Przejdź do zawartości

Stanisław Rudnicki (harcerz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Wojciech Rudnicki
Ster, Staszek Ster z pod Nosala
Data i miejsce urodzenia

5 października 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 lutego 1962
Warszawa

Stopień instruktorski

harcmistrz

Organizacja harcerska

Związek Harcerstwa Polskiego

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Kawaler Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Stanisław Wojciech Rudnicki (ur. 5 października 1896 w Warszawie, zm. 27 lutego 1962 tamże) – polski prawnik, sędzia, instruktor harcerski, harcmistrz, działacz społeczny i samorządowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczył się od 1906 roku w Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie w 1915 roku zdał maturę. Już w gimnazjum należał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich i do Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. Był współzałożycielem Ligi Obrony Szkoły Polskiej. W latach 1911–1912 był jednym z organizatorów tajnego skautingu w Warszawie. W latach 1915–1918 był członkiem i sekretarzem tajnej Naczelnej Rady Skautowej i przewodniczącym podlegającej jej Rady Hufców, a później komendantem Okręgu 1 ZHP. W 1917 roku zainicjował wydawanie czasopism „Harcerz” i „Harcmistrz”, od czasu do czasu pełniąc rolę sekretarza ich redakcji[1].

Jesienią 1918 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Stojąc na czele Wydziału Wojskowego utworzonego przez Naczelny Inspektorat Harcerski przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, kierował rozbrajaniem żołnierzy niemieckich przez warszawskich harcerzy. Po przeszkoleniu podoficerskim został przydzielony do adiutantury Naczelnego Wodza.

W czerwcu 1919 roku został członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej (NRH). Uczestniczył w I powstaniu śląskim. W październiku 1919 roku dostał zadanie eskorty przez harcerzy transporów sprzętu wojskowego z Francji[1].

W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił obowiązki dowódcy kompanii w grupie wileńskiej mjra Mariana Zyndram-Kościałkowskiego. W 1921 roku został zdemobilizowany w stopniu podporucznika.

Po zakończeniu wojny wrócił na studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1925 roku, uzyskując dyplom magistra praw i nauk politycznych. W czasie studiów należał do Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, będąc „bratem zetowym”. W tym czasie należał do Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Warszawskiego, Koła Prawników Studentów UW, Związku Bratnich Pomocy RP. Po zakończeniu studiów został przyjęty do Związku Patriotycznego[1].

Po ukończeniu studiów pracował w polskim konsulacie w Lille, po powrocie do Polski rozpoczął pracę w Instytucie Badań Spraw Narodowościowych. W 1927 roku rozpoczął aplikację sądową, po której ukończeniu uzyskał w 1931 roku pracę w Biurze Orzecznictwa Sądu Najwyższego. Od stycznia 1932 roku pracował również jako sędzia.

W tym czasie należał do Związku Seniorów OMN i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Działał w Związku Naprawy Rzeczypospolitej. Działał cały czas w harcerstwie: był członkiem NRH, Naczelnictwa GK ZHP i generalnym sekretarzem ZHP.

W czasie kampanii wrześniowej po bitwie pod Maciejowicami dostał się do niewoli niemieckiej i został umieszczony w oflagu w Lienzu, potem w Woldenbergu. W marcu 1945 roku wrócił z niewoli i podjął pracę jako sędzia w sądzie okręgowym we Włocławku. W 1953 roku został kierownikiem biura notarialnego we Włocławku[1].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Rudnicki był synem Wojciecha, kupca, i Marii Reginy z Oppenheimów. Był najstarszym z trojga rodzeństwa, bratem stryjecznym Janusza, również harcmistrza. Ożenił się w 1958 roku z Eugenią Kielich (1903–1982). Nie mieli dzieci[1][2].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera U, rząd 1, miejsce 1–2)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Zofia Dłużewska-Kańska: Rudnicki Stanisław Wojciech. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 32. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 647– 648. ISBN 83-04-03902-8.
  2. Profil Stanisława Rudnickiego na stronie Wielkiej genealogii Marka Minakowskiego [online] [dostęp 2016-12-05].
  3. Cmentarz Stare Powązki: MARJA RUDNICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].