Stanisław Babiarz

Stanisław Babiarz
Gerwazy, Gniewosz, Wysocki
	major
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1900 ; Wysoka
Data śmierci	24 listopada 1947
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Formacja	Korpus Ochrony Pogranicza
Jednostki	5 Pułk Piechoty Legionów; 7 Pułk Piechoty Legionów AK „Garłuch”
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa: kampania wrześniowa; powstanie warszawskie;
	Odznaczenia

Stanisław Babiarz, ps. „Gerwazy”, „Gniewosz”, „Wysocki” (ur. 15 sierpnia 1900 w Wysokiej^[1], zm. 24 listopada 1947) – major Wojska Polskiego, podczas powstania warszawskiego dowódca VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie Armii Krajowej.

Życiorys

Syn Michała i Jadwigi, ojciec Krystyny Jadwigi Babiarz-Skoczkowej (ur. 1925). Początkowo, przez cztery lata, uczył się w Gimnazjum w Łańcucie, a następnie przez 2 lata w Szkole Rolniczej w Miłocinie na przedmieściu Rzeszowa.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, w 5 pułku piechoty Legionów. W szeregach pułku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a po zakończeniu wojny pozostał w pułku jako zawodowy podoficer. Od października 1921 do maja 1922 uczestniczył w wojskowych kursach maturalnych w Wilnie. Od lutego 1925 był szefem kompanii ciężkich karabinów maszynowych w tym samym pułku. W 1928 ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. Od 1938 był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza.

Od grudnia 1939 w konspiracji w ramach Służby Zwycięstwu Polski oraz Związku Walki Zbrojnej w Warszawie. Początkowo dowodził III batalionem „Narew” odtwarzanego 7 pułku piechoty Legionów AK. Po aresztowaniu dowódcy pułku kpt. Kazimierza Langa (pseudonim „Grzyb”) w lutym 1942, został powołany na dowódcę 7 pułku piechoty AK (kryptonimy „Madagaskar” – „Garłuch” – „Gromada”) oraz komendantem VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie (posiadającego prawa obwodu Okręgu Warszawa AK). 11 listopada 1943 awansowany do stopnia majora służby stałej.

W czasie powstania warszawskiego dowodził VIII Samodzielnym Rejonem Okęcie i 7 pułkiem „Garłuch”, początkowo pod pseudonimem „Gerwazy”, a od 9.VIII.1944 ponownie „Wysocki”. Wskutek rażącej dysproporcji oddziałów i uzbrojenia pomimo sprzeciwu dowódcy okręgu, o godz. 16.00 odwołał przewidywany atak na lotnisko Okęcie. Rozkaz ten nie dotarł do wszystkich oddziałów. Oddziały pułku zostały rozbite, zaś mjr Babiarz przeniósł 2 sierpnia miejsce postoju do Ursusa. Po upadku powstania uciekł z obozu przejściowego i ukrywał się w Ursusie i Piastowie. Od 1945 mieszkał w Buku k. Poznania, gdzie w 1947 zmarł na gruźlicę. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 28A-2-8)^[2].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Walecznych (1944)
Medal Niepodległości (17 marca 1938)^[3]
Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie, 1983)
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[4]

Przypisy

↑ Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 5. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 2002. ISBN 83-11-09261-3
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 244.

Bibliografia

Biogram Stanisława Babiarza na stronach Muzeum Powstania Warszawskiego (dostęp 1 maja 2010);
Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 29. ISBN 83-211-0758-3.

[1] Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 5. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 2002. ISBN 83-11-09261-3

[2] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[3] M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[4] Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 244.

[1]

[2]

[3]

[4]