ze stanem naprężeń i ich rozkładem. |
||
Wersja z 01:18, 17 maj 2013
Elastooptyka to zespół metod doświadczalnych do badań stanu naprężeń i odkształceń w ciałach bezpostaciowych, normalnie izotropowych (m.in. szkliwa, polimery, celuloid), wykazujących pod obciążeniem właściwości anizotropowe, przejawiające się m.in. dwójłomnością optyczną. Pod wpływem naprężeń materiały te nabierają cech optycznych kryształu jednoosiowego o osi optycznej skierowanej równolegle do kierunku rozciągania lub ściskania i przy oświetleniu światłem spolaryzowanym, w wyniku zjawiska dwójłomności następuje rozszczepienie światła na dwie składowe i pojawienie się prążków interferencyjnych, tworzących dwa charakterystyczne rodzaje linii: izokliny i izochromy. Na ich podstawie możliwe jest wyznaczenie naprężeń w dowolnym punkcie ciała. Elastooptykę stosuje się głównie do badania naprężeń w częściach maszyn o skomplikowanych kształtach; wykonuje się ich modele z materiału o właściwościach elastooptycznych i poddaje obciążeniom analogicznym do rzeczywistych. Elastooptykę wykorzystuje się także do wykrywania szkodliwych naprężeń w przedmiotach szklanych i do badania struktur polimerów.
Zwykle płaski model badanego obiektu, wykonany z materiału przeźroczystego, izotropowego i wykazującego własności wymuszonej anizotropii optycznej umieszcza się w tak zwanym polaryskopie, gdzie odpowiednio się go obciąża i przepuszcza przez niego strumień spolaryzowanego światła. Rezultatem jest obraz izoklin i izochrom związanych ze stanem naprężeń i ich rozkładem.