Pemikan: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
przeredagowanie |
m Dodaję nagłówek przed Szablon:Przypisy |
||
Linia 11: | Linia 11: | ||
* [[biltong]] |
* [[biltong]] |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 22:47, 15 sty 2018
|
Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Pemikan (kri pimîhkân, pemmicane, czyli tłuszcz) – suszone mięso. Nazwą tą określa się zakonserwowane przez suszenie na słońcu chude mięso upolowanych zwierząt (najczęściej bizonów, łosi lub jeleni), pokrojone w cienkie paski lub plastry, następnie rozdrobnione, wymieszane z bizonim łojem i kwaśnymi jagodami, po czym uformowane w wałki lub bochenki[1].
Taka metoda przygotowywania mięsa stosowana była powszechnie przez Indian północnoamerykańskich żyjących w rejonie Wielkich Jezior i Wielkich Równin. Tak zakonserwowane mięso mogło być przechowywane przez długi czas, nawet kilka miesięcy. Było też wygodne w użyciu w trakcie wielodniowych wypraw łowieckich lub wojennych poza obozowisko. Metoda ta umożliwiała także bardziej racjonalne korzystanie z mięsa upolowanych zwierząt. Indianie jeszcze przed erą podbojów Ameryki przez Europejczyków, czyli przed uzyskaniem dostępu do broni palnej, potrafili upolować w krótkim czasie dużą liczbę zwierząt, a więc większość pochodzącego z nich mięsa bez znajomości sposobu jego konserwacji w krótkim czasie popsułaby się i zmarnowała.
Pierwotny lud południowoafrykański, Buszmeni, znał podobne metody konserwacji, a otrzymywany przez nich produkt nazywał się biltong. Współcześnie tą nazwą w RPA określa się jednak po prostu lekko posolone i wysuszone plastry wołowiny lub mięsa strusia.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Zbigniew Olszewski: Indianie Lakota Sioux: Pożywienie Lakotów. [dostęp 2013-10-07].
Linki zewnętrzne
- Marek Cichomski: Indiańska kuchnia, czyli niuchając po indiańskich garach
- Lawrence J. Barkwell: Pemmican: How the Metis Make Pemmican (ang.)