Maria Mateusz Szymanowski: Różnice pomiędzy wersjami

Maria Mateusz Szymanowski
	inżynier, architekt, kapłan
Data i miejsce urodzenia	1875 ; Cygów
Data i miejsce śmierci	1943 ; Warszawa
Wyznanie	starokatolickie
Kościół	Kościół Starokatolicki Mariawitów
Prezbiterat	15 sierpnia 1914

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 17:09, 10 lut 2021

Feliks Maria Mateusz Korwin-Szymanowski, właściwie Feliks Franciszek Szymanowski^[1] (ur. 1875 w Cygowie, zm. 1943 w Warszawie) – polski inżynier, architekt i duchowny starokatolicki, kapłan mariawicki, jeden z autorów projektu Świątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku i działacz społeczny.

Młodość

Pochodził z rodziny Korwin-Szymanowskich, herbu Ślepowron. Był najstarszym synem Teodora Dyzmy Korwin Szymanowskiego i Julii z Jełowickich.^[2]

Dzięki wsparciu materialnemu krewnych wraz z młodszymi braćmi, między innymi z Eustachym, późniejszym dyrektorem Banku Narodowego, był uczniem w Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie.^[3] Idąc śladami stryja matki, Edwarda Jełowickiego, w 1896 ukończył z wyróżnieniem studia w zakresie inżynierii mechanicznej na politechnice paryskiej École centrale Paris^[4]. Po studiach podjął pracę w Europie zachodniej.

Kariera

Pracował we Francji, Egipcie i Stanach Zjednoczonych jako inżynier przy budowie wieżowców i mostów, potem w Rosji przy budowie kolei transsyberyjskiej^[5]. Zachęcony przez swojego brata Józefa, niegdyś jezuitę (kapłana Stanisława)^[6], zrezygnował z dalszej kariery i po studiach na Cesarskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu został kapłanem mariawickim^[7]. Wraz z kapłanem Wacławem Przysieckim opracował technicznie projekt katedry mariawickiej i klasztoru w Płocku. Święcenia kapłańskie otrzymał w Świątyni Miłosierdzia i Miłości 15 sierpnia 1914. Należał do grona sześciu pierwszych kapłanów wyświęconych w Kościele mariawickim. Jak wynika z opracowania Borysa Przedpełskiego^[8], interesowała go rola kobiet w ówczesnym kościele. Pisał o tym już w 1929^[9], co świadczyłoby o otwarciu intelektualnym, jakie mógł odziedziczyć od ojca swego, Teodora. Oprócz pracy duszpasterskiej, Szymanowski zajmował się do końca życia zagadnieniami mechanicznymi.

Życie rodzinne

Małżeństwo zawarł z Leokadią Schultz, nauczycielką w przedszkolu i potem kapłanką^[10]. Mieli sześcioro dzieci. Najstarsza córka, Julita, brała udział w powstaniu warszawskim i została wzięta do niewoli niemieckiej.^[11] Pierwszy syn, Mateusz zaniechał z kapłaństwa i został inżynierem elektrykiem oraz działaczem społecznym^[12]. Drugi syn, Felix, pracował jako dyplomowany geolog. Syn Franciszek był slawistą i pisarzem^[13]. Syn Jan jest ekonomistą, a najmłodszy, Teodor, jest profesorem prawa.

Feliks Szymanowski został postrzelony w czasie okupacji niemieckiej i zmarł w 1943 w Warszawie. Jest pochowany na tamtejszym cmentarzu mariawickim.

Przypisy

↑ Świadectwo chrztu Feliksa Szymanowskiego. [dostęp 2014-02-19]. (fr.).
↑ Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV wieku, Warszawa 1895, s. 660.
↑ Korwin-Szymanowski, M. Szymanowski Eustachy Maria Henryk (1876-1936), „Polski Słownik Biograficzny”, zeszyt 204, Warszawa, Kraków 2014, s. 55
↑ „Kurjer Warszawski”. Dodatek poranny. 1897, r. 77, nr 29
↑ Thierry Claeys 'Les Investissements Français en Russie de 1857 À 1914: Сonseils, Expertises et Stratégies', Quaestio Rossica 2015, no.4, 165-179
↑ Historia parafii kościoła starokatolickiego mariawitów p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie. [dostęp 2015-01-27]
↑ Jerzy Pietrkiewicz Peterkiewicz Jerzy, "The Third Adam", Londyn 1975, Oxford University Press, ISBN 0-19-212190-7, s. 47
↑ Borys Przedpełski, Kapłaństwo kobiet w Kościele Mariawitów: Notatki Płockie 38/3-156,1993, bazhum.muzhp.pl. s. 25–31
↑ Mateusz Korwin-Szymanowski, Rola polskich kobiet w odrodzeniu Kościoła Polskiego, Królestwo Boże na ziemi, nr. 18/1929, Płock, s. 149.
↑ i, podać źródło informacji .
↑ Archiwum Historii Mówionej - Julita Maria Korwin-Szymanowska [online], www.1944.pl [dostęp 2020-01-03] (ang.).
↑ Witryna internetowa Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci
↑ Andrzej Bogusławski, 'Franciszek Korwin-Szymanowski (1930-1988), Przegląd Humanistyczny, 1990, tom 34, nr 2, s. 169–171

Bibliografia

Pionierzy mariawityzmu. mariawita.pl

Linki zewnętrzne

[1] Świadectwo chrztu Feliksa Szymanowskiego. [dostęp 2014-02-19]. (fr.).

