Chöömej: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Słowa tego używa się zarówno na określenie jednego ze stylów tuwińskiego gardłowego śpiewu, jak i szerzej na wszystkie jego rodzaje. Muzyka ta zainspirowana jest życiem na stepach i słowa piosenek często opowiadają o koniach. Tuwiński śpiew zainspirował muzykę wielu innych kultur – w starożytności zaadaptowali go mnisi [[Tybet (region)|tybetańscy]], zaś współcześnie robią to amerykańscy muzycy [[new age (muzyka)|new age]]{{fakt|data=2011-01}}. |
Słowa tego używa się zarówno na określenie jednego ze stylów tuwińskiego gardłowego śpiewu, jak i szerzej na wszystkie jego rodzaje. Muzyka ta zainspirowana jest życiem na stepach i słowa piosenek często opowiadają o koniach. Tuwiński śpiew zainspirował muzykę wielu innych kultur – w starożytności zaadaptowali go mnisi [[Tybet (region)|tybetańscy]], zaś współcześnie robią to amerykańscy muzycy [[new age (muzyka)|new age]]{{fakt|data=2011-01}}. |
||
Śpiew gardłowy to zwykle alikwotowy akord w formie [[burdon]]u z melodią w rejestrze najwyższym, |
Śpiew gardłowy to zwykle alikwotowy akord w formie [[burdon]]u z melodią w rejestrze najwyższym, która ma ograniczony [[ambitus]]. Ta technika wokalna pozwala na jednoczesne wydobywanie z gardła kilku niezależnych od siebie dźwięków, od niskich, przypominających dźwięk [[didgeridoo]] (styl ''kargyraa''), aż po wysokie poświsty (styl ''sygyt''), przywodzące na myśl [[Japonia|japoński]], [[Buddyzm|buddyjski]] flet shakuhachi{{fakt|data=2011-01}}. Najwybitniejsi wykonawcy potrafią emitować nawet 6 niezależnych dźwięków{{fakt|data=2011-01}}. |
||
Współcześni tuwińscy wykonawcy posługujący się techniką chöömej: |
Współcześni tuwińscy wykonawcy posługujący się techniką chöömej: |
||
Wersja z 18:48, 11 paź 2016
Chöömej (tuw.: хөөмей; mong.: хөөмий, chöömij; chiń. upr. 呼麦; chiń. trad. 呼麥; pinyin hūmài) – rodzaj śpiewu alikwotowego (gardłowego) spotykanego w tuwińskiej i mongolskiej muzyce ludowej.
Słowa tego używa się zarówno na określenie jednego ze stylów tuwińskiego gardłowego śpiewu, jak i szerzej na wszystkie jego rodzaje. Muzyka ta zainspirowana jest życiem na stepach i słowa piosenek często opowiadają o koniach. Tuwiński śpiew zainspirował muzykę wielu innych kultur – w starożytności zaadaptowali go mnisi tybetańscy, zaś współcześnie robią to amerykańscy muzycy new age[potrzebny przypis].
Śpiew gardłowy to zwykle alikwotowy akord w formie burdonu z melodią w rejestrze najwyższym, która ma ograniczony ambitus. Ta technika wokalna pozwala na jednoczesne wydobywanie z gardła kilku niezależnych od siebie dźwięków, od niskich, przypominających dźwięk didgeridoo (styl kargyraa), aż po wysokie poświsty (styl sygyt), przywodzące na myśl japoński, buddyjski flet shakuhachi[potrzebny przypis]. Najwybitniejsi wykonawcy potrafią emitować nawet 6 niezależnych dźwięków[potrzebny przypis].
Współcześni tuwińscy wykonawcy posługujący się techniką chöömej:
- Giennadij Czamzyryn, znany jako Gendos
- Sainkho Namtchylak
- Shu-De
- Huun-Huur-Tu
- Yat-Kha (łączący tradycyjne techniki z psychodelicznym punk rockiem)
- Bugotak
- Chirgilchin
- Kongar-Ool Ondar
- Oleg Kuular
- Mongoun-Ool Ondar
- Alash
W 2009 roku sztuka śpiewu techniką chöömej została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO[1].
- ↑ UNESCO ICH: Mongolian art of singing, Khoomei. [dostęp 2013-11-18]. (ang.).