Cesarstwo Palmyry: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
→Rządy Zenobii: ort. |
drobne redakcyjne |
||
Linia 65: | Linia 65: | ||
|przez_kogo = [[Lucjusz Domicjusz Aurelian|Aurelian]] |
|przez_kogo = [[Lucjusz Domicjusz Aurelian|Aurelian]] |
||
|likwidacja_data = [[273]] |
|likwidacja_data = [[273]] |
||
|religia_dominująca = |
|religia_dominująca = politeistyczne religie Wschodu |
||
|waluta_nazwa = |
|waluta_nazwa = |
||
|waluta_symbol = |
|waluta_symbol = |
Wersja z 23:59, 4 lis 2016
270-273 | |
Stolica | |
---|---|
Ustrój polityczny |
Monarchia absolutna |
Głowa państwa |
Cesarz Waballat |
odłączenie się od będącego w kryzysie Imperium Rzymskiego |
Septimia Zenobia |
Wcielone do Imperium Rzymskiego po podboju militarnym | |
Religia dominująca |
politeistyczne religie Wschodu |
Cesarstwo Palmyry - samozwańcze i efemeryczne cesarstwo powołane w 270 roku we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego.
Geneza
Od lat 40. III wieku królem syryjskiego miasta Palmyry był Odenat. Rządzone przez niego państwo było silne militarnie, oraz ekonomicznie z powodu przebiegających przez nie szlaków handlowych. Odenat pozostawał wierny Rzymowi. Pomógł między innymi cesarzowi Walerianowi w walce z władcą Persji Szapurem I. W zamian został uhonorowany przez Waleriana. Następnie cesarz Galien miał zamiar uczynić z Palmyry centrum rzymskiej polityki wojskowej na Wschodzie. W 263 Odenat przyjął tytuł imperator, oraz corrector totus Orientis ("nadzorca całego Wschodu"). Oprócz tego mianował się królem królów Wschodu. Otrzymał także pozwolenia na noszenie cesarskiej korony laurowej[1]. Palmyra dwukrotnie pokonała Persów, ale w 267 Odenat został zasztyletowany, prawdopodobnie właśnie na polecenie Rzymian. Powodem mogło być dojście do zbyt dużej siły politycznej: w 263 Odenat przejął kontrolę nad Lewantem, Mezopotamią i wschodnimi regionami Anatolii.
Rządy Zenobii
Po śmierci Odenata władzę po nim objęła jego żona Septimia Zenobia w imieniu małoletniego syna Waballata[2]. Zenobia była ambitną regentką i kontynuowała ekspansywna politykę swego męża. Najpierw podbiła Egipt an czele siedemdziesięciu tysięcy żołnierzy, a następnie ruszyła ku Azji Mniejszej. Celem Zenobii było przeniesienie stolicy kraju do Antiochii[3]. Cesarz Lucjusz Domicjusz Aurelian odbił te tereny, a Zenobia została opuszczona przez dotychczasowych stronników. Na zorganizowany opór cesarz natrafił w Antiochii, ale pokonał wrogie oddziały, w tym także żołnierzy rzymskich, którzy przeszli na stronę Palmyry. Następnie Aurelian dokonał pozorowany odwrót, by później zająć Emesę. Jako ostatnia została zdobyta sama Palmyra w 272. Zenobia próbowała uciec, ale została pojmana[4]. Później doszlo jeszcze do buntu Palmyry, w wyniku którego Aurelian postanowił zniszczyć miasto i rozebrać jego mury, co stanowiło cios dla tamtejszego handlu ze Wschodem.
Zobacz też
Bibliografia
- Timothy E. Gregory: Historia Bizancjum. przeł. Justyn Hunia. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008. ISBN 978-83-233-2588-8.
- Józef Wolski, Historia Powszechna. Starożytność, wydanie dziesiąte, Warszawa, 2002.