[2] Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV wieku, Warszawa 1895, s. 660.

[3] Korwin-Szymanowski, M. Szymanowski Eustachy Maria Henryk (1876-1936), „Polski Słownik Biograficzny”, zeszyt 204, Warszawa, Kraków 2014, s. 55

[4] „Kurjer Warszawski”. Dodatek poranny. 1897, r. 77, nr 29

[5] Thierry Claeys 'Les Investissements Français en Russie de 1857 À 1914: Сonseils, Expertises et Stratégies', Quaestio Rossica 2015, no.4, 165-179

[6] Historia parafii kościoła starokatolickiego mariawitów p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie. [dostęp 2015-01-27]

[7] Jerzy Pietrkiewicz Peterkiewicz Jerzy, "The Third Adam", Londyn 1975, Oxford University Press, ISBN 0-19-212190-7, s. 47

[8] Borys Przedpełski, Kapłaństwo kobiet w Kościele Mariawitów: Notatki Płockie 38/3-156,1993, bazhum.muzhp.pl. s. 25–31

[9] Mateusz Korwin-Szymanowski, Rola polskich kobiet w odrodzeniu Kościoła Polskiego, Królestwo Boże na ziemi, nr. 18/1929, Płock, s. 149.

[10] , podać źródło informacji .

[11] Archiwum Historii Mówionej - Julita Maria Korwin-Szymanowska [online], www.1944.pl [dostęp 2020-01-03] (ang.).

[12] Witryna internetowa Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci

[13] Andrzej Bogusławski, 'Franciszek Korwin-Szymanowski (1930-1988), Przegląd Humanistyczny, 1990, tom 34, nr 2, s. 169–171

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

@@ Linia 47: / Linia 47: @@
 Pochodził z rodziny [[Korwin-Szymanowscy|Korwin-Szymanowskich]], herbu [[Ślepowron (herb szlachecki)|Ślepowron]]. Był najstarszym synem [[Théodore de Korwin Szymanowski|Teodora Dyzmy Korwin Szymanowskiego]] i Julii z Jełowickich.<ref> [[Józef Wolff (historyk)|Józef Wolff]], ''Kniaziowie litewsko-ruscy od końca XIV wieku'', Warszawa 1895, s. 660.</ref>
-Dzięki wsparciu materialnemu krewnych wraz z młodszymi braćmi, między innymi z Eustachym, późniejszym dyrektorem [[Narodowy Bank Polski|Banku Narodowego]], był uczniem w [[Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Chyrowie|Gimnazjum oo. Jezuitów]] w [[Chyrów|Chyrowie]].<ref>Korwin-Szymanowski, M. ''Szymanowski Eustachy Maria Henryk (1876-1936)'', „Polski Słownik Biograficzny”, zeszyt 204, Warszawa, Kraków 2014, s. 55 </ref> Idąc śladami wuja matki, [[Edward Jełowicki|Edwarda Jełowickiego]], w&nbsp;1896 ukończył z wyróżnieniem studia w zakresie [[inżynieria mechaniczna|inżynierii mechanicznej]] na politechnice paryskiej [[École centrale Paris]]<ref>„Kurjer Warszawski”. Dodatek poranny. 1897, r. 77, nr 29</ref>. Po studiach podjął pracę w Europie zachodniej.
+Dzięki wsparciu materialnemu krewnych wraz z młodszymi braćmi, między innymi z Eustachym, późniejszym dyrektorem [[Narodowy Bank Polski|Banku Narodowego]], był uczniem w [[Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Chyrowie|Gimnazjum oo. Jezuitów]] w [[Chyrów|Chyrowie]].<ref>Korwin-Szymanowski, M. ''Szymanowski Eustachy Maria Henryk (1876-1936)'', „Polski Słownik Biograficzny”, zeszyt 204, Warszawa, Kraków 2014, s. 55 </ref> Idąc śladami stryja matki, [[Edward Jełowicki|Edwarda Jełowickiego]], w&nbsp;1896 ukończył z wyróżnieniem studia w zakresie [[inżynieria mechaniczna|inżynierii mechanicznej]] na politechnice paryskiej [[École centrale Paris]]<ref>„Kurjer Warszawski”. Dodatek poranny. 1897, r. 77, nr 29</ref>. Po studiach podjął pracę w Europie zachodniej.
 ==Kariera==