Linia Zygfryda: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne merytoryczne |
→Atak na Linię Zygfryda: Poprawiono literówkę Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z aplikacji mobilnej |
||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
== Atak na Linię Zygfryda == |
== Atak na Linię Zygfryda == |
||
We wrześniu 1944 r. wojska aliantów zaatakowały linię Zygfryda. Kiedy Amerykanie podeszli do lasów |
We wrześniu 1944 r. wojska aliantów zaatakowały linię Zygfryda. Kiedy Amerykanie podeszli do lasów Hürtgen, najpierw musieli przywyknąć do techniki walki w lesie. Z drugiej strony, ich niemieckich przeciwników wspierały oddziały zaprawione w boju na froncie wschodnim, którym dobrze znana była taktyka walki na terenach leśnych. |
||
W obszarze Ochsenkopf i Peterberg Niemcy mieli dodatkową przewagę: ochronę przed amerykańskim ogniem dawały im bunkry, którymi usiane były wzgórza. Bunkry wchodziły w skład „Wału Zachodniego“ (czyli „Linii Zygfryda“, jak nazywali go alianci), ostatniej linii obrony hitlerowskiej III Rzeszy. |
W obszarze Ochsenkopf i Peterberg Niemcy mieli dodatkową przewagę: ochronę przed amerykańskim ogniem dawały im bunkry, którymi usiane były wzgórza. Bunkry wchodziły w skład „Wału Zachodniego“ (czyli „Linii Zygfryda“, jak nazywali go alianci), ostatniej linii obrony hitlerowskiej III Rzeszy. |
||
Często dyskutuje się na temat roli, jaką Linia Zygfryda odegrała krwawą jesienią roku 1944. Okopy i fortyfikacje I wojny światowej były niemal przeżytkiem. Trzydzieści lat później taktyka i broń były zupełnie inne. |
Często dyskutuje się na temat roli, jaką Linia Zygfryda odegrała krwawą jesienią roku 1944. Okopy i fortyfikacje I wojny światowej były niemal przeżytkiem. Trzydzieści lat później taktyka i broń były zupełnie inne. |
||
Wersja z 23:37, 6 lis 2017
Linia Zygfryda (Wał Zachodni, linia Hindenburga) – system niemieckich umocnień wzdłuż granicy Niemiec z Francją i Luksemburgiem (od miasta Kleve do Bazylei), liczący ok. 600 km. Zbudowano na niej ok. 15 560 obiektów fortyfikacyjnych i umocnień.
Historia
Jej głównym celem była ochrona zachodniej granicy z Francją. Przyczyną wzniesienia fortyfikacji była obawa ostrej reakcji Francji i Wielkiej Brytanii na wojnę polsko-niemiecką. Realizacja projektu trwała łącznie trzy lata, od 1936 r. do 1939 r. Linia została rozbudowana w 1944 r. w celu odparcia potencjalnej inwazji aliantów, którzy ostatecznie zaatakowali Linię Zygfryda we wrześniu w 1944 r. Fortyfikacje nie spełniły swojego zadania, do marca 1945 r. siły inwazyjne aliantów przełamały umocnienia.
Atak na Linię Zygfryda
We wrześniu 1944 r. wojska aliantów zaatakowały linię Zygfryda. Kiedy Amerykanie podeszli do lasów Hürtgen, najpierw musieli przywyknąć do techniki walki w lesie. Z drugiej strony, ich niemieckich przeciwników wspierały oddziały zaprawione w boju na froncie wschodnim, którym dobrze znana była taktyka walki na terenach leśnych. W obszarze Ochsenkopf i Peterberg Niemcy mieli dodatkową przewagę: ochronę przed amerykańskim ogniem dawały im bunkry, którymi usiane były wzgórza. Bunkry wchodziły w skład „Wału Zachodniego“ (czyli „Linii Zygfryda“, jak nazywali go alianci), ostatniej linii obrony hitlerowskiej III Rzeszy. Często dyskutuje się na temat roli, jaką Linia Zygfryda odegrała krwawą jesienią roku 1944. Okopy i fortyfikacje I wojny światowej były niemal przeżytkiem. Trzydzieści lat później taktyka i broń były zupełnie inne. A jednak, bunkry Linii Zygfryda w północnym rejonie gór Eifel, były generalnie usytuowane w gęstych lasach, gdzie każde drzewo stanowiło potencjalną przeszkodę dla czołgów. Niemcy mogli bronić bunkrów z bliskiej odległości, nawet jeśli rzeczywista linia frontu przesunęła się dalej. Każda kompania i pułk niemiecki mógł skryć się za masywnymi, betonowymi ścianami. W efekcie walka zmieniła się w pozycyjną trwając kilka miesięcy i przypominając działania z czasów I wojny światowej. 1. Armia USA była w stanie minąć bunkry i pokonać dolinę Kall dopiero po odrzuconym kontrataku niemieckim, znanym pod nazwą "Ofensywy w Ardenach".
Szczegóły konstrukcji
Linia Zygfryda składała się z 3 stref – północnej, centralnej i południowej:
- Strefa północna miała długość ok. 250 km i składała się z tzw. pozycji Holenderskiej (od miasta Kleve do Mönchengladbach następnie pozycji Akwizgrańskiej (od Mōnchengladbach do Scheiden) oraz linii obronnej Eiffel (Scheiden-Trewir) – zlokalizowanej na wysokości Belgii i Luksemburga.
- Strefa centralna rozciągała się od Trewiru do Karlsruhe, osiągając długość ok. 160 km.
- Strefa południowa miała 170 km na odcinku Karlsruhe-Bazylea.
Ponadto linię Zygfryda tworzyły dodatkowo twierdze w Kolonii, Wesel oraz Koblencji i Moguncji. Dodatkowe rejony umocnione znajdowały się po stronie wschodniej Schwarzwaldu i wzdłuż doliny rzeki Neckar. Linia na całej długości miała ok. 10 km szerokości pasa obrony, zwykle złożonego z dwóch osobnych linii. Umocnienia składały się z żelbetowych schronów bojowych różnego typu. Największe wykonane obiekty to tzw. Panzerwerke (nazwa częściowo propagandowa, oznaczająca dzieło pancerne, tj. schron bojowy wyposażony w pancerne kopuły i płyty) o odporności B (według niemieckiego systemu oznaczało to ściany i stropy o grubości 1,5 metra oraz pancerze 250–300 mm; obiektów o odporności A – 3,5 metra betonu, 600 mm pancerza – praktycznie nigdzie nie ukończono). Były to zazwyczaj dwukondygnacyjne schrony bojowe, wyposażone w kopuły pancerne i uzbrojone w karabiny maszynowe, granatniki i miotacze ognia. Linię uzupełniały liczne mniejsze obiekty. Na Wale Zachodnim wzniesiono także kilka grup warownych, gdzie obiekty połączone były systemem podziemnych tuneli. W efekcie zatrzymania budowy linii umocnień nie uzupełniono o schrony z wieżami artyleryjskimi i bronią przeciwpancerną. Fortyfikacje otaczano także zaporami różnego typu (np. przeciwpancerne i przeciwpiechotne). Na całej długości linii Zygfryda funkcjonował dodatkowo pas obrony przeciwlotniczej o szerokości średnio 65 km (cała linia miała od 35–75 km szerokości).
